Avishai Cohen Trio - Gently Disturbed (2008)

indrukwekkend goed album. Een pianotrio met de bas als baas en melodiemaker. en dan kom ik er net achter dat deze jongens een paar maanden geleden in Paradox in Tilburg stonden... dit had ik wel live willen zien!

In maart komen ze weer naar Nederland. Ik zal er bij zijn.

Hm ik lees inmiddels dat het is afgelast.

Het gemiddelde keldert wel erg dankzij mijn 4* zeg. Nouja, ik vind het een bijzonder fraai album, met opvallend veel ritmische speeltjes. Ik heb soms het idee dat ik de polyritmiek voel.

4,5 op de loer

Prachtig,, Wat een zwaar met gevoel beladen plaat.. Probeer ook Aaron Parks en E.S.T.. Heel klein beetje verglijkbaar..

Aurora van Avishai Cohen (ontdekt via last.fm) was mijn eerste kennismaking en ik kan wel zeggen dat die cd behoorlijk goed aangeslagen is bij mij. In zulke gevallen is het niet vreemd om dan gewoon lekker terug de tijd in te gaan en aangezien dit album een hoge beoordeling heeft en zijn één-na-laatste is was het een logische keuze om kennis te maken met het Avishai Cohen trio.
Gently Disturbed lost mijn verwachtingen zeer zeker in. Al bij de eerste pianoklanken van opener Seattle was ik om. Satie of Chopin is heerlijk om naar te luisteren maar dit was ook zeer fijn mag ik wel stellen. En dat zeer fijn gaat ook op voor de rest van het gebodene.
Gelukkig zijn er nog aardig wat albums die in de toekomst beluisterd kunnen gaan worden dus ik heb wat om naar uit te kijken!

Dank je wel voor je bericht, Aero. Je hebt me dusdanig nieuwsgierig gemaakt, deze Gently Disturbed draait nu op deze zondagochtend en dit klinkt idd heel erg goed. Uit Israel kunnen we dus ook fijne muziek verwachten

Prachtig album en zeer knappe prestatie.Zoals reeds aangehaald door Thoommusic duidelijke verwantschappen met EST.Alhoewel ik EST toch consequenter vond in aanpak. Hun muzikale carriere was organisch en (achteraf bekeken) minder dillettant dan A.Cohen. En natuurlijk heb ik het over het album Aurora van deze laatste... die ik persoonlijk niet kan smaken. In dit soort bestaat er nu eenmaal betere muziek.
Helaas missen we de ziel van EST voor eeuwig en dat is verdomd jammer. Een blijvend gemis.

Een prachtige samenwerking van contrabas, piano en drums, waarbij zowel de contrabas als de piano een hoofdrol opeisen. Hierbij zorgt de drummer voor de juiste ritmische begeleiding. Die ritmiek is juist een van de zo mooie dingen op dit album. Veel geslaagde tempowisselingen en de bas en de piano die vrij vaak onafhankelijk van elkaar spelen, maar toch goed op elkaar aansluiten. Het feit dat de contrabas en de piano beide zo aanwezig zijn zorgt ervoor dat het nooit half leeg klinkt, maar de twee werken elkaar nooit tegen. Prachtige samenwerking wordt hier neergezet. De opener Seattle zet al op geweldige wijze de toon voor de rest van het album, waarvan de nummers als een mooi geheel klinken, maar die zeker niet eentonig zijn.

Na hun indrukwekkende concert op Jazz Middelheim in Augustus (met afstand het beste dat ik er dit jaar heb gezien, en ook in het algemeen een van de indrukwekkendste jazz-concerten die ik al heb mogen meemaken) heeft het nog verbazend lang geduurd voor ik een cd van hen aangeschaft heb. Maar het heeft geloond: van de eerste noot zit ik meteen terug in hun meeslepende combinatie van melodieuze muziek met stuwende ritmes waar elk van de drie geniale muzikanten hun rol perfect weten op te eisen. Het is soms van een bloedmooie schoonheid, dan weer van een verbijsterende virtuositeit en verscheurdheid - hoewel zeker geen harde of lastige plaat.

