Rush - Moving Pictures (1981)

Kan eigenlijk pas vandaag deze vraag beantwoorden! Een volmondig “rijkdom” wat mij betreft.
Ik word helemaal blij van al deze mooie 40th Anniversary Editions.
Was ik al in de zevende hemel met de Permanent Waves uitgave, simpelweg omdat daar Cygnus Book II opstaat, deze uitgave krijgt toch een speciaal plekje.
Om het album te promoten stonden ze op 14 november 1981 in Ahoy en i, was daar ook! Om nooit te vergeten. De setlist is vrijwel hetzelfde…ik was zojuist gewoon weer even 21…

Dat was met Girlschool in het voorprogramma. Ik was er ook. !!

Dat was met Girlschool in het voorprogramma. Ik was er ook. !! [/quote]

Ja, inderdaad! Wat waren ze goed (in mijn herinnering ging het dak eraf!) die avond. Ik had ze al eerder gezien, op Pinkpop. Het hele album gespeeld op Witch Hunt na geloof ik.
Girlschool ben ik wel kwijt geloof ik.

Handmatig de bonustracks ingevoerd van de jubileumopgave volgens opgave Dodax. Hierbij gaan de aangevinkte favorieten niet verloren maar of iedereen er notificatie van krijgt dat Live In YYZ 1981 is toegevoegd is wat anders.

Gisterenavond Live in YYZ 1981 maar eens beluisterd via streaming. Erg goed met een fantastische setlist, ook fijn dat het niet al te opgepoetst is qua geluid.

Wat een fijne uitgave van de mannen! Erg blij met een opgepoetste studioversie en een mooie liveregistratie. Zo mogen ze mij de komende jaren nog wel vaker een plezier doen.

Dit Interview Geddy Lee & Alex Lifeson vind ik trouwens ook prachtig, ontroerend hoe ze hun vriendschap en rouw laten zien.
Eens te meer een bewijs van de grootsheid van deze band!

Ben Rush aan het (her)ontdekken. De heruitgave was een mooi moment omdat ze weer eens op te zetten. Helemaal vergreten dat ik het vroeger met regelmaat luisterde. Op naar andere cd's van ze. De live-registratie smaakt in ieder geval naar meer.

Ik ook al een paar jaar. Daarbij is deze wel als absolute parel boven komen drijven. Met ‘Tom Sawyer’ is het ook begonnen. Die kende ik van Guitar Hero op de PS3 (of ps2, dat weet ik niet meer). Daardoor kwam ik erachter dat Rush eigenlijk best vet is. Ik dacht dat ik er nooit wat aan vond. Inmiddels heb ik het grootste gedeelte wel gechecked. Deze ‘2112’, ‘a farewel to kings’ en nieuwere ‘clockwork angels’ vind ik het beste.

heb ze 7 x live mogen zien. Iedere keer weer een groot feest!

Ik had, gezien je Username, niet verwacht dat je een fan van Rush zou zijn

Kijkende naar de stemgemiddelden van hun studioalbums op MusicMeter zie ik als favoriete album van velen deze achtste, Moving Pictures, op ultrakorte afstand gevolgd door de drie voorgaande albums uit hun “tweede era”. Ik citeer mezelf bij Permanent Waves: “Neem alle fantastische ingrediënten van A Farewell to Kings, Hemispheres en Permanent Waves. Roer goed met veel liefde en gevoel en je krijgt Moving Pictures.”

Waren een aantal voorgaande albums (vanaf 2112) een heel smakelijk gerecht in een gezellig restaurant, dan is Moving Pictures als aanschuiven aan de tafel van een sterrenrestaurant, vol anticipatie op wat komen zal, iedere keer opnieuw. Net zoals bij 2112 alles samenvalt in hun eerste periode, dan is Moving Pictures de culminatie van alles in hun tweede periode. In mijn West-Vlaanderen spreken we van een “draak van een …” wanneer het slecht is en van een “beest van een …” in het andere geval. Wij zijn rare vlegels, soms ook tamelijk normaal, als we zin hebben.

