Garbage Sandwich (1992)

Zo, daar staat 'ie dan! Ik moet 'm nog horen (in bestelling), maar zo op het oog moet dit toch wel één der meest geniale compilaties ooit zijn. Garbage Sandwich werd oorspronkelijk in 1992 uitgebracht op Beast 666 Tapes (zoals hier te lezen is) en werd in 2005 heruitgebracht op Beast 777 (haha, ja ja, vat u 'm?) in een editie van 100 stuks (geen idee wat de oplage is van het origineel, maar daarvoor moet u in ieder geval flink wat neertellen). Het geniale artwork van Trevor Brown (ook o.a. een hoop hoezen van Whitehouse, Venetian Snares en zo meer) kent al een verhaal op zich, aangezien de tekening in kwestie ooit door Crystal Castles geleend en toegeëigend is zonder dat Brown daar ook maar één cent voor ontving (op zijn website/blog Baby Art zijn een stuk of wat schrijfsels van hem te lezen waarin 'ie het hele verhaal uit de doeken doet; het lezen meer dan waard!) en wat een hoop gezeur opleverde. De tracklist zelf doet mij in ieder geval watertanden, want daarop vinden wij onder meer (zetel u even vast op uw stoel) The Gerogerigegege, Boredoms (en legio Yamatsuka Eye projectjes, een stuk of 10), Masonna, Masomania (Masonna + Solmania), Hijokaidan (ook als Jojo Hiroshige), Incapacitants, Ruins, Smog (jawel, Bill Callahan in zijn lo-fi periode; Astronaut ken ik en naar Astronaut Suffocating ben ik razend benieuwd!), Hanatarash, Con-Dom, Violent Onsen Geisha, John Murphy, Jello Biafra, The Haters, Smegma en zo nog een tijdje door. Dat belooft alvast 120 minuten pure gekte! Kan niet wachten tot 'ie op mijn deurmat belandt!

Onlangs eindelijk een walkman op de kop weten te tikken (groot, geel, plastic, spuuglelijk - maar hij wérkt) en eindelijk dus eens mijn tapes kunnen luisteren. Vanavond met deze begonnen, net kant A achter de rug (nog drie te gaan!) en 60 minuten compleet gefreakte en gestoorde gekte achter de kiezen. Fenomenaal, overigens. Mijn A-kant begint met nummer 22 en vanaf daar lanceert Eye eerst een tiental trackjes van zijn hand onder de meest uiteenlopende namen welke de meest uiteenlopende geluiden dekken, van geflipte rock & roll tot vage experimentjes en prettige noise. Verderop vinden we dan wat geflipte countrypunkrockandroll, bizarre noise, volledige gestoorde geluidsexperimentjes met een hoop samples van Amerikanen en stuiterende beats erdoorheen, een jankende, gierende power ballad met hééééérlijk orgeltje (de German Shepherds track, geloof ik, voor zover ik het bij kon houden) en een verkrachte versie van Sinatra's My Way als afsluiter. Kortom: kant A zet zéér sterk in, gauw verder met de rest!

Inmiddels ook de B kant geluisterd en wuttafak, wederom zeer gestoorde pleurisherrie van niveau Hoe Krijgt Men Het Voor Mekaar (hulde voor de samensteller). Een hoop opruiende Ruins track, een (uiteraard) loodzware en loeiharde Zeni Geva track, geweldig Boredoms materiaal (vooral de track waar men constant 1-2-3-4! tegen elkaar gilt, waar er eentje dan met 5-6! opvolgt (zeer droge humor), en dan weer zo'n keihard rammend punkrockandrolldeuntje, en weer aftellen, en door, geweldig!), vette field recording/noise achtige zooi een echt fenomenale track van (ik vrees) Lucky Pierre, welke volgens Discogs nooit iets anders gemaakt hebben. Compleet gestoorde punk met een piepend zangeresje die over feces zingt. Sluit af met een zeer vervreemdende GG Allin track waar een duistere stem de één of andere nihilistische tekst afratelt met daaroverheen asfalt van drones en gesuis. Voorlopige score: fenomenaal!

Ziet er tof uit !

Eerdergenoemde gierende power ballad lijkt mij toch de track van Psychodrama, hoewel de rest van hun discografie qua titels niet echt getuigt van de sensitiviteit die men hier toch bloot weet te leggen (platen heten onder meer Music for Fags en Music for Hebes). Desalniettemin, wát een song - inmiddels ferm ergens in mijn top 10 aller tijden geplempt. Een ronkend, voortgierend orgel, waarover een donkere, licht nasale stem inzet met "We were married inside of a church" om zo langzaam heuvelafwaarts te glijden richting een desperaat uitgebruld "And then you die all alone" en te besluiten met "My wife is gone". Klinkt misschien licht absurdistisch, zo gesteld, maar mijn god, wat pakt dat bij de kladden.

Die track van Lucky Pierre die ik eerder noemde blijft eveneens een gigantisch hoogtepunt; even catchy als bizar, maar goeie goden wat een track. Alleen voor die twee tracks de aanschaf al waard (vrees dat je ze nergens anders tegen zult komen), maar ook de rest is gewoon echt heerlijk. Die 4,5* staat inmiddels en blijft - prachtig spul!