The Jesus Lizard - Liar (1992)

Deze cd probeert helemaal niet aardig uit de hoek te komen, bied je helemaal geen troostende schouder.

Het enige wat je krijgt is een welgemikte rechtse in het gezicht. Nu moet ik toegeven dat ik het over het algemeen prefereer wat "zachter" behandeld te worden

Maar er zit ook een enorme schoonheid in die hardheid - wanneer muziek me probeert te behagen, krijg ik soms zo'n gevoel van: "Meent die dat nu? Of zijn ze me aan het lijmen/in het ootje aan het nemen?", wanneer je een frontale klap krijgt - heb ik over het algemeen geen twijfels over de intenties (zie At The Drive-In of The Stooges ).

Dwangbuis-vocalen, las ik ooit over David Yow - yep, zo is het maar net

Deze plaat - een ode aan de schizofrenie van de grootstad

Hum, gevaarlijke plaat om lang op te laten staan. Grote kans dat je jezelf een half uur later half-ontkleed in de kapstok terugvindt.

Een vriend van me ging destijds naar een concert van hen. Yow stopte z'n shorts vol met lege bierblikjes van de concertgangers. Iemand vond dat grappig en begon in onbedaarlijk lachen uit te barsten.

Yow's reactie:

Why the fuck are you laughing at me? You find this funny ? - a man putting cans of beer in his trousers. That's my idea of having a great time. If you find this silly - well, fuck you

Inderdaad, David

Wel geinig. In de stem van David Yow hoor ik een Ludo Mariman(weliswaar een dolgedraaide versie van die brave peetvader van de Belgische punk) terug. Vooral in Boilermaker hoor ik die gelijkenis, met grappig genoeg ook van die typisch kronkelende gitaarriffs die zo uit T.C. Matic(Jean-Marie Aerts rocks ! ) zouden kunnen komen.

Zeker weten dat Jesus Lizard niet een tijdje in een Belgisch gekkenhuis opgesloten heeft gezeten, Zach ?

Ach, Mero - België is al een gekkenhuis op zich

Oh, wat was dit live een ge-wel-dige band! Ik zag ze een keer of vijf en nooit stelden ze teleur. Wat een geluid, wat een energie! Op studio-albums hebben dat nooit helemaal over weten te bregen, maar op dit album komen ze (uiteraard mede dankzij Steve Albini) een heel eind in de richting. In het 'genre' van 'melodieus beuken' is dit mijn favoriete album, samen met 'At Action Parc' van Shellac.
Vier sterren.

Wat is het log beukende "Gladiator" toch een fantastisch nummer! Trouwens ook één van mijn favoriete hoezen, met de vier meisjes met poezenkoppen en de suggestief kijkende mejuffrouw.

Eerste plaat die ik van ze hoorde en het is op z'n minst unieke muziek te noemen en daarbij bevalt het mij ook nog eens erg goed, hoewel niet op ieder moment van de dag.
De ritmesectie zette heerlijk beukende grooves neer, maar de grootste troef was toch gitarist Duane Denison(nu in Tomahawk met Mike Patton) die met zijn klassiek onderlegde riffs deze spookhuisrock naar een hoger niveau tilde, maar David Yow vulde mooi aan met gestoorde zanglijnen en vertelt van maniakken, dronkaards en andersoortig gespuis...
Dit is muziek die je gehoord móet hebben, naar mijn bescheiden mening.

Heerlijke plaat. Krachtig met een je m'en fous-metaliteit.

4 starr

Waar is de tijd dat david yow op pukkelpop na nog geen twee nummers ver in zn optreden al volledig in z'n blote flikker het publiek ingedoken was....

Geweldige live-band, die het trouwens ook op deze liar, in net iets minder mate op goat en op minstens de helft van de songs op down ook op plaat waarmaakte.... lekker semi melodieuze op hardcore en blues geente rock.

Anderhalve week geleden, in Barcelona, nu al tijdens het eerste nummer, iets dat hij nog drie keer zou herhalen...

In Paradiso ook. En tijdens het aftikken van het eerste nummer had hij de mike-stand al omgetrapt.

Zeg gaan die scores nog omhoog hier?

Maar hij had wel al z'n kleren nog aan. Toch jammer

Puss, het nummer dat altijd op Nirvana bootlegs verschijnt.. moe word je er van.

Best een aardige plaat dit, vroeger flink wat geluisterd.

"Best aardige plaat.."

Ja, kan hem niet meer uitluisteren.
Daarvoor ben ik in muzikaal opzicht denk ik te veel veranderd.. helaas.

Ben vanmiddag een Jesus Lizard marathon begonnen, voor mij heeft de band nog niets aan stootkracht ingeboet hoor....

Ik ben voor achter naar voor begonnen dus deze is nog even niet aan de beurt, is wel de beste van het stel overigens.... alhoewel ze geen echt slechte platen hebben gemaakt.....

Erg aan mij besteed derhalve.....

Heerlijk chaotische noise-rock die the Jesus lizard ons hier voorschotelt op Liar.Vind deze ook stukken beter dan Down het andere album wat ik van ze ken,die klinkt toch een stuk gepolijster.
Liar klinkt ook verrassend organisch,iets wat toch een erg originele draai meegeeft aan de sound en de soms toch wel wat complexe song structuren een stuk beter verteerbaar maken.
Een andere troef is de vaak onnavolgbare zang van David Yow,uniek in zijn soort en mede daarom voor een groot deel verantwoordelijk voor de oorspronkelijke sound.De prima productie van Steve Albini (wie anders) helpt daar overigens ook een aardig handje bij.
Het songmateriaal is vrij constant zonder echte uitschieters naar boven of beneden maar de opener Boilermaker,Puss en de Dicks cover "Wheelchair Epidemic" (als bonus nummer) verdienen wel een extra vermelding.
Prima plaat en een klassieker in het genre.

Jaaa heerlijk dit, dit soort noisey jaren '90 post-hardcore past helemaal in mijn straatje. Instrumentaal lekker schurend en beukend en met een zanger waarvan je het schuim vast wel van zijn lippen kunt slaan, love it. Mag niet vergeten om deze nog vaak te draaien!

Ik scheet bagger voor deze man, ooit, in Vera, Grun - eerlijk is eerlijk.

Verder kan ik deze plaat niet beter beschrijven dan ik eerder ongeveer deed als zijnde MB:

Eerste plaat die ik van ze hoorde en het is op z'n minst unieke muziek te noemen en [...].
De ritmesectie zette heerlijk beukende grooves neer, maar de grootste troef is toch gitarist Duane Denison(nu in Tomahawk met Mike Patton) die met zijn klassiek onderlegde riffs deze spookhuisrock naar een hoger niveau tilt, maar David Yow vult geweldig aan met gestoorde zanglijnen en vertelt van maniakken, dronkaards en andersoortig gespuis...
Dit is muziek die je gehoord móet hebben, naar mijn bescheiden mening.

Ooit live gezien in Paradiso, waarin Yow kans zag om tijdens het door de drummer aftikken van het eerste nummer de microfoonstandaard om te trappen, van het podium te springen en naar achter in de zaal te sprinten om daar vanaf de bar onversterkt het nummer te schreeuwen. Geweldige kerel

Slave ship.. wat een hels nummer. De combo gitaar/bas heeft ook echt een "tuimelend" en duizeligmakend effect, alsof je zelf zeeziek wordt. Het gelijknamige schilderij van Turner heeft ook dat effect. Ik vraag me af of het als inspiratie diende..