Cody ChesnuTT - The Headphone Masterpiece (2002)

Vervelende Ben Harper - kopie.

Had niet echt dat gevoel. Een meesterlijk album. Cody zingt vals maar heb me daar in geen geval aan gestoord. Het album bewijst maar eens hoe goed hij verschillende 'black music' genres beheerst. Nee, de Masterpiece is een meesterwerk, al vond ik het eerste album wel beter dan het tweede.

Ik ving dit zelf ook wel een fijn album (hij zingt echt vals als een malle wat vind ik juist goed werkt) maar het grappige is dat ik cd 2 echt duidelijk de beste van de 2 vind.
Voor cd 2 zou ik wel een 4,5* geven voor cd 1 een krappe 3*.
Dus 3,5*

Het origineel van The Seed is wel even wat minder dan The Seed (2.0) van Cody ChesnuTT met The Roots. Dat is overigens niet echt verwonderlijk aangezien dat nummer ongekend is, in mijn ogen het beste hiphopsoulnummer ooit.

Oneens, ik vind het een slechte remix van het veel muzikaler nummer van Cody zelf, die met deze cd echt een prachtig album heeft gemaakt. Funky-er dan Andre 3000.

wat een heerlijk komisch album. elk nummer gaat over sex en je ziet cody lachen staan zingen, hoed op, gitaartje in de hand en lekker aan. vals zingen heeft niks te maken met of iemand goed is of niet. (neil young...) en dat het een vervelende ben harper kopie is is ongeveer het zelfde als jack johnson met bob marley vergelijken. het cove rnummer van the roots is naar mijn mening absoluut niet beter da het origineel (the roots heeft veeeeel betere eigen nummers gemaakt) en als je een nummer als "bitch i'm broke" maakt ben je simpelweg een koning. erg goed album dit. heerlijk op je headphones inderdaad.

Fantastische cd die ik erg, maar dan ook erg vaak beluister. Vals, ach boeiend, want het stoort niet. Tekstueel en muzikaal is het bijna geniaal is boeiend is het bovenal. Fantastisch!

2 cd's lang kunnen boeien, het is niet veel mensen gegeven. Maar Cody ChesnuTT behoort absoluut tot dat selecte groepje. En net als een ander lid van dat groepje (Prince), heeft ook hij zo goed als alles zelf gedaan (zelfs compleet opgenomen in zijn eigen slaapkamer). En met een tiitel als The Headphone Masterpiece moet hij toch tevreden geweest zijn over het resultaat. En gelijk heeft hij: de titel dekt lading volledig.

In deze Obama-tijden nog dit: vorig jaar heeft hij een fantastische tribute-song gemaakt onder de titel Afrobama in true afrobeat-style. Staat o.a. op YouTube.

staat nu een waanzinnig nummer op zijn myspace, en als dan even naar beneden scrollt zie je ook nog eens een heel mooi clipje van een ander nummer

Bitch I'm Broke en Michelle

"I got a big fat dick and that's all you gon' git, Bitch, I'm broke!" electrobreak

You can't make this shit up, haha. Hop mijn top 10 in!

Echt een wisselvallig album is dit geworden. Cody Chesnutt heeft om te beginnen een geweldige stem - die hij echt niet overal even goed benut - en kan op zich nog wel 100 minuten volzingen zonder dat het gaat vervelen. Qua teksten is het soms wel erg aan de melige kant - Bitch I'm Broke had van LeLe kunnen zijn - maar soms is het ook zeer vermakelijk. Qua instrumentaties mist het een paar keer echt wat kracht maar is het regelmatig ook wel erg goed. En zo heeft dit album wat weg van een berglandschap: aan de ene kant de hoogtepunten en aan de andere kant de dalen.

Om het even over The Seed te hebben: de versie met The Roots vind ik zelf een van de beste nummers ooit, maar het origineel mag er zeker zijn. Erg sterk gezongen van Cody en hij blijft heerlijk in je hoofd hangen.

