Oud:
Syzemology (2006) was de naam van het onopvallende debuutalbum van King Syze. Twee jaar later probeert Syze met The Laber Union een succesvoller product af te leveren. Dit keer mag de Army of the Pharaohs-rapper het grote Babygrande representeren. Geen makkelijke opgave, aangezien de verwachtingen daar heel wat hoger gespannen zijn dan bij het kleine Brick, waar Syzemology verscheen.
Om meteen met de deur in huis te vallen, opent Syze zijn album met een opvallend optimistisch refrein op de titeltrack: “Walk in my shoes//I’m a winner for life, I will not lose.” Als we hem op zijn woord moeten geloven, kan het dus eigenlijk niet misgaan met het album.
Een ander nummer waar hij deze boodschap wil overbrengen, is The Best. Ondersteund door spannende strijkers vertelt de rapper eventjes wat je allemaal van hem zou moeten weten. Dat houdt onder meer in dat hij de beste is, maar ook dat hij een zelfverzekerd persoon is, de waarheid vertolkt én echt is. Interessante waarden voor een rapper, dergelijke ‘opschepnummers’ zijn een of twee keer het beluisteren waard, maar over een lange houdbaarheidsdatum blijken ze geenszins te beschikken, simpelweg omdat er heden ten dage te veel artiesten zijn die zichzelf de hemel in prijzen. En Syze heeft aan dit thema niets toe te voegen.
Wat de lyrics betreft kent het album dus een stroeve start en ook het inhoudelijke vervolg is niet om over naar huis te schrijven. Nummers als Haters Beware en That’s How You Rap zijn bedoeld om aan te tonen hoe goed King Syze is en hoe slecht de concurrentie er van afkomt in een vergelijking. Iets wat tientallen rappers al veel eerder en veel beter uitgevoerd hebben, dus slagen in zijn opzet doet King Syze niet. Productioneel gezien zit The Labor Union echter prima in elkaar. Met name wanneer de volumeknop helemaal opengedraaid wordt, is het bij tijd en wijle genieten geblazen.
Een van deze genotmomentjes wordt verzorgd door Play Ya Part (geproduceerd door Ill Bill en Sicknature). Dit nummer kent als gevolg van de steeds terugkerende pianoklanken en de degelijke drums een beat die zich lang in het hoofd van de luisteraar nestelt. Snowgoons levert de beat van Cement Work, een track die de liefhebber van dit productieteam vast zal kunnen waarderen. Kenmerkend is de, overigens niet altijd even makkelijk te volgen, vrouwenstem. De gastheer rapt hier niet over zijn eigen kunsten, maar over zijn moeilijke leven: hij kon moeilijk geld verdienen en het was zijn doel om niet in de handen van de politie te vallen. Tekstueel wat cliché, maar de stem van King Syze weet het nummer te dragen. De rapper heeft een laag stemgeluid en is verder te herkennen aan een goede articulatie. Het feit dat hij niet met een andere rapper vergeleken kan worden, maakt hem uniek, maar belangrijker nog is dat zijn stem, door de hartstocht waarmee hij rapt, lekker in het gehoor ligt.
Mayhem is het nummer waar menig AOTP-fan op zat te wachten. Een klein jaar geleden liet de groep voor het laatst iets van zich horen, maar op dit nummer is de formatie eindelijk weer terug. Een meeslepende beat, met tonen die van hoog naar laag gaan en ook in snelheid geregeld veranderen, vormt de basis voor het nummer, waarop Reef the Lost Cauze uitblinkt: “I’m the most hated, I’m suppose to diss ya//Nigger I can smell a rat like a boa constrictor.” De track is met name bedoeld om scherpe en angstaanjagende zinnen aan de man te brengen en de onschuldige luisteraar de stuipen op het lijf te jagen. Daar slagen de mannen prima in, daar dit hun specialiteit is en ze voldoende muzikale ondersteuning hebben.
Toch is dit nummer niet de absolute topper van de cd. Die eer gaat naar And Now, een track waar ouderwets op gescratcht wordt. Tut The Instrumentalist zorgt voor deze oldschoolsferen en gast Vinnie Paz brengt veel emotie in het werk, door openhartig te rappen over zijn leven. Eenentwintig jaar geleden is hij begonnen met rappen, in de hoop er een goede toekomst mee te verwezenlijken, maar aangezien zijn muziek vrijwel altijd illegaal gedownload wordt, is deze hoop vervlogen en weet hij niet meer waarom hij nog muziek zou moeten maken. Ondanks dit alles besluit hij toch verder te gaan met hiphop, omdat de passie hiervoor door zijn bloed stroomt.
Uiteindelijk is het dus niet King Syze die de show steelt, maar zijn het de gastbijdrages van Vinnie Paz en Reef the Lost Cauze en de producties die uiteindelijk voor een redelijk product zorgen. Met name wanneer de producties hard afgespeeld worden, is The Labor Union een erg fijne plaat. Op het stemgeluid van de rapper is weinig aan te merken, het belangrijkste punt van aandacht is de kwaliteit van de lyrics. Gaat hij hier aan werken en oogst hij progressie, dan kunnen we de volgende keer een prima album verwachten.
www.hiphopleeft.nl