Rush - Moving Pictures (1981)

Kan eigenlijk pas vandaag deze vraag beantwoorden! Een volmondig “rijkdom” wat mij betreft.
Ik word helemaal blij van al deze mooie 40th Anniversary Editions.
Was ik al in de zevende hemel met de Permanent Waves uitgave, simpelweg omdat daar Cygnus Book II opstaat, deze uitgave krijgt toch een speciaal plekje.
Om het album te promoten stonden ze op 14 november 1981 in Ahoy en i, was daar ook! Om nooit te vergeten. De setlist is vrijwel hetzelfde…ik was zojuist gewoon weer even 21…

Dat was met Girlschool in het voorprogramma. Ik was er ook. !!

Dat was met Girlschool in het voorprogramma. Ik was er ook. !! [/quote]

Ja, inderdaad! Wat waren ze goed (in mijn herinnering ging het dak eraf!) die avond. Ik had ze al eerder gezien, op Pinkpop. Het hele album gespeeld op Witch Hunt na geloof ik.
Girlschool ben ik wel kwijt geloof ik.

Handmatig de bonustracks ingevoerd van de jubileumopgave volgens opgave Dodax. Hierbij gaan de aangevinkte favorieten niet verloren maar of iedereen er notificatie van krijgt dat Live In YYZ 1981 is toegevoegd is wat anders.

Gisterenavond Live in YYZ 1981 maar eens beluisterd via streaming. Erg goed met een fantastische setlist, ook fijn dat het niet al te opgepoetst is qua geluid.

Wat een fijne uitgave van de mannen! Erg blij met een opgepoetste studioversie en een mooie liveregistratie. Zo mogen ze mij de komende jaren nog wel vaker een plezier doen.

Dit Interview Geddy Lee & Alex Lifeson vind ik trouwens ook prachtig, ontroerend hoe ze hun vriendschap en rouw laten zien.
Eens te meer een bewijs van de grootsheid van deze band!

Ben Rush aan het (her)ontdekken. De heruitgave was een mooi moment omdat ze weer eens op te zetten. Helemaal vergreten dat ik het vroeger met regelmaat luisterde. Op naar andere cd's van ze. De live-registratie smaakt in ieder geval naar meer.

Ik ook al een paar jaar. Daarbij is deze wel als absolute parel boven komen drijven. Met ‘Tom Sawyer’ is het ook begonnen. Die kende ik van Guitar Hero op de PS3 (of ps2, dat weet ik niet meer). Daardoor kwam ik erachter dat Rush eigenlijk best vet is. Ik dacht dat ik er nooit wat aan vond. Inmiddels heb ik het grootste gedeelte wel gechecked. Deze ‘2112’, ‘a farewel to kings’ en nieuwere ‘clockwork angels’ vind ik het beste.

heb ze 7 x live mogen zien. Iedere keer weer een groot feest!

Ik had, gezien je Username, niet verwacht dat je een fan van Rush zou zijn

Kijkende naar de stemgemiddelden van hun studioalbums op MusicMeter zie ik als favoriete album van velen deze achtste, Moving Pictures, op ultrakorte afstand gevolgd door de drie voorgaande albums uit hun “tweede era”. Ik citeer mezelf bij Permanent Waves: “Neem alle fantastische ingrediënten van A Farewell to Kings, Hemispheres en Permanent Waves. Roer goed met veel liefde en gevoel en je krijgt Moving Pictures.”

Waren een aantal voorgaande albums (vanaf 2112) een heel smakelijk gerecht in een gezellig restaurant, dan is Moving Pictures als aanschuiven aan de tafel van een sterrenrestaurant, vol anticipatie op wat komen zal, iedere keer opnieuw. Net zoals bij 2112 alles samenvalt in hun eerste periode, dan is Moving Pictures de culminatie van alles in hun tweede periode. In mijn West-Vlaanderen spreken we van een “draak van een …” wanneer het slecht is en van een “beest van een …” in het andere geval. Wij zijn rare vlegels, soms ook tamelijk normaal, als we zin hebben.

