Wolfsheim - Casting Shadows (2003)

Erg gewaagd om als Amerikaanse artiest een Duits nummer uit te brengen, maar hij heeft de gok gewaagd en als je het mij vraagt is Kein Zurück een heerlijk en goed geslaagd nummer

Euh, Wolfsheim is dan ook een Duitse band, en geen Amerikaans artiest!

In Duitsland zijn ze naar het schijnt vrij populaire band, maar ik denk dat de rest van de wereld ze niet echt kent.

Ik ken er een paar nummers van, leuke dansbare, maar toch ietwat donkere en melancholische elektro/wave.

Een beduidend minder album dan de voorganger (Spectators). Jammer.

Binnen het gothic metier is Wolfsheim ook buiten Duitsland een zeer bekende naam.

Prachtige teksten, met name 'Kein zurück' blijft mooi, pure melancholie, maar toch sfeervol en alleen al de opener maakt het voor mij een zeer geslaagd album.

Helaas zit Wolfsheim in deze samenstelling erop; zanger Peter Heppner (prachtige stem, vind ik) gaat solo en brengt ener deze dagen zijn debuutalbum getiteld 'Solo' uit. Wellicht voer voor wie Wolfsheim wel mooi vindt, maar voor wie de songs net at te zwaar zijn. Heppner solo klinkt heel wat luchtiger.
Toch erg jammer dat het wat betreft de samenwerking met Markus Reinhardt hierbij blijft, ik had graag nog veel meer van ze gehoord.

Mijn eerste kennismakking met Wolfsheim en ik moet zeggen die valt niet tegen. Vooral de Duitstalige nummers springen er met kop en schouders bovenuit en de melancholische sfeer maakt dit album zeer aangenaam.

Prima melancolisch doch dansbaar (oke geen echte floorfillers maar toch...) Beetje Alphaville vermengt met het donkere geluid van Depeche Mode.

Dit vind ik echter wel een floorfiller met Peter Heppner van Wolfsheim op zang:

Schiller feat. Peter Heppne...

Ik ben bij Schiller terecht gekomen door dat hij op z'n laatste album een samenwerking heeft gedaan met Klaus Schulze en ik moet zeggen dat ik z'n ambient-pop (neigt wat naar Enigma / Michel Cretu) erg mooi vind.

aha melancolish zal wel met het steenkolen engels te maken hebben

Overigens toch vreemd dat iemand (zie bovenste post) dit als een Amerikaanse band inschat...

Ik ben via mijn platenboer in aanraking gekomen met hun vorige album Spectators. Ik vind vooral hun laatste 3 albums vrij sterk. Hun laatste album is divers. Dit komt waarschijnlijk door het gebruik van verschillende producers. Spectators is (naar verhouding) vrij popy. Dreaming apes (in mijn ogen) een geslaagd concept .

Ik vind de groepen zoals Wolfsheim/ Red Flag/ De/vision en Mesh hun groente van de meesters Depeche Mode gehaald te hebben.Desalniettemin is het geen straf om naar de voorheen genoemde bandste luisteren

Na vele jaren heb ik dit album nog eens uit de kast getrokken. De voornaamste reden was dat ik op dit moment naar veel Dark Wave acts luister die voornamelijk uit Duitsland afkomstig zijn. Verschillende cd's van Diary of Dreams draaien momenteel overuren in mijn auto en in een bui van nostalgie heb ik dit plaatje nog maar eens opgezet.

Om een lang verhaal kort te maken. Na zeker 10 jaar is Casting Shadows nog steeds een degelijk album maar er is veel beter werk te vinden in het genre. Alleen de hit Kein Zurück heeft voor mij iets tijdloos en daarom zal ik me in deze recensie beperken tot dit nummer.

Kein Zurück was mijn eerste kennismaking met Wolfsheim. Het nummer kwam voorbij op de televisiezender The Box. In eerste instantie deed het me niet zoveel. Ik vond de videoclip maar grauw en lelijk en mijn liefde voor Duitstalige muziek beperkte zich tot het werk van Nina Hagen, een enkel nummer van Doro en vooruit een paar songs van Die Toten Hosen. Van Dark Wave, New Wave of Cold Wave had ik nog nooit gehoord en mijn muzikale wereld beperkte zich voornamelijk tot harde gitaren.

Kein Zurück was dus echt iets nieuws voor mij en zoals wel vaker bij nieuwe muziek heeft dat wat meer tijd nodig. De kracht van het nummer zit hem voor mij vooral in de tekst, die verhaalt over twijfels teleurstellingen en alle onvermijdelijke dingen waar je in het leven tegenaan kunt lopen. Kein Zurück is een van de weinige nummers waarbij elke zin raak is. Hoewel ik dit album niet meer zo vaak in zijn geheel heb gedraaid kwam Kein Zurück altijd weer terug en ik durf wel te zeggen dat het een van de belangrijkste songs uit mijn leven is.

Toen ik het nummer vaker begon te draaien was ik adolescent en zat ik in een periode dat ik veel moeilijke keuzes moest gaan maken. Mede door deze song slaagde ik erin om het een ander te relativeren en knopen door te hakken. De zeggingskracht van het nummer is voor mij zo groot dat ik het in de jaren erna steeds ben blijven draaien en steeds weer het gevoel kreeg dat de wereld toch klopt zoals hij is.

Voor Wolfsheim is het in mijn beleving ook een redelijk afwijkende song. Waar normaal gesproken de synthesizers de overhand hebben opent Kein Zurück met een akoestische gitaar waarna langzaam de rustige en melancholische zang van Peter Heppner de toon van het nummer bepaalt. Naast de sterke tekst is het ook de melodie en het oog voor de vele synthesizer details die dit nummer naar een hoger niveau tillen.

Wat ik vooral wil schrijven is dat Wolfsheim voor mij het begin was van een ontdekkingsreis. Zowel op muzikaal gebied als ook in het leven zelf. Kein Zurück was de blauwdruk voor mijn eigen smaak en wees me de weg naar veel mooie melancholische muziek, maar gaf me ook telkens weer inzichten die ik nergens anders kon vinden.

Met een klein voorbeeld daarvan wil ik deze recensie eindigen.......

Immer vorwärts, Schritt um Schritt
Es gibt keinen Weg zurück
Was jetzt ist, wird nie mehr ungescheh'n
Die Zeit läuft uns davon
Was getan ist, ist getan
Was jetzt ist, wird nie mehr so gescheh'n