Zoals vele fans kan ik die tracklist vanuit het hoofd opzeggen zonder te spieken, kan ik iedere zanglijn mee neuriën, kan ik vol blijvende verwondering de muziek volgen én moet ik me zo lang mogelijk inhouden om te airdrummen. Perfecte wisselwerking tussen muziek en die waanzinnige teksten natuurlijk. Heet dit in het Engels “Powerhouse”? Dit heet Rush.

Dit album heeft twee nadelen maar ook één voordeel: het is onmogelijk om slechts 2 favoriete tracks aan te duiden en het is nog iets te kort maar met het voordeel dat je het gewoon nog een keer kunt afspelen op dezelfde dag. Vele euforische zaken zijn al gezegd over dit album, maar ik kies als dwarszak (West-Vlaams voor tegendraads persoon) de laatste twee nummers.

Witch Hunt verhaalt over een onderwerp dat mij nauw aan de tedere tikker ligt: angst en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn, vooral in een wereld zoals de onze, waar angst regeert en het slechte in de mens voortbrengt. Het is een onderdeel van die Fear trilogie, samen met The Weapon (album Signals) en The Enemy Within (album Grace Under Pressure).

Vital Signs is het haast typische experimenteel, gedurfd of afwijkend nummer op dit album, hevig beïnvloed door reggae, electronica en The Police (Rush als een hongerig kind in de grootste snoepwinkel in de muziekwereld, kies maar uit). Het is ook een indicatie naar de toekomst: het album Signals. Dat drumwerk blijft om duimen en vingers af te likken.

Ik werd hier al eens vriendschappelijk op de vingers getikt dat dit hun “beste” periode is. Puur cijfermatig kan dit wel kloppen, maar gevoelsmatig ligt het toch anders. Ik heb Rush leren kennen dankzij de albums Grace Under Pressure en Hold Your Fire, bedankt Juan ook uit Oostende om me die tip te geven, dik dertig jaar geleden. Na mijn mini-marathon van deze vier albums uit hun tweede periode steekt toch de twijfel het hoofd aan het raam.

Ach, deze drie topmuzikanten uit Maple Leaf Country hebben samen een plaatsje in mijn leven verdiend, dankzij hun muziek, dankzij hun kunnen, dankzij hun invloed op mij als mens van vlees en bloed. Ik mis hem, de Professor, Neil Peart. Toen hij overleed, heb ik een bericht geplaatst op hun artiestenpagina hier. Woorden van dank overheersen, ook voor dit album. Ik heb hun muziek, hun video's en dvd's en zijn boeken. En na al die jaren krijgen ze “die lap”.

Blijft en geweldige plaat! Ooit als ventje van 17 kennis gemaakt met deze plaat door en vader van en maat van me. Die zou ons naar en concert toe rijden, en had dit opstaan in de auto. Heerlijk. Eigenlijk hebben ze geen slecht album gemaakt. Helaas heb ik ze nooit live gezien , dus behelp me af en toe eens met de blueray live in Rio! Werkelijk en genot om naar te kijken en wat een live band was dat! Sowieso een van de beste live Bands ooit denk ik, als je kijkt wat ze met weinig personen uit hun hoge hoed toverden

Moving Pictures was mijn eerste kennismaking met Rush. Nieuwsgierig geworden door het enthousiasme van enkele hardrockvrienden die Rush al langer kenden kocht ik zonder eerst te luisteren deze plaat en aanvankelijk viel het me zwaar tegen. Dat wil zeggen: ik had meteen door hier met zeer goede muzikanten te maken te hebben, maar ik moest ontzettend wennen aan deze voor mij nieuwe muziekstijl vol ingewikkelde tempowisselingen en met hardrock had het ook al weinig te maken.
Ik ging ook mee naar het concert van Rush in Ahoy: de traditionele headbangers met spijkerjasjes met opnaaiemblemen waren op de vingers van 1 hand te tellen, en die er waren zaten wat schaapachtig voor zich uit te kijken: was dit het Rush dat ze kenden van eerder (harder) werk ?
Gaandeweg ging ik Moving Pictures toch meer waarderen: die karakteristieke sound,die speciale stem en de aard van de composities: je moet het een paar keer goed horen om het mooi te vinden, althans zo ging het bij mij.
Het oudere werk liet ik meer voor wat het was maar vanaf Moving Pictures en vooral wat daarna kwam (Signals en Grace onder Pressure) ben ik gegrepen door deze fantastische band.

