Ik heb altijd een zware sympathie gehad voor "den Daan" en z'n muziek.
Zo staat het moment dat ik voor het eerst "Beegee" (van Dead Man Ray) hoorde als zeventienjarige in mijn geheugen gegrift. Pas na drie (!) luisterbeurten viel het me op dat dat nummer uit één akkoord bestond - het nummer bezat geen enkele logica, en toch klopte het volledig
Zo bleek "Berchem" van Dead Man Ray ook zo'n cd te zijn: een amalgaan van bekende klanken met een toch herkenbaar bakkes.
Deze eerste soloplaat is pop zoals ik het erg graag hoor: schaamteloos probeert deze plaat te behagen (er staan zelfs een paar lichte stampers op: "Smokesucker", bijvoorbeeld), vreemde muzikale kruisbestuivingen ("Busstop" lijkt wel als Duran Duran te klinken net nadat ze beslisten iets te coveren van Johnny Cash - als u zich afvraagt hoe dat uitpakt: probeer eens een vanilleijsje te combineren met peper
).
Maar het belangrijkste punt waarom ik hou van Daan z'n muziek: die humor, jongens!