James Ingram maakte op mij voor het eerst indruk met zijn bijdragen op het onvolprezen Quincy Jones-album The Dude, waarvan de nummers Just once en One hundred ways op deze verzamelaar terugkeren. In de VS had hij aansluitend nummer 1 hits met Baby come to me (het duet met Patti Austin, ook in Nederland goed voor de top-5) en I don't have the heart.
Hij heeft ook wel pittige, uptempo nummers gemaakt, maar de nadruk ligt hier op het balladewerk, waarmee hij dan ook zijn grootste successen behaalde. De muziek op deze verzamelaar komt niet alleen van zijn eigen reguliere albums dat waren er tot 1991 niet zo veel), maar ook uit gastbijdragen aan andermans platen, zoals de duetten met Patti Austin, Michael McDonald (het fantastische Yah mo B there) en Linda Ronstadt bewijzen.
De laatste is een door filmcomponist Jamer Horner samen met songwritersduo Barry Mann en Cynthia Weil geschreven duet uit de filmsoundtrack van An American Tail, een tekenfilm over de avonturen van de muis Fiegel, en haalde in de VS de tweede plaats op de Billboard Top 100. Het boekje vermeldt hoeveel Grammy's het nummer wel niet heeft binnengehaald. De compositorische kwaliteit druipt ervan af, maar het is tegelijk ook suikerzoet.
Het is duidelijk dat Ingram in de VS veel populairder was dan bij ons, en dat is niet zo gek, want ik vind hem een beetje klinken als de Disney-variant van goede soulmuziek. De man heeft best een krachtige stem, maar de muzikale begeleiding is hier in veel gevallen weliswaar mooi, maar ook iets te lieflijk. Al zijn de nummers niet van kwaliteit gespeend. De drie duetten vind ik zelf bijvoorbeeld prachtig, net als die twee nummers van The Dude.
Maar het doet je wel afvragen hoe Ingram geklonken zou hebben als hij achter de broek gezeten werd door pakweg The Memphis Horns. Het zou het respect van soulliefhebbers aanzienlijk vergroten, denk ik, want de stem heeft-ie er wel voor. Maar met deze muziek, hoe goed gedaan ook, deel je hem in bij vergelijkbare gladstrijkers als Peabo Bryson en Freddie Jackson. Toch komt-ie er bij mij wel mee weg, al was het maar omdat zijn stem en dictie aanzienlijk meer diepgang hebben dan bij die twee.