First landing betekende het debuut voor The Dynamics. De groep werd gevormd in Motor City (ofwel: Detroit, Michigan), maar onder hoede van manager Ted White (de man van Aretha Franklin) vertrokken ze naar Memphis, Tennessee. Gesteund door producers Tommy Cogbill en Chips Moman en met muzikanten die ook speelden op albums van Wilson Pickett en Aretha Franklin, zag First landing in 1969 het levenslicht. Een album dat zich voor mij kenmerkt vanwege het feit dat de roots van het noorden (northern soul) duidelijk hoorbaar zijn, maar tegelijkertijd invloeden vanuit het diepte zuiden (southern soul), waar het album immers ook is opgenomen, bevat. Daarmee smelten beide sub-categorieën van de soul samen. Deze groep had eigenlijk net zo veel potentie als The Temptations. Zeke Harris, George White, Fred Baker en Samuel Stevenson beschikten afzonderlijk over geweldige vocalen. Eenieder van hen kon moeiteloos de lead verzorgen, iets wat lang niet altijd vanzelfsprekend is bij groepen. Toch is het voornamelijk Zeke Harris die de grootste zangpartijen toebedeeld krijgt.
I don’t want nobody to lead me on mag het album openen, en het is al gelijk een lekker swingend nummer dat zo uit de Motown-catalogus had kunnen komen. Ain’t no love at all tapt uit hetzelfde vaatje, al is de songtekst wat deprimerender. Dum de dum is heel erg leuk, hoewel de titel dat misschien niet doet vermoeden. Dit nummer is een prima voorbeeld van een “northern soul stomper”. Ice cream song laat juist weer southern soul horen, en is een van mijn favoriete nummers van dit album. Tekstueel is het best melig, maar tegelijkertijd maakt dat het nummer ook erg leuk en charmant: ”If loving you was ice cream/ I could be the ice cream man/ If loving you was a whole lotta money/ I’d be the richest man in all the land”. Het is in ieder geval wel een erg catchy liedje! Ain’t no sun (since you’ve been gone) is een cover van The Temptations, en deze psychedelische, soulversie is zeker een leuke variant op het origineel. Sterker nog, deze overtreft het origineel! What would I do is weer een hele andere sub-categorie van soul, dit is namelijk een mellow/sweet soul ballade. Wat mij betreft een van de mindere nummers, al heeft George White wel een opmerkelijke, mooie en hoog stemgeluid. Met The love that I need keren we terug naar de vertrouwde Motown sound. Too proud to change is een van mijn favorieten, het nummer klinkt heerlijk zomers. Misschien komt dat deels door de blazers halverwege het nummer. Wederom een leuke swingende track. Op I want to thank you horen we Fred Baker als leadvocalist, en ook hij heeft een opmerkelijk hoge stem. Leuke afwisseling, maar een beetje te zeikerig en te glad. Since I lost you en Fair love zijn typische Memphis producties. Ze hadden zo op Stax uitgebracht kunnen worden. Heerlijke melodieën en prima samenzang. Murder in the first degree is wellicht mijn favoriete nummer op deze plaat. Geweldige instrumentatie en (vergeet die titel!) ik word altijd vrolijk van dit nummer. Dit album had van mij nog wel even door mogen gaan, maar helaas...
Dat deze groep te weinig erkenning kreeg, blijkt uit het feit dat het na dit album al zo goed als gebeurd was met The Dynamics. In 1973 zouden ze nog eenmalig terugkeren met een album, om vervolgens definitief afscheid te nemen als groep. Jammer, want dit album toont aan hoe veelzijdig deze groep was destijds. Ik denk dat ze veel meer in zich hadden dat dat ze uiteindelijk hebben laten zien. In 2007 kreeg de groep hier en daar gelukkig weer wat aandacht doordat dit album toen voor het eerst werd uitgebracht op CD. Het is geen meesterlijk album in zijn soort, maar zeker een verborgen pareltje in vergelijking met veel troep dat we tegenwoordig door de strot geduwd krijgen. Daarom een aanrader!
NB: deze groep is niet (!) dezelfde groep als The Soulful Dynamics.