Met de feestdagen in aantocht kan het al eens gebeuren dat de wijn in de vroege avond al rijkelijk aan het vloeien gaat, zonder dat het gezin er erg in heeft. Licht beschonken koestert men zich dan - met de pc op schoot - aan het gezellige haardvuur, en het zijn dat soort momenten waarop men het lef heeft om even in de lijstjes van de free-jazz-liefhebbers te neuzen, op zoek naar lekkers. Het is in die gedaante dat ik in pretfrits stemlijsten deze Enrico Pieranunzi tegen het lijf liep, met een interpretatie van enkele Scarlatti-sonates.
Nieuw is het concept - om klassiek werk in een jazzy sausje te gieten - in ieder geval niet: mijn persoonlijke held Uri Caine heeft er zijn handelsmerk van gemaakt om met componisten allerhande aan de slag te gaan. Hij schudt het harmonisch materiaal grondig heen en weer (via jazz modi e.d.), en puurt dan de essentie uit de oude muziek, met briljante albums als gevolg.
Enrico Pieranunzi gaat daarentegen volledig anders te werk. Zijn improvisaties vertrekken bij de Rococo-stijl van Scarlatti’s oeuvre, en van daar uit exploreert hij niet zozeer de tonaliteit, als wel de melodie. Zeker in het eerste deel van de cd overheersen de zuiver lyrische passages, die moeiteloos aansluiting vinden bij de authentieke bladmuziek. Omdat Pieranuzi niet in termen van toonladders kan denken, voel je dat hij puur melodisch het klavier aftast en heel intuïtief de lijn van Scarlatti verder zet.
Hemels.
Met het einde van de plaat in zicht gaat Pieranuzi echter alsnog abstracter te werk, en worden de improvisaties eigenzinniger. Scarlatti en de hele muzikale (jazz)traditie komen oog in oog te staan, en toch smaakt deze “clash” nog altijd fris en lichtvoetig.
Helaas duurt het album mij langer dan lief is. Scarlatti’s ‘klankkleur’ gaat na een vol uur nogal irriteren, maar misschien moet ik deze muziek gewoon nog wat laten rijpen. In ieder geval beschouw ik Enrico Pieranunzi als een wonderlijke ontdekking, waarmee wederom bewezen is dat solo-piano mijn favoriete bezetting is.