Joe Henry - Scar (2001)

Aangezien we vandaag last hebben van een hoog filantroop-gehalte , zullen we even aan de kar van Joe Henry gaan sleuren

Ik zou "Scar" ook via een schilderij kunnen duiden: stel je "Nighthawks" van Edward Hopper voor. Je weet niet exact waarom, maar op de één of andere bizarre manier spreekt er een soort waarheid tot je via dat schilderij.

" I look at you as the thing I wanted most/you look at me, and it's like you seen a ghost "

is te horen in "Richard Pryor Adresses A Tearful Nation" . Naar mijn gevoel kleeft er een soort "ik-sta-aan-de-kant-van-de-dansvloer"-kantje aan dat nummer. Da's altijd razend interessant, vind ik - outsiders aan het woord laten komen in een liedje. De twijfelaars wil ik horen, zekerheden laat ik wel over aan m'n bankdirecteur

Hoe Madonna het nummer "Stop" in de mangel draaide, is onbegrijpbaar. Tell me love isn't true/It's just something we do Nou - dat is het soort zin dat ik een kadertje zou willen plaatsen

Wat ook bijdraagt aan de treurige schoonheid van deze plaat, is het alweer o-zo mooi ingetogen gitaarspel van herr Marc Ribot. "Het gitaarspel van een gentleman", hoor ik. Gentlemen zijn trage wolven, reposteer ik dan ...

Misschien nog een woordje over het open doekje "Meanest Flower" .

How beautiful you made yourself/how cruel you became De glassplinters (die het verleidingsspel soms wel vormen) liggen verspreid over de vloer ... hij weet het/zij weet het ... wie durft er blootvloets het parket over te wandelen om de ander te benaderen?

De muziek hier is niet echt voorzien van weerhaakjes, ben daar wel gelukkig over. Anders zou deze plaat een topzwaar geheel worden ... nu is het één mooi geheel.

Doeme - ben ik gelukkig dat ik dit staan heb in mijn muziekverzamelinkske

Ja Zach, het is mijne maat ook hoor, onze Joe. Miljaarde. Richard Pryor is echt weergaloos mooi. Een meer jazzy kant van de heer Henry. En dan gekomen zijn van wat ik maar even gemakkelijkerwijs de countryrock noem. Dit is meer mijne goesting. Edgar Bergen is ook niet mis trouwens 'My baby knows that I love to cry over every little thing'

Kwam dit album eigelijk tegen via een van mijn favoriete drummers Brian Blade, zag ik dat een van mijn favoriete pianisten Brad hierop ook meespeelde. Snel het album geluisterd.. Conclusie? Donker en zeer indrukwekkend .. Gewoon geweldig Stem volgt later als de plaat aan het eind van de week grijs is gedraaid.

Prachtige plaat van de heer Joe Henry. In oktober komt zijn nieuwe plaat uit, heb ik gelezen. Daarom al z'n platen nog maar eens spelen. Na 'Civilians' mijn favoriete werk van Henry, deze jazzy, uiterst aangename plaat met pareltjes als die opener, 'Edgar Bergen' en 'Cold Enough To Cross'.

Een goed album, maar het pakt me net niet! Wel staan er 2 parels (Cold Enough to Cross en Scar) op die veel meer eer verdienen dan wat YouTube-hits, of een paar stemmen op MuMe.

3,5*

Kwam onlangs via zijn laatste album Rêverie in aanraking met Joe. Geen spijt van. Uit zijn rijke oeuvre dit album Scar gekozen (kwam m toevallig tegen) En jawel hoor. Wat een getormenteerde stem en muziek brengt deze man. Over z'n geheel schaal ik dit album iets lager in als Reverie maar en dikke voldoende. Heerlijke roots, jazzyachtige folk. Een mengelmoes van veel stijlen. Het nummer Scar is wel echt bijzonder. Daar ga ik meer van halen. Top.

Mooi plaatje, houdt het midden tussen Randy Newman en een verbeterde versie van Norah Jones. Relaxter wordt muziek niet snel - typisch een plaatje die ik zeer snel het spelertje in schuif...

Hoor vandaag voor het eerst het origineel van Don't tell me van Madonna in de vorm van Stop.
Wat is Joe een koning.

Fantastisch album van Joe. Het begint overdonderend met de eerste twee nummers, maar daarna zakt het niveau nauwelijks in.

Tja, en dat Madonna Stop zo vernachelde, het is zijn schoonzus ... Voor degenen die Madonna's versie teveel pijn aan de oren doet: luister eens naar de versie van Lizz Wright op haar album Dreaming Wide Awake. Dan hoor je een versie waarvan ik vermoed dat dit Joe's goedkeuring kan wegdragen.