Over dit album album ben ik het met mijzelf nog niet helemaal eens. Stan Getz had blijkbaar de smaak te pakken na het mooie Jazz Samba met gitarist Charlie Byrd, want ook dit is weer een bossa nova album, en met die stijl had hij duidelijk affiniteit. Het klinkt prachtig, mede door de kleurrijke arrangementen van Gary McFarland, onder wiens leiding de big band stond. Die bestaat uit uitnemende musici die allen ruimschoots aan bod komen. Hank Jones bijvoorbeeld op piano en Jim Hall op gitaar. Het moet me alleen van het hart dat hoe plezierig het allemaal ook klinkt, het wel wat aan de oppervlakte blijft en nergens écht spannend wordt. Maar wellicht is dat inherent aan het genre? Ik heb nog enige soortgelijke albums te beluisteren, maar ik vrees dat ik die mening niet hoef bij te stellen.