Rush - Moving Pictures (1981)

Het volume moet alvast omhoog voordat je aan het album begint. Gordijnen dicht, heel stil zitten en bij voorkeur iemand anders op start laten klikken. De openingsslag is zowat het mooiste wat het album te bieden heeft (of zou het de spanning zijn voor wat er nog komen gaat?)

Wat mij betreft een kwestie van wennen. En op deze plaat zingt Lee al een stukje prettiger dan de vorige platen. En dat gaat zich alleen maar voortzetten.

Tom Sawyer zal wel het bekendste Rush nummer zijn; en die is dan ook erg sterk.
Eigenlijk al vanaf het begin als de bas invalt is het genieten.
Dat het als single minder scoorde, heeft waarschijnlijk te maken met dat het minder tussen de heersende wave van dat moment past.
De drum is zowat perfect te noemen, maar ik val vooral voor het loopje wat je hoort bij de 45 secondes, deze blijft urenlang domineren in mijn hoofd; het gaat maar om een klein moment, maar zo heeft dit nummer voor iedereen wel een stuk wat hem bijblijft.
Ondanks het complexe geluid is dit toch echt een prima single, welke dus helaas niet door een groter publiek werd opgepakt.
Red Barchetta doet mij meer denken aan de eerste albums van Marillion; Misplaced Childhood blijft voor mij dan ook het ultieme meesterwerk in dit genre.
De A kant van Moving Pictures is meer gericht op het singles kopende publiek, ik denk dat dit wel een bewuste keuze is geweest; in het verleden werd wel eens gekozen voor een lang nummer in het begin, maar er zijn genoeg mensen die dan juist afhaken.
Alhoewel; toegankelijk is YYZ zeker niet te noemen; gaat dit meer richting de Fusion kant?
Moeilijk te plaatsen; er zit ook iets van Ska in verwerkt; eigenlijk stoppen ze alles in dit nummer; maar wat mij het meeste aanspreekt is toch de bas.
Geddy Lee gaat hier helemaal los, en ik ben een groot liefhebber van Les Claypool van Primus, en het kan gewoon niet anders dan dat hij beïnvloed is door juist dit specifieke nummer.
Limelight is weer wat meer toegankelijker.
Dan het steeds terugkerende lange nummer, al zal van deze formule al snel afgeweken worden; hier nog aanwezig in The Camera Eye.
Ikzelf ben er wel klaar mee, al wordt deze over het algemeen wel erg hoog gewaardeerd.
Voor mij is de opbouw in het begin aan de lange kant, en de keyboards voegen voor mijn gevoel weinig toe.
Ook lijkt het halverwege alsof ze het nummer weer opnieuw beginnen; live zal het allemaal geweldig klinken; hier komt het bij mij zo niet over.
Witch Hunt (Part III of "Fear") heeft een spookachtig; beangstigend begin; beetje Lord Of The Rings achtig; van mij had het hele nummer wel deze stijl mogen hebben; al past het marcherende drumwerk er ook wel bij.
Geeft toch wel een middeleeuws gevoel; een soort van kruistocht idee; anders kan ik het niet verwoorden.
Misschien had deze beter op de A kant gepast, in plaats van Limelight; deze vind ik beter achter de eerste drie nummers passen; kwalitatief gezien is die even sterk.
Afsluiter Vital Signs is een stap terug, bijna een The Police achtig nummer; ach, die zijn ook met z’n drieën, en ook allemaal goede muzikanten.
Eigenlijk hebben ze best wel raakvlakken; avontuurlijke drum, breed geschoolde gitarist, en een onderscheidend basgeluid, en ook daar verzorgd de bassist de bepalende zang.
Al was daar bij een handvol albums de chemie verdwenen; Rush bewijst zich langer staande te houden in deze setting.

Ze waren al bezig met diverse live opnames all over the world maar ze doken alsnog de studio in. Teveel inspiratie wellicht. Gevolg, een top 20 album alhier (NL) evenals het live album slechts 8 maanden later. Voor mij de twee beste releases van de band en dat in 1 jaar tijd.

