Rush - Moving Pictures (1981)

Geen nieuws toch, dat Neal Peart Hemispheres, AFTK en Moving Pictures goede albums vindt? Met dat soort berichten van Neal kun je een heel apart topic vullen inmiddels...

Ironisch eigenlijk dat Lifeson volgens de credits niet eens aan YYZ heeft meegeschreven, terwijl daar wel zo'n superbe gitaarsolo in zit..

Veel gitaarsolo’s worden er in de studio in geïmproviseerd. Bekend voorbeeld hiervan is The Unforgiven van Metallica. Kirk Hammett heeft geen credits hiervoor maar we zien hem in de docu in de studio samen met Bob Rock de solo maken en er tussen plakken.

Nou, na jaren van wel van Rush weten maar nog nooit echt gehoord hebben ben ik de laatste weken bezig met deze band. Maar of het hem gaat worden dat weet ik niet. Het kwartje valt niet echt. En, eerlijk gezegd, dat vind ik jammer gezien de vele lovende reacties vanuit een muzikaal wereldje waarin ik ook graag mag verblijven. Maar waarom niet ? Bijvoorbeeld bij dit album:

Ik merk een zeer enthousiaste band met hoofdrollen voor zowel de drums (zware hoofdrol zelfs), als de gitaar (doet mij, qua stijl en apparatuur regelmatig denken aan Andy Sumners van The Police - misschien de tijdgeest) en de bas als zwaar pushende factor. Het gebruik van de synths vind ik slecht en spreekt mij niet aan. De stem van Geddy Lee gaat af en toe klinken als een (zoals ik ergens bij een ander Rush album las ) cavia die teveel op speed gaat bij de hogere regionen en ik mis warmte in zijn stem.

Ja, het zit goed in elkaar, het is gedreven en ik heb absoluut respect voor een band met zo'n geschiedenis. En ik weet dat ik nog veel moet gaan luisteren om ze beter te leren kennen maar bijv bij Different Stages weet ik dat het om verschillende periodes gaat maar de basis is de basis van deze band. En ik mis ook daar variatie, spanning.

En eigenlijk vind ik dat best jammer. Ik had ook graag hier mee over willen praten hoe mooi het is. Maar ik kan alleen maar eerlijk zijn. Damn..

Had 't kwartje ook behoorlijk lang vast voordat het viel, maar toen viel het ook hard. Bij A Farewell to Kings en Hemispheres het eerst, niet bij deze, dat kwam later pas. Dus toch nog even (een paar keer) A Farewell to Kings en Hemispheres proberen meneer. Als de synths je dan nog niet aanspreken zou ik wat anders gaan luisteren en deze band voor goed vergeten. Maar dat zou echt zonde zijn, zoals je zelf al aangeeft.

Hij zou natuurlijk ook hun cd's in chronologische volgorde kunnen beluisteren. De eerste 4 albums zijn zonder keyboards. Daarna wordt de rol van de keyboards steeds groter. Kan hij misschien wennen. Blijft natuurlijk dat de stem van Geddy op de eerste 4 nog klinkt als een cavia met speed.

meneer het is inderdaad geen instant love muziek. Ik ben het wel met Tony eens. Bij mij viel het kwartje ook het eerst bij A Farewill to kings en Hemispheres. Ik vind dat hun jaren 80 albums ook het minst de tand des tijds hebben doorstaan. Al staan op Moving Pictures wel met Tom Sawyer en YYZ twee van mijn favoriete nummers. Maar geldt dat niet voor veel jaren 80 albums? Zeker door het specifieke gebruik van synthesizers. En ik heb alleen bij AFTK en Hemispheres en in zekere mate ook bij Permanent Waves dat ik het hele album goed vind. Verder staan er op elk album wel een aantal nummers die ik heel goed vind. Maar de grote kracht van Rush vind ik zelf het live materiaal. Live is het echt een topband. Ik hoop dat je nog even volhoudt meneer en nog even in de jaren zeventig duikt. Luister naar Closer to the heart en je hoort misschien zelf wat warmte in Geddys stem. Al blijft het altijd erg hoog

Closer to the Heart vind ik veruit hun minste nummer op het album, meesterdch

De synths zijn voor my wat Rush echt een eigen geluid heeft gegeven. Daarom zijn de albums Signals t/m Hold Your Fire voor mij de absolute top Rush platen!

