Vrijwel uit het niets komt deze vriend van Cobblestone Jazz opzetten met een heel album. Erg goed ontvangen is het overal waar je kijkt op het internet. Het gaat om een house album.
Het begint meteen goed na de intro, met een log rustig opbouwend nummer waar ik de positieve kriebels van krijg. Net als zijn labelmaatjes blijkt The Mole de kunst van het stabiel en hypnotisch uitbouwen van nummers te verstaan. Bij het nummer Alice, You Need Him wordt dat goed duidelijk.
Vrij droge disco beats deinen funky op en neer in de nummers. Het is wat te vergelijken met de Cobblestone Jazz single
Dump Truck, hoewel net niet zo voortreffelijk. Wel krijg ik een goed gevoel tot zover.
Met het nummer Baby You're The One wordt gedegen meer momentum gecreëerd met een scherp ingesneden monotome synth die lekker hypnotiserend werkt. Een geslaagd nummer. Ook de opvolger Gracias a Los Ninos is absoluut lekker. Als het lekker bezig is wordt mooi afgebouwd met samples en gepiel (doet aan Moodymann denken). Like The Way kickt daarna ook uitstekend in. Afwisselend werken de kalme synthnoten die hier inkomen en er een rustig house nummer van maken. Vocal samples worden psychedelisch, donker en sfeervol gebruikt, zoals in goede oude acid house klassiekers gedaan werd. Een nummer dat echt het aangename gevoel van een donkere warme clubavond kanweergeven.
Smiling And Running trekt de hypnose door met een rustig tintelende synth. Het nummer doet me denken aan de tweede helft van de 23 Seconds plaat van Cobblestone Jazz. Uitinedelijk vind er in dit nummer te weinig interessante ontwikkeling plaats, ook al blijft het gevoel aangenaam. Knock Twice begint een beetje leeg, maar na een paar minuten springt er een klassiek funky gitaarloopje in het nummer, waardoor het ook niet echt meer stuk ermee kan. De afsluiter blaast vervolgens lekker af, ongeveer zoals het album ook begonnen is. De synths die in de tweede helft van dit nummer soms op de achtergrond klinken slaan nergens op, omdat ze slecht constrasteren, maar goed, het is op de achtergrond en de plaat was een mooie reis.
Al met al een simpel, maar taktisch en professioneel house album. Ik hou wat meer van de originelere producties van Mathew Jonson en Cobblestone Jazz en zit hier niet zo op te wachten. Veel mensen blijkbaar wel. Vandaar voor mij slecht een 3.5* voor nu. Voor de dance-liefhebbers (zeker disco en deep house luisteraars) kan ik dit verplicht
pindakaas materiaal noemen en afhankelijk van hoe smeuïg je het vindt, zou ik het dan kopen. Want, zoals het laatste nummer zegt ''when it tastes so good you deserve it''. :-P