Ik weet dat ik een van de weinigen ben, maar Moving Pictures doet het als geheel niet helemaal voor me. Als ik er naar luister vind ik het allemaal best en kan ik ook geen zwak moment duidelijk benoemen, maar ik zet het album alsnog niet graag nog een keer erna aan. Tom Sawyer en Limelight zijn goede songs, maar doen me alsnog minder dan het gros van de andere Rush-singles. Nee, de hoogtepunten zijn voor mij de laatste twee nummers. Witch Hunt is episch en dreigend, terwijl Vital Signs een heerlijke new-wave vibe heeft. Ook Red Barchetta is een geniale track, waarbij vooral het gitaarwerk van Lifeson op perfecte wijze de automobiel-romantiek uitbeeldt. En toch vind ik het allemaal verre van het meest interessante dat ik van de band ken.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Fly By Night
6. Moving Pictures
7. Caress Of Steel
8. Rush

Moving Pictures mag dan niet mijn favoriete plaat van Rush zijn, hij is wel weer erg goed. De Canadezen leveren zeven heel knappe songs af die allemaal op hun eigen manier speciaal zijn. Daarmee wil ik ook wel zeggen dat er minder cohesie is tussen het songmateriaal dat er voorheen wel was. Het is verder minimale kritiek, want Red Barchetta, Limelight en The Camera Eye behoren tot mijn favorieten van de band. Ik heb hier wel het gevoel dat Rush zijn magie langzaamaan aan het kwijtraken is. Geddy Lee zingt vaak fenomenaal en Lifeson heeft hier soms zijn beste riffs. De jaren zeventig zijn voorbij en Rush is klaar voor de jaren tachtig.


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Caress Of Steel
8. Rush

Dat vind ik een opmerkelijke... in mijn oren begint die cohesie hier juist en betoont Rush zich pas op de volgende platen een echte albumband. Geheel los van de kwaliteit, hoe je op enig voorgaand album meer cohesie kunt horen is mij toch wel een raadsel.

Nou ja Permanent Waves vind ik ook wel 1 geheel maar ik begrijp en onderschrijf je mening. De komende twee platen hebben dat wel het sterkst. Sowieso wel een redelijk sterk kwartet Permanent Waves t/m Grace (ik geef toe er kunnen wat uitbundigere superlatieven aan toegevoegd worden dan dat ik nu doe).

Mee eens. Op de albums voor Permanent waves zijn het meer 'losse nummers'. Op Permanent waves beginnen ze het creëren van albums als één geheel onder de knie te krijgen.

Nou albums als Caress of steel, 2112 en Hemispheres hebben anders toch ook wel minimaal 1 plaatkant die als een geheel klinkt

...of althans vermoedelijk die bedoeling had

Ach van The Fountain zou je dat nog enigzins kunnen zeggen, trouwens wat is No one at the bridge (coldness grips my skin brrrr) toch een pareltje.
Die andere 2 epics zijn toch een mooi geheel.

Maar die plaatkanten kun je natuurlijk ook als losse nummers beschouwen...

Zonder gekheid, ik heb wat moeite met de stelling dat Rush vanaf Moving pictures als een echte albumband begint te klinken. Ik vind albums als Hemispheres, A farewell to kings en (toegegeven, in mindere mate) 2112 ook echt als goed samenhangende albums klinken. Misschien wat onevenwichtiger qua opbouw, omdat er zowel heel lange als kortere nummers worden gebracht. In die zin is de balans op deze Moving pictures al wat meer in evenwicht, al zit er met The camera eye nog steeds een uitschieter van ruim tien minuten tussen.

Wel is het zo dat op deze en navolgende albums het groepsgeluid rijker en gevarieerder wordt, met name door de toevoeging van keyboards en synthesizers, al werd die ontwikkeling door sommige vroege Rush-fans verafschuwd. Dat deden ze over de hele linie van een album, waardoor die reeks inderdaad heel coherent klinkt. Ook al omdat de nummers kwalitatief nauwelijks voor elkaar onderdoen.

Ik beschouw Moving pictures een beetje als de afsluiting van hun echte hard rockende periode, in elk geval voor een tijdje. Vanaf Signals namen de keyboards en kortere songs een prominenter plaats in. Dat maakt Moving pictures tot een omslagplaat, maar het is misschien wel een van hun beste. Zij het in een lange reeks heel sterke albums, zowel ervoor als erna.

Het intro van To Defy the Laws of Tradition van Fizzle Fry is het intro van YYZ. Op John the Fisherman van Suck on This doen ze een groter stuk van het intro van YYZ. Dus ik denk dat er inderdaad wel een grote kans is dat Rush een grote inspiratie voor Primus en specifiek Les Claypool is geweest.

