Lee Sankey is wellicht niet een hele bekende naam, maar deze bandleider mag je gerust een grootheid noemen in de Britse bluesscene. Hoewel zijn band slechts twee albums en een EP hebben afgeleverd, zijn het stuk voor stuk pareltjes. De kracht van Sankey, naast het feit dat hij meerdere instrumenten bespeelt, is het verzamelen van muzikanten van topklasse. Iedereen die ook maar iets betekent in de Britse blueswereld heeft wel met Sankey samengewerkt. Zo speelde bijvoorbeeld Matt Schofield, nu wellicht de beste Britse bluesgitarist, mee op Sankey’s eerste album ”My Day is Just Beginning” en de EP ”She’s not Alone”. Op ”Tell Me There’s a Sun” is Ian Siegal een van de bekende namen. Siegal verzorgt ”Tell Me There’s a Sun” van rauwe raspende vocalen, waardoor het een broeierige en meeslepend bluesalbum is geworden. Siegal zingt niet alleen, hij praat, preekt, bezweert en hypnotiseert. Blues is niet het enige wat de klok slaat. Sankey zorgt voor een aangename mengelmoes van blues, soul, jazz en funk. Het allermooiste komt dit samen op het geweldige ”The High Points”. De instrumentatie op ”Tell Me There’s a Sun” is rijk: naast zang, gitaar, bas en drum zijn er veelvuldig blazers en toetsen te horen. Sankey hanteert zelf de harmonica en laat zijn kunsten horen op het instrumentale ”Monkey Lips”. ”Tell Me There’s a Sun” is een eigentijds bluesalbum van een groot bandleider. Het oeuvre van Lee Sankey is beperkt, maar daarom juist des te indrukwekkender.