Zoals vele fans kan ik die tracklist vanuit het hoofd opzeggen zonder te spieken, kan ik iedere zanglijn mee neuriën, kan ik vol blijvende verwondering de muziek volgen én moet ik me zo lang mogelijk inhouden om te airdrummen. Perfecte wisselwerking tussen muziek en die waanzinnige teksten natuurlijk. Heet dit in het Engels “Powerhouse”? Dit heet Rush.

Dit album heeft twee nadelen maar ook één voordeel: het is onmogelijk om slechts 2 favoriete tracks aan te duiden en het is nog iets te kort maar met het voordeel dat je het gewoon nog een keer kunt afspelen op dezelfde dag. Vele euforische zaken zijn al gezegd over dit album, maar ik kies als dwarszak (West-Vlaams voor tegendraads persoon) de laatste twee nummers.

Witch Hunt verhaalt over een onderwerp dat mij nauw aan de tedere tikker ligt: angst en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn, vooral in een wereld zoals de onze, waar angst regeert en het slechte in de mens voortbrengt. Het is een onderdeel van die Fear trilogie, samen met The Weapon (album Signals) en The Enemy Within (album Grace Under Pressure).

Vital Signs is het haast typische experimenteel, gedurfd of afwijkend nummer op dit album, hevig beïnvloed door reggae, electronica en The Police (Rush als een hongerig kind in de grootste snoepwinkel in de muziekwereld, kies maar uit). Het is ook een indicatie naar de toekomst: het album Signals. Dat drumwerk blijft om duimen en vingers af te likken.

Ik werd hier al eens vriendschappelijk op de vingers getikt dat dit hun “beste” periode is. Puur cijfermatig kan dit wel kloppen, maar gevoelsmatig ligt het toch anders. Ik heb Rush leren kennen dankzij de albums Grace Under Pressure en Hold Your Fire, bedankt Juan ook uit Oostende om me die tip te geven, dik dertig jaar geleden. Na mijn mini-marathon van deze vier albums uit hun tweede periode steekt toch de twijfel het hoofd aan het raam.

Ach, deze drie topmuzikanten uit Maple Leaf Country hebben samen een plaatsje in mijn leven verdiend, dankzij hun muziek, dankzij hun kunnen, dankzij hun invloed op mij als mens van vlees en bloed. Ik mis hem, de Professor, Neil Peart. Toen hij overleed, heb ik een bericht geplaatst op hun artiestenpagina hier. Woorden van dank overheersen, ook voor dit album. Ik heb hun muziek, hun video's en dvd's en zijn boeken. En na al die jaren krijgen ze “die lap”.

Blijft en geweldige plaat! Ooit als ventje van 17 kennis gemaakt met deze plaat door en vader van en maat van me. Die zou ons naar en concert toe rijden, en had dit opstaan in de auto. Heerlijk. Eigenlijk hebben ze geen slecht album gemaakt. Helaas heb ik ze nooit live gezien , dus behelp me af en toe eens met de blueray live in Rio! Werkelijk en genot om naar te kijken en wat een live band was dat! Sowieso een van de beste live Bands ooit denk ik, als je kijkt wat ze met weinig personen uit hun hoge hoed toverden

Moving Pictures was mijn eerste kennismaking met Rush. Nieuwsgierig geworden door het enthousiasme van enkele hardrockvrienden die Rush al langer kenden kocht ik zonder eerst te luisteren deze plaat en aanvankelijk viel het me zwaar tegen. Dat wil zeggen: ik had meteen door hier met zeer goede muzikanten te maken te hebben, maar ik moest ontzettend wennen aan deze voor mij nieuwe muziekstijl vol ingewikkelde tempowisselingen en met hardrock had het ook al weinig te maken.
Ik ging ook mee naar het concert van Rush in Ahoy: de traditionele headbangers met spijkerjasjes met opnaaiemblemen waren op de vingers van 1 hand te tellen, en die er waren zaten wat schaapachtig voor zich uit te kijken: was dit het Rush dat ze kenden van eerder (harder) werk ?
Gaandeweg ging ik Moving Pictures toch meer waarderen: die karakteristieke sound,die speciale stem en de aard van de composities: je moet het een paar keer goed horen om het mooi te vinden, althans zo ging het bij mij.
Het oudere werk liet ik meer voor wat het was maar vanaf Moving Pictures en vooral wat daarna kwam (Signals en Grace onder Pressure) ben ik gegrepen door deze fantastische band.