Tegenstelling. Het woord alleen al. Zo'n negatieve bijklank. Bijna inwisselbaar met het woord conflict. Het zou zomaar een zin uit het journaal kunnen zijn: "Bij tegenstellingen tussen Palestijnen en Israelieten in de Gazastrook zijn drie Palestijnen en twee Israelische militairen om het leven gekomen."
Dat tegenstellingen ook zeer positief kunnen uitpakken blijkt wel op deze schitterende plaat, waar ingetogen, slome en introverte stukken worden afgewisseld met krachtige, felle gitaarpartijen. Niet dat Codeine daarmee nou zo'n unieke band is. Ook een band als Godspeed You! Black Emperor verwerkt veel tegenstellingen in zijn muziek en zet rustige en lang uitgesponnen stukken tegenover felle geluidserupties. Maar op deze plaat zijn die rustige stukken zo traag en vallen er zoveel goed getimede stiltes, dat een uitbarsting bijna als een verlossing aanvoelt. Maar dan zonder dat je je tijdens die slome stukken verveelt, daarvoor zit er veel teveel spanning, emotie en melancholiek in. Slowcore, wordt dit ook wel genoemd, al betwijfel ik of die term in 1994 al bestond.
Het begint al met de opener, Sea, waarin melancholische en tergend trage stukken worden afgewisseld met felle gitaaruitbarstingen, zonder dat het tempo daarin hoog komt te liggen. Dit is meteen een van de prijsnummers van deze plaat. Deze lijn wordt voortgetrokken in het tweede nummer, waar de uitbarstingen echter wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn.
Een heel album lang wordt een constant niveau gehaald, maar er zijn drie stukken die er voor mij uitspringen: Sea, Tom en Wird. Het principe 'Less is more', dat ook door een band als Low ook tot in de perfectie wordt gehanteerd, komt hier fantastisch naar voren. Met enkel de klassieke hoofdingrediënten van rock (gitaar, bas en drum) wordt een prachtige sfeer neergezet. Geen noot teveel in de rustige stukken, zelfs de stiltes zijn briljant. Om daarna in een felle uitbarsting de in alle rust opgebouwde spanning te ontladen. Tegenstellingen zijn zo gek nog niet.