Eerste album waar de "Rollins Band" bestaat uit Henry Rollins begeleid door de voltallige, uit Los Angeles stammende fantastische hard- bluesrock band
Mother Superiour. Naar aanleiding van mijn keuze van 'Deep' in het
rock album v/d week forumtopic, deze van de Rollins Band de laatste tijd ook weer eens wat meer gedraaid. En man, wat een geweldig album is dit toch. "Anger is a gift" schreeuwde Zack de la Rocha bij Rage Against the Machine, en dat gaat natuurlijk volledig op voor Henri Rollins. Al heel zijn carriere blijkt woede de drijfveer achter zijn creativiteit, en op dit album, met de stuwende funky rockende Mother Superiour als drijfkracht, blijkt Henri Rollins een tweede adem in zijn carriere te hebben gevonden. Hij schopt weer wild om zich heen op zijn eigen unieke manier, scherpzinnig en niet gespeend van wat relativerende humor, en met hier echt wel fantastische, meer recht toe- recht aan rock muziek. Lijkt het hierdoor zo, of is Rollins, die toch wel over een beperkt zangbereik beschikt, hier echt in uitermate goede doen? Speelt geen rol, feit blijft dat hij op dit album nauwlijks gaat vervelen. Een persoonlijk hoogtepunt is het 14 minuten durende L.A. Money Train. Echter niet voor veel herhalende speelbeurten, maar zo nu en dan blijft dit kwartier van gal spuien over L.A. op een rockende funkbeat, opgetuigt met gitaar en sax solo's, toch een erg hoge amusementswaarde hebben. Tekstvel erbij verplicht! ([...]
And all of a sudden that Offspring record just doesn't do it for you anymore.[...])
En dan bij die sax solo, die (zelf)relativerende humor weer... Rollins Rules!
luister
lees