Shinedown - The Sound of Madness (2008)

Fantastisch album! Ze afdoen als een soort van Nickelback is onterecht want daarmee doe je ze echt te kort. Heerlijke stem die de nummers exact de juiste lading meegeeft. Of het nou de rockers of de ballads zijn. Ken verder geen albums van ze. Toch maar eens gaan checken geloof ik.

Ik kreeg een tip van een vriend om dit album eens te beluisteren en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb.
Werkelijk niet één slechte song op te ontdekken. Album boeit vanaf de knallende opener tot en met de afsluitende ballad.
Prachtig!

Wat een stem heeft Brent Smith! Geweldig album waarbij ik vooral de rustigere nummers erg goed vind. Second Chance is mijn favoriete nummer, maar ook Breaking Inside, Call Me, If You Only Knew en The Crow & The Butterfly zijn lekkere nummers. Voor de liefhebbers van bands als Theory Of A Deadman, Saliva en Hinder.

Zo dit is lekkere cliché rock! Met de nadruk op lekker en niet op cliché. Wat mij betreft geen zeker geen Nickleback, al zal de 'muziek politie' daar wel anders overdenken.
Beetje standaard is het natuurlijk wel, maar het is ook godallejezus aanstekelijk. Zoals al meer gezegd, alle nummers zijn bijna raak. Er zijn bands die per plaat maar één memorabele melodie oplepelen, deze plaat staat er gewoon vol mee. Toch knap.

Geweldig album van Shinedown. Wat een mooie stem heeft Brent Smith. Dit is een goede alternative rock / post grunge plaat.
Het album opent sterk met 'Devour', het titelnummer 'Sound of Madness' en het rustigere 'Second Chance'. Ook nummers als 'If You Only Know' en 'What A Shame' klinken erg sterk. Ook 'Cry For Help' is een erg goed nummer, een uptempo hard nummer. Dit album is samen met de opvolgende plaat 'Amaryllis' voorlopig hun beste werk.

Alternative rock/post grunge? Het zal wel...

Welke stijl zou jij dit dan noemen?

Waarom moet het onder een stijl vallen vraag ik me altijd af. Maar vooruit, voor mij is het gewoon rock die (heel) af en toe tegen metal aanschurkt.

Vreselijk emo-album, met het laatste nummer als dieptepunt.

Een 2,5 voor af en toe een leuk riffje.

Maar weer eens aan een luisterbeurt onderworpen en an sich is er weinig mis met deze plaat. Brent Smith is een prima zanger, de songs zitten stuk voor stuk catchy in elkaar en bij vlagen schurkt het songmateriaal tegen het metalgenre aan. Desalniettemin bekruipt mij al vrij snel het gevoel dat het wel heel erg 'formulematig' in elkaar steekt. Op foutjes op zowel technisch als op productioneel vlak is de band niet te betrappen en op de een of andere manier irriteert dat. Van enige spontaniteit is eigenlijk geen sprake, voor inventieve snufjes hoef je bij deze band niet aan te kloppen en de ballads zitten vol met pseudo emo achtige details. Hoewel het zeker niet slecht is vormt deze plaat niet mijn kopje thee.