Tijdens het concert was ik nog het meest verbouwereerd toen, na een weergaloze set, Cohen ineens solo een oud (hebreeuws?) lied zong met enkel bas als begeleiding. Is dat ook op een van zijn albums terug te vinden?

Avishai Cohen zou ik in April in Rotterdam zien. Was als een kind zo blij... eindelijk, en toen werd het gecancelled.
Ik hoop dus nog steeds om hem ooit live mee te maken.

Avishai heeft inderdaad albums waar hij in het hebreeuws zingt. Shaot Regishot is er eentje van (maar ik heb uiteraard geen idee welk nummer jij gehoord hebt).

Nu in bezit van de vinyl versie.... jammer dat Avishai Cohen daar normaal niet echt aan doet.

Het is wel een behoorlijk andere versie met een bonustrack (Young Maestro, weglating van wat nummers en andere volgorde:

Side A.

Seattle - 2.53
Chutzpan - 5.12
Stucture In Emotion - 6.23
Young Maestro (bonus track) - 5.26
Run Total: 19.54

Side B.

Gently Disturbed - 3.50
Eleven Wives - 5.18
Puncha Puncha - 3.55
Ever Evolving Etude - 6.16

Een heerlijk expressieve jazzplaat. De manier waarop de band hier met tempo speelt, is zeer indrukwekkend!

Lekkere jazz.... je zegt het precies goed Misterfool

Met: Shai Maestro (piano), Avishai Cohen (bass), Mark Guiliana (drums)

Een plaatje waar ik op blijf teruggrijpen. Samen met Continuo en From Darkness is dit mijn favoriete plaat van de Israëlische bassist. Ik moet eerlijk toegeven dat moderne jazz maar in kleine porties mijn collectie binnensijpelt. Avishai neemt echter een belangrijke plaats in. Al hebben zijn laatste platen me weer wat afstand laten nemen....

Wat maakt dit trio nou zo goed? Het is een combinatie van originaliteit, compositie, energie, virtuositeit maar vooral ook de energie die de muziek met zich meeneemt. Ik ben altijd wel in voor een catchy deuntje maar op dit soort plaatje is echt elke compositie raak. Het is herkenbaar, blijft in je hoofd hangen maar is evengoed fris en origineel genoeg om je te blijven verassen. Een song als 'Eleven Wives' (1 is zat) heb ik soms zo hard gedraaid in de auto dat de ramen er zowat uitsprongen. En dat mijn vrouw vertelde dat ze binnen in huis kon meegenieten en dat dit nogal asociaal zou zijn.... Met dit soort muziek is het meer zendingsdrang dan anderen tot last zijn toch?

De composities dus, die zijn heel fijn. Maar dan is er de interactie tussen de heren. Avishai kan een behoorlijk potje bassen. En niet alleen zijn virtuositeit maakt indruk maar ook de manier waarop hij zijn bas soms percussief inzet: harde klappen op de bas die de muziek ritmisch nog net iets dynamischer maken. En de constante één tweetjes met drummer en pianist. Het klinkt als drie vrienden die elke dag met elkaar spelen en volledig op elkaar zijn ingespeeld. En bij zowel Shai Maestro als Mark Guiliana spat er een bijna jeugdig enthousiasme vanaf. Zeer aanstekelijk. Beide heren klinken soms wat academisch maar dat mag de pret niet drukken.

Zoals de plaat soms kan swingen zo mooi zijn composities als Puncha Puncha waar de ware schoonheid van de contrabas nog maar eens mooi naar voren gebracht door de zachte meanderende lijnen uit Shai's piano. De hele plaat is goed in balans en dit kun je geconcentreerd beluisteren maar ook op de achtergrond. Ik had dit trio graag eens live willen zien, volgens mij is het een spektakel. Ik zal maar weer even de elitaire lul hangen maar ik vind het jammer dat Avishai tegenwoordig zulke zouteloze platen aflevert, al moet ik toegeven dat ik de laatste nog niet heb gehoord en de recensies daarvan zijn iets beter. Die ik ga ik dus nog wel een kans geven. Tot die tijd draai ik deze met heel veel plezier!