Net als George best heeft dus ook deze singles compilatie ter ere van het 30 jarig bestaan een opnieuw ingespeelde uitvoering gekregen. Bij George Best vond ik dat best een aardige aanvulling. Vooral omdat het origineel een vrij zoete sound heeft en de re-recording een vrij kale sound. Het origineel van Tommy is alles behalve zoet. Die klinkt echt als een ruwe diamant: prachtige liedjes maar de mix is behoorlijk gammel. De ritmesectie wordt helemaal weggeblazen door vocalen en gitaren. En toch zit daar de charme van de plaat: de gejaagdheid van de songs gecombineerd met het oefenruimte geluid. Sinds Gedge “mooi” probeert te zingen (waar hij vooral mee begon toen hij Cinerama formeerde) heeft ie toch wel wat aan urgentie ingeleverd. En dat valt ook op als je Tommy 87-89 en Tommy 30 naast elkaar legt. Voor een aantal songs geldt dat ze er zeker op vooruit zijn gegaan. Met name de opener Go out en get m boy klinkt geweldig. Een van de hoogtepunten van het origineel This boy can wait klinkt daarentegen weer te gezapig en te gesofisticeerd.
Conclusie: de foutjes van het origineel zijn weggepoetst wat soms prima uitpakt, maar vaker mis ik toch de intensiteit en jeugdige vibe van het origineel.