Het zware logge gitaar intro duurt maar liefst 5 minuten. Dan zit je al helemaal in de wereld van Boris als de zanger zijn keel open zet en de drum bijvalt.
Traag en heavy loopt het over in "Ganbou-ki". Daar lijkt het of je nog dieper het moeras in gesleurd wordt en bedwelmd word door de trage heavy gitaarsound met hypnotiserende drums. Het nummer valt in een bijna stilte rond 12 minuten, om vervolgens weer snoeihard toe te slaan in de beste stoner/metal traditie mogelijk. Dan na een korte periode van bezinning knalt "Hama" erin als een waanzinnig hardcore nummer.
Al spoedig neemt het nummer de vorm aan van een nooit ophoudende jam met een lekker hakkend drumpatroon en noisy gitaar. Om weer met snoeiharde hardcore te eindigen. Wow, wat een overgangen weten ze hier te creëren.

"Kuruimizu" gaat eigenlijk gewoon door waar "Hama" stopt. Schreeuwerige japanse hardcore die over gaat in een smeltkroes via zware doom metal naar een bijna serene rust.
"Vomitself" begint met zo`n mega heavy gitaar sound als in het eerste nummer. De zanger die alleen de eerste minuut te horen is, lijkt vanuit de diepte van de aarde naar ons toe te schreeuwen. De muur van gitaar distortion houdt het hele nummer aan.
Wat een plaat zeg.
Boris weet hier een complete plaat lang te overtuigen. De afwisseling in tempo en stijl is ongelooflijk.
Tegelijkertijd blijft Boris ook zijn eigen herkenbare sound behouden. Als je nog op zoek bent naar een Heavy, doom, sludge, hardcore drone plaatje in de beste japanse traditie, dan zou je hier kunnen beginnen.