Ik ken alleen de versie van Frizzle Fry, en die is wel erg goed.
Ik weet alleen niet of Primus deze zelf speelt, of dat de versie van Rush hiervoor is gebruikt.

Wat een zin wel niet los kan maken.

Ik heb bij de oude platen (debuut en Caress Of Steel uitgezonderd) dat Rush me meeneemt op een reis. Moeilijk te omschrijven eigenlijk, maar voor mij voelt het heel vloeiend aan om prachtige verhalen af te wisselen met progressieve feelgoodsongs. Moving Pictures is gewoon een verzameling liedjes. Dat klinkt negatief, zo bedoel ik het dan ook weer niet.

RuudC je beschrijft eigenlijk precies wat ik minder vind aan dit album. Ik mis het gevoelom meegenomen te worden, waardoor deze plaat voor mij het Rush gevoel ontbreekt. Hoewel het uiteraard onmiskenbaar Rush blijft, mist het voor mij daardoor iets.

Ja, jullie worden goed lezen

Ik denk dat je daar juist precies goed omschrijft hoe Rush zich heeft ontwikkeld. Vanaf de jaren '80 is Rush echt liedjes gaan schrijven. De complexiteit van de jaren '70 is daarin nog steeds goed te horen, maar het zijn gewoon popsongs. Erg goede ook!

Wat je hoort is 100% Primus. Te gek intro.

Rush in de 80's brengt eigenlijk heel luchtige muziek voort.
Het is nooit log en machinaal. De band kan zelfs met een bepaalde swing spelen.
Complex blijft het zeker wel, want je hoort echt wel de vernuftheid in het spel met gekke oneven breaks, onverwachte akkoordenwisselingen en tempowisselingen.
Maar het blijft naturel en dynamisch en vooral niet geforceerd.
Het trio haalt best wel kunstjes uit, maar het lijkt allemaal heel goed te passen.
YYZ is zo'n instrumental die een melodielijn heeft die het publiek mee kan zingen, maar wat er dan tussentijds gebeurt, is echt hoge school muziek.

Nog altijd een geweldig en ook fris album.
Samen met King Crimson's Discipline, één van de beste albums uit 1981.

Inderdaad één van de weinigen: Mijn top 5:

1. A Farewell to Kings
2. Moving Pictures
3. Hemispheres
4. 2112
5. Permanent Waves

Ik kan me wel vinden in de commentaren van lennert en RuudC over dit album als geheel. Het album bevat zeker sterke nummers maar ik mis een beetje het venijn in de uitvoering in vergelijking met eerder werk. De weg die Rush met Permanent Waves is ingeslagen wordt hier verder gevolgd en het geluid wordt verder - en naar mijn mening té - gepolijst. De New Wave invloeden zijn ook iets teveel naar mijn smaak.

Gelijkertijd realiseer ik me dat dit album nog steeds erg sterk is en de kritiekpunten in verhouding tot de vier sterke voorgaande releases moeten worden gezien.

Score: 87/100

Na 8 albums wordt het ook eens tijd voor een tussenstand:

1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Caress Of Steel
8. Rush

Ik heb mezelf nooit echt als een grote fan van Rush beschouwd, te meer omdat ik lang heb moeten wennen aan de zang van Geddy Lee. Na talloze luisterbeurten ervaar ik nog steeds wel wat frictie. Omdat ik de muziek van Rush verder wel prima in orde vind, heb ik ook nog wat andere platen van de band in mijn bezit.

Deze Moving Pictures is voor mij het meest overtuigend van wat ik ken van de band. Sterke complexe composities als YYZ en The Camera Eye worden prima afgewisseld met wat lichtvoetigere nummers als Limelight en Tom Sawyer. Een prima rockalbum en een goede kennismaking met de band: 4*.

De kleinkinderen op bezoek bij Opa en Oma, opa is met de platenspelert bezig, Kleindochter Lois vind dat razend interresant, en wil van alles weten over lp’s en pick ups, zegt opa, zoek maar een plaat uit , dan gaan we die draaien.

Komt ze aanzetten met deze lp, kleindochter dansend door de kamer, opa blij(oma minder) zo geven we de erfenis van Rush door aan de volgende generatie..

Prachtig!

Er is dus nog hoop...