The Bees - Sunshine Hit Me (2003)

Is dit album net zo'n topper als zijn opvolger? Ik ben hem nog nergens tegen gekomen. Ik ken een aantal nummers, die zijn ietsje donkerder van inslag.

Ik heb het album nu in mijn bezit. En ik was een beetje teleurgesteld toen ik hem net had. Dat komt omdat de band een enorme ontwikkeling heeft gemaakt die ze tentoonspreiden op hun album 'Free the Bees', de roemruchte opvolger van dit album. Als je dit album gaat vergelijken met haar meesterlijke opvolger vallen direct een aantal zaken op.

Vooral het instrumentarium op 'Sunshine hit me' is vele malen beperkter. Zo is er bijna geen gitarist aanwezig, en is het vooral de toetsenist die de kar moet trekken ( en die op een bepaald moment gewoon maar wat zit te riedelen, eigenlijk het enige negatieve puntje van de cd ).

Daarnaast lijkt het of de zanger er hier vrijwel alleen voor staat. Alhoewel hij hier wel een stuk meer soul in zijn stem heeft. Die zangpartijen vormen op een Beach Boys-achtige manier de basis van de verder lekker 70ties soul-achtige muziek.

Hoe meer ik naar dit album luister, hoe meer ik ontdek. Ten opzichte van haar opvolger dus een stuk ingetogener en wat beperkter, ook qua productie. Maar het is wel te voelen dat hier een solide basis word gelegd voor een prachtig, heerlijk retro muzikaal landschap. Een zomers gevoel overheerst, en na verloop van tijd begin ik deze plaat steeds meer te waarderen.

Een 3,5 met groei-mogelijkheid.

Met een beetje parelvissen haal je er wel een paar leuke nummertjes uit. Bijvoorbeeld Punchbag en No Trophy. Maar verder toch veel onder de maat.
Leuke poging om raggae, soul en pop te mixen.

3*

Na het zien van een documentaire over The Bees heb ik dit album maar eens gekocht en ik heb er nog steeds geen spijt van. Niet alles is goed, maar toch een een 6-tal leuke nummers. Vooral Anrgyman vind ik leuk.

Leuke muziek, echt een no worries plaatje.

Grappig dat dit bandje in de VS bekend staat onder de naam "A Band of Bees".

Briljante plaat die nergens voorspelbaar wordt. The Bees kleuren hier het kleurboek van de popgeschiedenis, maar trekken zich gelukkig niks van de lijntjes aan.

Op Free The Bees en Octopus worden ze toch meer een retrobandje met erg goede liedjes en een lekker geluid, maar helaas dus wel wat meer binnen de lijntjes.

Deze plaat is m.i. duidelijk beter en avontuurlijker dan zijn opvolgers (die op hun beurt ook niet mis zijn) doordat er geen al te vaste songstructuren worden gebruikt. (Met name op kant B.) Jammer dat er mensen zijn die denken dat er dan dus maar wat geriedeld wordt. Voor mij klinkt het in ieder geval wél heel logisch.