Het kwartje met dit album is ergens gevallen tijdens mijn stage in de VS, en in het bijzonder tijdens een roadtrip door de Rockies vanuit studentenstad Moscow in Idaho naar Calgary (Canada). Samen met een medestudente van de uni in een afgedankte VW Jetta (hand-shifted) op een vrijdagmiddag de lange rit begonnen. Die uren vlogen voorbij, want we werden vergezeld door een handvol aan Rush CD's. Eén daarvan was Moving Pictures, en alles klopte op dat moment; omgeving van bergen en bergmeren, ondergaande zon, en denkend dat de Jetta zo zou kunnen veranderen in een rode Barchetta. Dit album doet mij altijd aan die tijd herinneren, maar is sindsdien alleen maar beter geworden. Geen enkel moment gaat dit vervelen. Witch Hunt is nog steeds actueel en heeft niets aan kracht ingeboet, en heeft nog steeds die donkere sfeer die past bij de thematiek van de tekst.

Ik kan nog wel meer schrijven, maar mijn advies is om gewoon te luisteren naar dit ongewoon goede album.

Schrijf nog maar meer! Ik vind dit soort verhalen bij dit soort toffe platen erg mooi.

Ik herken het bovenstaande wel. Als ik op vakantie ben in het buitenland - en zeker in gróte landen, waar je veel kilometers maakt - vind ik het altijd wel iets aan de sfeer toevoegen als ik tijdens een autorit muziek kan draaien van artiesten uit het betreffende land. Tijdens mijn vakantie in Canada in 2007 klonk ook Rush uit de autoradio, net als Neil Young en van die typisch Canadese rockbandjes als Loverboy en Honeymon Suite. Ik kan me herinneren dat de avondlijke aanblik van bergmeren als Lake Louise uitstekend samenvielen met de muziek van After the goldrush.

HUN beste album m.i.

Maar niet op 1 in jou top tien!( neal)

Deze plaat weer eens geluisterd door een hommage optreden van het Brabantse bandje Disco Lizard,: een viertal geweldige goeie muzikanten. Ze speelden het album van begin tot eind en maakten er een feest van herkenning van. Ik had het album zo'n 25 jaar niet geluisterd, maar die tijd is voorbij

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Rush - Moving Pictures (1981) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Rush - Moving Pictures (1981)
De Canadese band Rush heeft een flinke stapel uitstekende albums op haar naam staan, waarvan Moving Pictures uit 1981 door velen het hoogst wordt ingeschat en dat is misschien wel terecht

Toen in 1981 Moving Pictures van Rush verscheen was ik net begonnen met het luisteren naar andere muziek, waardoor ik het album tot voor kort veel minder goed kende dan met name 2112, Hemispheres en Permanent Waves. Tot voor kort, want geïnspireerd door een aantal lijstjes met de beste albums van 1981 heb ik Moving Pictures alsnog ontdekt. Rush heeft het jaren 70 albums van haar klassiekers uit de jaren 70 grondig gerenoveerd en klonk in 1981 een stuk frisser en moderner. Dat doet het album nog steeds, wat iets zegt over de kwaliteit van het album, waarop de drie Canadese muzikanten veertig minuten lang de pannen van het dak spelen. Weergaloos album.

Als tiener hield ik eerst van hardrock en later van progrock, destijds nog symfonische rock genoemd. Beide genres kwamen prachtig samen in de muziek van de Canadese band Rush. De eerste albums van de band vond ik al heel aardig, maar vanaf het vierde album, het in 1976 verschenen 2112, steeg Rush voor mij naar grote hoogten. 2112 werd gevolgd door een prima live-album, waarna de nagenoeg perfecte reeks A Farewell To Kings (1977), Hemispheres (1978) en Permanent Waves (1980) volgde.

