Gladys Knight & The Pips - About Love (1980)

Tja, wat kan ik over dit plaatje van Gladys Knight & The Pips zeggen? Het klinkt zoals altijd weer erg lekker. Soul begon in de jaren tachtig toch steeds meer uptempo te worden, zo ook hier. Alles op een stevig tempo in combinatie met funky disco invloeden. De productie is wel wat standaart, maar Gladys is hier gewoon in top vorm evenals de leuke vocalen van The Pips. About Love vind ik net genoeg kwaliteit bezitten voor een voldoende. Op dit album hoor je echt een totaal nieuwe sound. Met dit album neemt de groep afscheid van hun oude stijl en laten ze weten dat de jaren tachtig er aankomen. Destijds was dit waarschijnlijk erg vernieuwend en fris, nu vind ik dit gewoon aardig.

Vanavond verknocht geraakt aan Landlord. Nooit eerder gehoord, maar het pakte me meteen. Altijd al liefhebber geweest van de zangstem van Gladys. Dus moest dit album er ook aan geloven. Het begint dus sterk. Is schijnbaar ook een single geweest, evenals tracks 2 en 6. Dat was dan net "voor mijn tijd". Taste of Bitter Love had ik al wel eens eerder gehoord. Prima track en blijft wel hangen.
Tweede hoogtepunt voor mij is dan Still Such a Thing. Weer zo'n fijne semi ballad. Hier kan ik echt van genieten. Gladys' beleving voelt hier echt. Get the Love is dan een uptempo song. Vrolijk deuntje, maar ook niet echt memorabel. Niets mis mee verder. Met Add It Up vallen we weer terug in tempo. Ook dit nummer doet me weer wat. Kan het niet helemaal verklaren, maar het genre en gemoedelijke tempo smaken prima. Het aandeel van The Pips voegt (hoezo toepasselijk?) zeker wat extra's toe. Overtuigend, absoluut en derde hoogtepunt op het album. En met Bourgié Bourgié hebben we weer een uptempo track te pakken. Fraai en snap ergens wel waarom het met Taste of Bitter Love veel meer beluisterd wordt dan de overige nummers op het album. Absoluut dansbaar. Toch vind ik juist deze beide nummers niet tot het beste van About Love behoren.

Blijkbaar is de rustigere Gladys wat meer mijn ding, want Friendly Persuasion is dan weer een behoorlijke laidback track met fijne samenzang van The Pips in de begeleiding. De afsluiter is dan net als Get the Love een ietwat minder nummer op het album.

Maar goed al met al toch zeker drie zeer fraaie nummers (1, 3, en 5) kunnen toevoegen aan de collectie. De single versies (op de expanded versie) van Taste of Bitter Love en Bourgié Bourgié bevallen me beter dan de albumversies.
Waardering: 3,75*

Leuk dat deze eens opduikt in de updates. Dit is inderdaad in zijn geheel een lekkere funk/soulplaat, waarop Gladys Knight & the Pips (voor die tijd) nieuwe wegen bewandelden. Verdwenen is de softsoul met suikerzoete arrangementen van Van McCoy, die de meeste van hun albums uit de jaren zeventig kenmerkten. Niet dat daar iets mis mee was overigens: het leverde de groep hits en bijval op, maar voor de jaren tachtig klonk het wat gedateerd. Dit was een nieuw groepsalbum, na soloplaten van zowel Gladys (twee uit eind jaren zeventig) en the Pips (idem dito - al betwijfel ik of je zo'n groepsplaat een solo-album mag noemen ).

Op dit album was de groep weer compleet, ze hebben een nieuwe platendeal bij CBS/Columbia en je hoort dat ze er zin in hebben. Het gezelschap stapt de jaren tachtig binnen met ge-update funk in de uptempo nummers, waarbij ik de drie singles alledrie tot bescheiden dansvloerklassiekertjes reken. Het album is geproduceerd door Ashford & Simpson en dat hoor je eraan af. Dat duo voegde zelfs tekst toe aan Bourgie Bourgie, dat ze een paar jaar eerder zelf als een instrumental hadden geschreven en opgenomen.

Ik kocht een x-aantal jaren geleden de BBR-remaster voor een habbekrats op CD (leuk om te zien dat-ie inmiddels heel wat meer waard is geworden). Die aankoop was gebaseerd op de drie singles die ik ervan kende. Maar dit album is over de hele linie sterk, waarbij de vocale inbreng van zowel Gladys als The Pips weer als vanouds is. Ook in de ballads excelleert ze, en bovendien is het songmateriaal dik in orde.
Ik vind de single-versies, die als bonus zijn toegevoegd, niet zo heel veel toevoegen, maar ik snap waarom iemand ze sterker vindt. Ze zijn iets korter en daardoor wat directer, uiteraard ook afgestemd op radio-airplay. Dat laatste kregen ze volop, al viel het hitsucces in Nederland tegen. Alleen Taste of bitter love haalde hier de tipparade, maar de andere twee singles hadden meer verdiend. Ook het jazzy uptempo Get the love had wat mij betreft op single mogen verschijnen.