Gravenhurst - Flashlight Seasons (2004)

Mooie broeierige folk-plaat.
Qua sfeer moet ik onmiddelijk denken aan Damien Rice. Alleen hier iets meer electronica-toevoegingen.
Damien Rice bleek bij mij een enorme groeier, dat zou dit album ook wel eens kunnen gaan blijken. Nu al wel 4 *

Mooie cd! En tenzij hier twee versies van zijn zou ik dit toch niet in het hoekje ROCK zetten

Rock is hier zeker niet van toepassing, maar zo uitgebreid is de genre-keuze hier op MuMe nu eenmaal niet, en ik vind het best zo: in cd-zaken staat deze cd ook bij de pop/rock

dit is idd een plaat die groeien moet, in het begin vond ik er weinig aan, weinig afwisselend, de nummers zelf dan, nu kan ik hem niet meer missen!! een dikke 5

heerlijke plaat,warp gaat weer de goede kant op!

mja, met de laatste release van Gravenhurst slaan ze de bal toch wel een tikkeltje mis, hij heeft mij nog altijd niet volledig over de streep getrokken, terwijl deze plaat en de de EP-mini CD dat wel deden na enkele weken,



dit is ongetwijfeld de beste release van Gravenhurst ja

De laatste release van gravenhurst is idd wat minder ja

aardig album niet heel bijzonder, maar boeiend genoeg om zo af en toe eens te luisteren.

3,5

Heel erg mooi dit. Verstild, soms bijna ambient, maar nooit vervelend doorkabbelend. Ligt wel tegen de 4,5* aan.
Met dank aan Jorn.

Een van de afstammelingen van mijn folk-rage begin dit jaar. Een album dat ik in de toplijsten vond, en gewoon maar eens moest proberen gezien de omstandigheden. Veel ontdekkingen gedaan toendertijd, en later, maar Flashlight Seasons blijkt, ook na vanavond weer, nog altijd een van de mooiste ontdekkingen te zijn geweest.

Deze plaat is eigenlijk eentje die perfectie nadert. Alle nummers zijn prachtig, perfect gearrangeerd, afwisselend qua sound met toch een rode draad door het geheel heen, en hebben ook allen iets wat ze bijzonder maakt of eruit doet springen. Tunnels lijkt bijvoorbeeld haast een ambient track. Mooi gitaarwerk, zachte drums en een vibrerende orgel weten hiermee de plaat op een heel mooie manier te introduceren.
Fog Round the Figurehead heeft de bekende lap-steel in de gelederen. Wat een geweldig instrument, op dit album misschien wel op haar mooist. Angstaanjagend, maar tegelijk ook sfeerverhogend en bloedmooi.
I Turn My Face to the Forest Floor kenmerkt zich door Nick Drake-achtig gitaarspel, hier op een mysterieuze wijze gebruikt, perfect samengaand met de tekst.
Bluebeard is dan het eerste grote hoogtepunt. Vooral het refrein is schitterend, met een xylofoon in de gelederen. Lap-steel en later zelfs een intens mooi gespeelde harmonica (ondanks dat nog altijd zeer subtiel) maken dit nummer compleet.
The Diver is zo'n typisch onderhuids kruipend nummer. Enkel een akoestische gitaar, bas en lichte electronica zijn hier daarvoor nodig, samen met de mysterieuze (onderhuids kruipende) tekst.
Waar East of the City nog een schepje bovenop doet. Een sfeerverhogend staaltje ambient.
In Damage zijn de Drake invloeden weer te horen, en weer is het prachtig. Ik zou haast moe worden van het feit dat ook dit weer zo onvoorstelbaar mooi is.
De tweede Damage is eigenlijk het meest doorsnee nummer. Iets minder bijzonder als de rest, maar toch nog altijd mooi.
Het allermooiste nummer op deze plaat laat zich dan horen, The Ice Tree. Een bijzonder mooi, beeldend nummer, dat zich eigenlijk bijna niet laat beschrijven; een bepaald gevoel van nostalgie doemt in me op, en vooral ook flink wat emotie, waarvan er ook steeds meer loskomt naarmate het nummer vordert. Een van de mooiste nummers ooit geschreven, dat kan ik u in ieder geval wel vertellen.
Na zo'n overweldigend nummer vergeet ik weleens dat Hopechapel Hill deze plaat pas echt afsluit. Een nummer dat hiermee de moeilijkste positie op zich neemt op deze plaat. Een mooi nummer, zonder enige twijfel, maar zo nu en dan ontgaat me dat dus vanwege de track ervoor.

Hoe dan ook, dit album is geweldig. Misschien gooi ik 'm binnenkort weer eens terug naar de 5 sterren.

Inderdaad, een geweldig album waar de muziek vrij traag van aard is, verstild, maar zelden de neiging heeft om langdradig te worden. En ook mijn favoriet is The Ice Tree. Het is dan misschien niet al te orgineel of iets dergelijks, maar goed genoeg om zich te onderscheiden van talloze platen met dezelfde insteek.