Boris - Amplifier Worship (1998)

Wat een geweldige bak herrie, noise, drone, doom en sludge, Boris kan het allemaal.

En dat allemaal door het winnen van Idols .

Dit is de Japanse Boris. Maar dat wist je waarschijnlijnk al? Wat vindt je van dit album? Nog nooit gehoord zeker.

Eindelijk een bericht bij dit prachtige album (I know, ik had natuurlijk het goede voorbeeld kunnen geven).
Amplifier Worship is in feite één lang nummer, opgedeeld in 5 stukken om het wat 'behapbaarder' te maken. Een episch nummer welteverstaan; een orgie van vette drones, gitaarnoise en übercoole 'zang'. Heerlijk om mee te schreeuwen (zelfs zonder Japans te kennen). Ontzettend origineel album. Hoort bij de beste 3 van Boris.


(bron)

lol

Ik kan er eerlijk gezegd niet meer zo om lachen. De voor de hand liggende associatie tussen de twee Borissen is onderhand vaak genoeg langsgekomen (zie Pink en Heavy Rocks). (maar ik zal wel een gebrek aan humor hebben)

Inderdaad die grap heb ik al zo vaak gehoord, Pink is trouwens ook een goed album! jammer dat dit spul zo moeilijk is te krijgen op vinyl.

Heb even de originele hoes toegevoegd, veel mooier ook

Ganbou-Ki, die bass-riff

Het zware logge gitaar intro duurt maar liefst 5 minuten. Dan zit je al helemaal in de wereld van Boris als de zanger zijn keel open zet en de drum bijvalt.
Traag en heavy loopt het over in "Ganbou-ki". Daar lijkt het of je nog dieper het moeras in gesleurd wordt en bedwelmd word door de trage heavy gitaarsound met hypnotiserende drums. Het nummer valt in een bijna stilte rond 12 minuten, om vervolgens weer snoeihard toe te slaan in de beste stoner/metal traditie mogelijk. Dan na een korte periode van bezinning knalt "Hama" erin als een waanzinnig hardcore nummer.
Al spoedig neemt het nummer de vorm aan van een nooit ophoudende jam met een lekker hakkend drumpatroon en noisy gitaar. Om weer met snoeiharde hardcore te eindigen. Wow, wat een overgangen weten ze hier te creëren.
"Kuruimizu" gaat eigenlijk gewoon door waar "Hama" stopt. Schreeuwerige japanse hardcore die over gaat in een smeltkroes via zware doom metal naar een bijna serene rust.
"Vomitself" begint met zo`n mega heavy gitaar sound als in het eerste nummer. De zanger die alleen de eerste minuut te horen is, lijkt vanuit de diepte van de aarde naar ons toe te schreeuwen. De muur van gitaar distortion houdt het hele nummer aan.
Wat een plaat zeg.
Boris weet hier een complete plaat lang te overtuigen. De afwisseling in tempo en stijl is ongelooflijk.
Tegelijkertijd blijft Boris ook zijn eigen herkenbare sound behouden. Als je nog op zoek bent naar een Heavy, doom, sludge, hardcore drone plaatje in de beste japanse traditie, dan zou je hier kunnen beginnen.

Deze ken ik nog niet, dus toch maar es vragen, behalve de titels en hoes is er enig verschil tussen de SL versie en Mangrove? Hou ik daar rekening mee met mn pindakaas. Je weet t maar nooit met deze gasten, maar t ziet er identiek uit.

Hier al eens gekeken?
Volgens mij zijn het dezelfde en is de southern lord een heruitgave.

Gekeken ja. maar tracktijden zeggen weinig over productie/geluid. Vandaar dat ik t vroeg. Ga er echter ook vanuit dat het bij deze release wel hetzelfde is ja.

Het scheelt wel degelijk in geluid, Mangrove is wat meer psychedelisch in geluid, ietwat gelikt ook, terwijl SL vooral een logge/zware productie heeft (een beetje dezelfde verhoudingen als Absolutego wat dat betreft) dus het is meer waar je persoonlijke voorkeur naar uit gaat. Wat na deze releases komt zou ik SL vooral vermeiden want dan wordt het verschil wel heel groot, maar bij deze zijn ze allebei goed. Persoonlijk gaat mijn voorkeur wel naar Mangrove.

Man man, echt een plaat om op te zetten als vrouw en kroost gaan miniogolfen zijn. Log en zwaar, knop volledig naar rechts met deze. Sorry voor Freddy, mijn lieve gebuur, die nu heel waarschijnlijk zijn middagdutje aan het doen is na een ferme fietstocht. Maar hey Freddy, ieder diertje zijn pleziertje natuurlijk .
Enfin, een echte zondagnamiddag plaat voor mij, al zullen er zijn die hier anders over denken.