Deze cd probeert helemaal niet aardig uit de hoek te komen, bied je helemaal geen troostende schouder.
Het enige wat je krijgt is een welgemikte rechtse in het gezicht. Nu moet ik toegeven dat ik het over het algemeen prefereer wat "zachter" behandeld te worden
Maar er zit ook een enorme schoonheid in die hardheid - wanneer muziek me probeert te behagen, krijg ik soms zo'n gevoel van: "Meent die dat nu? Of zijn ze me aan het lijmen/in het ootje aan het nemen?", wanneer je een frontale klap krijgt - heb ik over het algemeen geen twijfels over de intenties (zie At The Drive-In of The Stooges

).
Dwangbuis-vocalen, las ik ooit over David Yow - yep, zo is het maar net
Deze plaat - een ode aan de schizofrenie van de grootstad
