Frank Marino is een Canadese gitarist die sterk bluesy rock 'n' roll maakt en dat zeer heavy en direct doet.
Dat betekent dus vele en lange gitaarsolos waarbij vaak de songs ondergeschikt zijn aan het gitaarspel.
Hij maakte in de jaren 70 een rits platen (die ook erg jaren 70 klonken) en begin jaren 80 een paar zeer goed klinkende hardrockplaten
Deze opnames zijn in ieder geval uitgebracht in 1988, wanneer ze precies zijn gemaakt weet ik niet.
Het openingsnummer klinkt nogal vrijblijvend, niet echt een sterk nummer maar Frank laat meteen horen hoe goed hij is als sologitarist.
"Midnite Highway" is afkomstig van het sterke album "Juggernaut" , echter gehaald uit de context daarvan komt het niet zo tot zijn recht.
Vandatzelfde album het fantastische "Free", een heerlijke drive in dit nummer met gedoseerde gitaarsolos.
Helaas mis ik de dynamiek een beetje wat op de studio versie zo nadrukkelijk aanwezig is maar dat heb je wel meer met live versies.
En dan een lang (ruim 10 minuten) instrumentaal nummer, "Poppy" begint vrij rustig maar is eigenlijk om Frank alle ruimte te geven voor zijn solos.
Er zit af en toe wat jazzy elementen in, het klinkt alsof het origineel uit de jaren 70 stamt.
Ik kon in ieder geval niet vinden op welk studio album het eigenlijk staat maar het is in ieder geval erg goed.
Daarna een Doors cover, het origineel vond ik al niets en daar kan deze veel te lange versie ook niets aan veranderen.
De classic "Who Do Ya Love" is ook niet aan mij besteed, 10 minuten duurt het maar liefst.
Die 2 covers klinken alsof je naar een plaatselijk bluescoverbandje zit te luisteren.
"Guitar Prelude" is inderdaad een gitaristisch voorspel en gaat over in "Electric Reflections Revisited" welke ook instrumentaal is en wat me sterk aan Ulrich Roth (ex-gitarist Scorpions) doet denken ten tijde van "Tokyo Tapes".
Daarna weer een intrumentaaltje "Sky Symphony to a Little Town" klinkt een beetje volkslied-achtig, al met al wel mooi 3 solo gitaar instrumentaaltjes achter elkaar.
Daarna volgt "Rock 'n' Roll Hall of Fame", begint vrij gewoontjes maar na 2,5 minuut volgt een tempo versnelling en neemt de gitaar solistisch het nummer over tot het einde, zeer heavy en heftig.
Over naar "Juggernaut", een goede song met dito gitaarwerk, qua opbouw weer een beetje zoals voorgaande song.
Over "Strange Dreams" zegt de Frank Marino website "Frank is blessed with an actual hit song which gets plenty of airplay with "Strange Dreams" without any guitar solo in the whole song"
Er zitten in de live versie in ieder geval wel wat solos en het is inderdaad een herkenbaar nummer.
Ik ben niet echt een Frank Marino kenner en de nummers die ik kon vind ik eigenlijk in de studio uitvoering beter tot zijn recht komen.
Maar goed, als je track 5 en 6 skipt heb je een redelijk goed concert van Frank Marino & Mahogany Rush in huis maar voor de echt goede albums verwijs ik naar "the Power of Rock 'n'Roll" en "Juggernaut" die helaas zeer slecht en tegen collectors prijzen te krijgen zijn.