Cdatakill - Paradise (2003)

Tijd om eens wat neer te pennen over het echt goeie werk van Cdatakill. Want naast die halve EP van hem hier, staat er nog maar weinig boeiends op de site. Eén van die artiesten die lang nodig heeft gehad om open te bloeien. Eerdere projecten van de man zijn oa DJ Rabies, hardcore project dat nooit echt kon overtuigen. Ook de eerdere Cdatakill tracks zijn niet veel meer dan een licht experimentele dnb/breakbeats/industrial combo, met een eigenzinnig tintje, dat wel, maar nooit echt overtuigend. Hier weet hij voor het eerst een compleet en volmaakt meesterwerk af te leveren, met op CD1 z'n ritmische werk (Paradise), en op CD2 de meer sferische nummers (Brazilian Nightmare). De combinatie van beiden is subliem.

Paradise is een voortzetting van Cdatakill's vroegere werk. Nog steeds die dnb basis overgoten met breakbeats, maar eindelijk naar een volgend level getild. Al moet het gezegd dat er toch een goed jaar overgegaan is voor ik deze CD ten volle kon appreciëren. "Vodka Spitter" opent in ieder geval perfect. Nerveuze ritmes, bijgestaan door een magnifieke mysterieuze melodie. Voor mij het punt waarop dit album rust. De melodieën die heel wat volwassener zijn, lekker mysterieus, niet echt donker maar toch voor een zekere spanning zorgend. Prachtig voortgezet in "Powerlines Song". Ritmes die duidelijk dnb overschrijden en experimenteel aandoen, in contrast met de indrukwekkende melodieën die door het nummer heenlopen. Een echte topper dit. In "Resting In Paradise" komen de breakbeats mooi naar voren, samen met een leuke voice sample en bij wijlen nogal onconventionele melodieën. Samen met "Fucking Murders" een stukje harder dan voorgaande tracks, dat wel. Opmerkelijk track is de SS Rmx van Cabrini Green, het nummer waarmee ik voor het eerst met Cdatakill in aanraking kwam. Heel wat chaotischer en harder dan het Cdatakill werk op deze CD, maar naar goeie SS gewoonte wel een zeer lekkere track.

Nina Milla Meta is wat duidelijker dnb influenced, al is er van typische dnb al lang geen sprake meer. Stevige ritmes, lekkere samples die deze maal de melodieën licht overstemmen. Enige minpuntje aan de track. "Chameleon Skin" is een echt experimentele track, met chaotische maar niet overstemmende ritmes en rare melodische gedeeltes. Speciaal nummer, al is het niet helemaal m'n ding. Tarmvred zorgt voor een wat stevigere, hardere mix van Vodka Spitter. Lekkere dancetrack zo, maar kan niet tippen aan het origineel. Iets wat Detritius wel weet klaar te spelen met zijn remix van "Nina Milla Meta". Beste versie van dit nummer op het gehele album, niet voor niks de versie waar de melodieën het best tot hun recht komen. Zeer mysterieuze klanken overgoten met dansbare, wel licht abstracte, ritmes. Afsluiten doet het album in ware schoonheid, allereest met "Take Us Out Of The Sun", weer zeer experimentele track, met veel sferische samples en prachige waves. Echte ritmes zijn hier niet te ontdekken, behalve dan naar het einde toe, waar de track openbloeit. Echt chill wordt het met "Moments In The Sun". Onwezenlijke mooie melodie, af en toe onderbroken door experimentele breaks en vreemde ritmes/samples. Waar het op deze CD duidelijk om draait zijn de mysterieuze sferen, ondergedompeld in breakbeat/dnb achtige experimentele ritmes. Heerlijke combinatie, die pas na veel luisteren diep tot me konden doordringen, maar me nu wel helemaal ingepalmd hebben.

Brazilian Nightmare is een meer sferische CD, waar meer met soundscapes, waves en melodieën gespeeld wordt, en waar de (dansbare) ritmes achterwege gelaten worden. Waar Paradise mysterieus klinkt, klinkt Brazilian Nightmare gitzwart en duister. Perfecte CD die je savonds kan opzetten tijdens een maanloze nacht tijdens een electriciteitspanne, om enkele mensen wat schrik aan te jagen. Cdatakill loopt hier alle varianten zo'n beetje af, van dark ambient naar industrial naar pure soundscape naar experimentele samplecombinaties. Het werkt ook veel beter als één geheel dan een combinatie van aparte nummers, maar "Los Angeles" en vooral "Formless, Shapeless" springen er voor mij duidelijk uit. De kracht en emotie die die laatste uitstraalt is werkelijk geniaal. Misschien wel wat voor suspense flicks om enkele tracks van dit album te pikken.

Afsluiten doet de dubbelaar met nog 3 extra remixen, waarvan de Jason Snell Rmx het beste klinkt, al zijn de andere twee ook best te pruimen (maar misschien net wat minder passend op deze release). Al bij al een verbluffend album, met een duidelijk eigen identiteit en sferisch werkelijk uniek. 5*, al komt hij niet in m'n top 10. Daarvoor had ik liever enkele rmx zien verdwijnen, en vervangen gezien door werk van Cdatakill zelf. Verder wel absolute aanrader, al is het enkel maar voor de cover. Doen ze toch steeds goed bij Ad Noiseam.

Label + samples : Hier
Cdatakill site : Hier

Ik ben het totaal niet eens met Onderhond,
cd 1 (paradise) is naar mijn mening erg saai, totaal niet boeiende 13 in een dozijn rammel IDM/breakcore/d'n'b/breakbeat of hoe die onzin ook mag heten. de breaks lopen niet lekker, meerdere malen zitten er bassloopjes in die totaal niet bij het ritme passen. De melodieeen gebruikt zijn vaak erg simpel gepingel waardoor mijn aandacht snel wordt verloren
CD 2 (Barizilian Nightmare) is meer mijn ding. Aardige dark ambient, niet top van het genre, maar kan er zeker mee door.
Cd 1 krijgt van mij een 2, cd 2 een 4, gemiddeld is dat dus een 3.

13 in een dozijn maar je kan er geen naam op kleven . Cdatakill vindt wat mij betreft mooi z'n weg in het kluwen van verschillende genres, en trekt er z'n eigen, best herkenbare geluid uit.