Dat heeft ook voornamelijk met de lyrics en thematiek temaken.

Ik ben ook wat meer van de prille 80's albums, al zijn ze in de 70's vanaf een bepaald moment ook erg sterk.
Ik omarm die synths wel. Peart zijn drumwerk blijft inventief genoeg en Lifeson zijn gitaarwerk krijgt genoeg spotlight - al zit 't meer in de riffs.
Niet altijd zin in Geddy Lee zijn stem.....het hoort bij Rush en meer dan in de 70's, is hij uiteindelijk wel wat gedoseerder zijn stem gaan gebruiken.

Uiteindelijk een band die open staat voor ontwikkelingen en daarmee ook de New Wave toe liet in hun muziek.
Dit blijft een geweldig album.

Eén van hun mooiste nummers wat mij betreft!

Dit is dus 1 van mijn favoriete albums ooit! Alle nummers zijn top!
Soms hard, altijd melodieus, technisch perfect, mooi geluid (vooral die ronkende bas wauw), pakkende en gevarieerde songs (van sfeervolle passages tot The Police achtige ritmes), goede en begrijpelijke teksten. Het heeft gewoon alles en het verveeld nooit. Misschien aan de korte kant? Gewoon nog een keer opzetten!
Referentiemateriaal dus

Zo hé, wat een goeie nummers staan er op dit album! Van het begon tot en met het einde, met Tom Sawyer, The Camera eye en Witch hunt (part III of 'Fear') als de beste nummers.

Ook de zang van Neil Peart klinkt erg mooi in combinatie met de gitaarsolo's en drumpartijen. Wel doet zijn stem mij denken aan die van Brian Molko, zanger van Placebo, een rockband die 18 jaar later pas doorbrak.

Dit is absoluut een sterk album van Rush, maar de vocale prestatie is van Geddy Lee Adri1982.......

Neil zit achter de drums idd....

Bij deze mijn excuses TEQUILA SUNRISE. Neil Peart kwam bij mij over als de bekendste bandlid van de groep. In ieder geval, de zang van Geddy Lee doet mij denken aan Brian Molko van het latere Placebo.

Excuses gaat wel erg ver Adri
Overigens is Neil Peart wel een exceptionele goede drummer, ken je trouwens voorganger Permanent Waves ( 1979 ) van Rush?
Dat album kan ik je van harte aanbevelen.

Wat is Tom Sawyer toch een perfecte opener voor dit album!

Nee, "Limelight" is de perfecte opener.

Oh maar dat vind ik ook een fantastisch nummer! Enkel opent hij de plaat officieel niet

Bij mij wel, nouja gevoelsmatig dan.....
"Tom Sawyer" vindt ik een erg onwaarschijnlijke opener.
Op de video van "Exit Stage Left" opent "Limelight" wel.

Klinkt meteen pakkend, terwijl er toch alles inzit waar de symfo Rush voor stond.
Openers zijn meestal pakkend en niet te moeilijk te bevatten.
"Tom Sawyer" is meteen muziek voor (ver)gevorderden.

Heb "Limelight" wel eens laten horen aan een vriend van me die niks heeft met prog/symfo rock.
Die vond het ook wel een leuke song, totdat ze instrumentaal wat los gingen toen vond hij er niets meer aan.

Limelight was het eerste nummer wat me pakte op deze plaat dus ik snap wel wat je wilt zeggen, maar Tom Sawyer is zo perfect voor mij. Die sound!

Hmmm...misschien ben ik een van de weinigen die Limelight de minste vind van het totaal?

Nee hoor, we zijn in elk geval al met twee.

Een van de drie concerten die ik gezien heb, opende ook met Limelight, dus ik kon Lonesome Crows opmerking wel meteen plaatsen.

Prachtplaat.
Uitgebreidere commentaar volgt nog als ik eens wat tijd vind

Een van hun beste albums!!!

inderdaad, al is Permanent Waves net wat sterker.

Daar gaan we weer....

De zanger vind ik helaas erg matig. Dat is jammer, want er wordt verder prima gespeeld.