Mijn muzieksmaak veranderde vervolgens langzaam maar zeker, maar tot halverwege de jaren 80 bleef ik de muziek van het Canadese drietal volgen. Ik luisterde echter vooral naar 2112, Hemispheres en Permanent Waves, waardoor Moving Pictures (1981), Signals (1982) en Grace Under Pressure (1984) er wat bekaaid van af kwamen. Met name Moving Pictures wordt door velen gezien als het beste album van Rush, waardoor ik mijn favoriete Rush albums een keer heb laten staan en me heb gericht op het album uit 1981.

Het is een album waarvan ik een aantal tracks ken uit de live setting, maar op het studioalbum klinken ze wat mij betreft nog veel beter. Rush klonk op de albums die in de jaren 70 verschenen als een band uit de jaren 70, maar op Moving Pictures omarmen Geddy Lee, Alex Lifeson en Neil Peart nog wat meer dan op Permanent Waves de jaren 80.

Ondanks de koerswijziging is ook Moving Pictures een typisch Rush album, met het geweldige gitaarwerk van Alex Lifeson, de baslijnen en keyboards van Geddy Lee, het fenomenale drumwerk van Neil Peart en natuurlijk ook nog de zo karakteristieke hoge stem van Geddy Lee. Ook op Moving Pictures, dat opent met Rush klassieker Tom Sawyer, verwerkt de Canadese band invloeden uit de hardrock en de progrock, maar de songs op Moving Pictures klinken ook wat moderner dan op de Rush albums die er aan vooraf gingen.

Het is deels de verdienste van de fris klinkende synths, maar het Canadese drietal verwerkt ook wat andere invloeden dan voorheen en speelt wat strakker. Het is gevangen in een weergaloze productie waarin je ieder detail hoort. In muzikaal opzicht verkeert de band op Moving Pictures in absolute topvorm. De baslijnen van Geddy Lee zijn fantastisch, het gitaarwerk van Alex Lifeson is veelkleurig en drummer Neil Peart speelt de pannen van het dak met zijn onnavolgbare drumwerk.

Het album opent met een aantal wat compactere songs, maar in het bijna elf minuten durende The Camera Eye schotelt Rush ons een epos voor zoals alleen de Canadese band die kan maken en in het verleden ook maakte. Dit keer wel voorzien van een jaren 80 sausje, want hoewel Moving Pictures in heel veel opzichten een typisch Rush album is, lijkt de band het nieuwe decennium te hebben aangegrepen om haar geluid grondig te moderniseren, wat je nog wat beter hoort in de slottrack Vital Signs. Het is een track die lijkt geïnspireerd door het werk van The Police, maar Rush gooit er de muzikale genialiteit tegenaan die we van de band kennen.

Moving Pictures was bij mij zoals gezegd een stuk minder bekend dan de albums die er aan vooraf gingen, maar ik begrijp inmiddels wel waarom velen juist dit album het beste album van Rush noemen. Het is een album dat volgende week de 44e verjaardag viert, maar vergeleken met de meeste andere albums van deze leeftijd klinkt het nog verrassend fris en urgent, wat iets zegt over de torenhoge kwaliteit van het album. Erwin Zijleman

Een uitspraak die ik niet voor mijn rekening zal nemen. "Goed, beter, best", alle albums van Rush zijn toch weergaloos goed? De band Rush reist al meer dan 50 jaar met mij mee door het leven. Ieder nieuw te verschijnen Rush album in de afgelopen jaren was een feest. Van het debuut album in 1974 tot en met het laatste album in 2012. Bij leven en welzijn bereik ik over een half jaar de pensioengerechtigde leeftijd. Hoe lang duurt het dan nog voordat ik "het aardse tranendal" verwissel voor "De Hemelse Heerlijkheid"? Als ik straks daarboven kan genieten van een sigaartje, een goed glas whiskey en muziek van Rush dan heb ik niets te vrezen.