Twee supergoede songs

Niet echt

Volume I: “Your body is a temple”, gniffel wordt gehijg, smerig sensuele gitaren nemen over, “So you wrote this with me in mind”, wie ben je Sonja, waar kom je vandaan, wat klinkt je stem zo verdomd sexy, “Let me dance for you just right”, laat het nog maar eventjes doorrollen, blow, out, seks, maar ook rock & roll, die andere beste vriend elke jongen, laat maar scheuren, en uitbollen, boylife in momma’s house, “I got a hard dick with a curve and that’s all you deserve, bitch I’m broke”, alle sensualiteit de deur uit, geen “hot boyz with Platinum Visa’s” voor Missy, in de plaats een veeg uit de pan en “a big fat dick”, moment van gein, maar niet zonder betekenis, Serve This Royalty, een soortgelijke boodschap iets meer aangekleed, een dreigender sfeertje met die orgel en subtiele sax, “People think that I’m lazy, people think that I’m this fool, because I give a fuck about the government, I didn’t graduate from highschool, but I’ve learned how it’s done, so I’m gonna be number one”, “Thank you Jesus for my momma”, en natuurlijk op z’n Cody’s: “And I thank you bitches for my money”, het neemt het gewicht een beetje weg en maakt deze song perfect uitgebalanceerd, seks en rock & roll, maar ook een beetje soul searching, maar vooral ook seks, “I push my seed in her bush for life” en dus ook... “If Mary drops my babygirl tonight I would name her Rock & Roll”, je zou voor minder wat nostalgisch worden, naar het zorgeloze bestaan van weleer, of het zorgeloze bestaan van weldra: “It would be the most beautiful shame, if our beauty didn’t stay the same”, maar goed, we hadden seks en rock & roll en..., o ja, “Yeah”, “Yeah”, “God is good...”, euh, ik bedoel: “We smoke and love”, stutterende drums en een gitaartje dat niet kan volgen, drugs, het verhaaltje begint compleet te raken, allemaal des duivels, zelfs de electrobliepjes kunnen Michelle niet overhalen zijn onzuivere praktijken te vergeven, al zal No One Will wel haar hart doen smelten, het mijne vormt al een plas, door deze lofzang aan ware liefde met ware flaws, de ware schoonheid, wat is er toch allemaal gebeurt met liefde sinds die eerste keer “in the backyard, in the treehouse, in the springtime of our youth”, gelukkig hoeft het niet altijd gecompliceerd te zijn, Can’t Get No Betta’, als alles goed zit, met de juiste dosis synths en percussie gaat het enorm lekker, alleen, alles kan nooit gewoon goed zitten voor een mens, er is altijd die twijfel, prachtig geïllustreerd door Cody’s off-falsetto en keys-drukken in She’s Still Here, what have I done to deserve this, this much beauty, het antwoord volgt al snel, door hem zelve: “Can we teach each other how to love tonight, let’s not stop until we get it right”, hij weet weer de juiste dingen te zeggen, communication is the key, in liefde, in bed, ...en rock & roll, daar zijn weer zware synths, stevige drums en harde piano, The World Is Coming to My Party, “I’m expecting the rest of the world at 9, Hollywood I’ll see you at 10”, “C’mon, Shout! Shout!”, tuutende oren, zo zwaar, de synths en het feestje, en de -“Sexy bitches that I fuck with my big black penis, think that I’m a motherfucking musical genius” (broodnodige 14 seconden op de plaat)- morning after, tijd om de brokken weer aan elkaar te lijmen, en dus mag het wat gentler voor The Make Up, maar daarom niet minder geil en zonder knipoog, zo ook op het laatste gitaar(bijna-kampvuur)nummertje, “Out of nowhere where she comes”...

Volume II: ...en rock & roll en drugs, lurkend aan een stickie, gierend en brullend over transeksuele buren en andere nonsens, met de familie in de achtergond en daarover wat funkiness en een extreem catchy, meer passend dan gedacht, rerein: “Day can be cold as the night and your heart can be filled with despair,
but just keep on shining, your pocket can be broke, you can feel all alone ‘cause your friends are all gone,
but just keep on trying”, seks, rock & roll, drugs, er is dus meer, vol weemoed gaat hij verder met My Women, My Guitars, zichzelf begeleidend op gitaar “I’ve been living hard, my breakdown is on the way”, hij meent het serieus als hij een tweede, huilende achtergrondstem opzet en de mondharmonica, die niet weet of het nu moet blazen of toch maar niet, een van de mooiste momenten hier, alsof hij op de tweede schijf volwassen wordt, gedropt in het gehaaste leven, “I don’t have time for sex and movies”, “I only have time to think about the time I don’t have”, en voor geweldige rock & roll gelukkig ook nog, duidelijk een groot voorbeeld, Eric Burdon, Cody gaat zich hier verder bevragen, “Forgive me God, if I’m nothing at all without my mojo”, wederom ontzettend eerlijk gebracht, zonder een greintje self pity, een groot relativeringsvermogen heeft deze man, als hij vervolgens verder gaat, Juicin’ the Dark, een tripped out hiphopbeat, “and the track ends.”, de rit gaat verder, de elektrische piano zorgt voor een melancholisch sfeertje, 5 On a Joyride, een rit na een zware nacht, als de oogjes klein zijn, en Daylight is daar om ons wakker te schudden, sporen om te wissen, “Depending on the rising sun, to do what you ain’t done”, soms is het beter in the subconscious, weer heerlijk tripped out, met de nodige tempowisselingen, Daddy’s Baby, de lullaby, brengt je weer met de voeten op de grond, ook de nuchtere, scheurende gitaren van If We Don’t Disagree kloppen, “It ain’t rock, it ain’t roll, the tension is what makes it good”, hokjes zijn te benauwd voor Cody ChesnuTT, luister hoe hij je misleid in Look Good in Leather, beginnend in een typische sixties-soulsound, snel overschakelend naar al zijn akoustische en elektrische gitaren, maar steeds met de nodige portie nostalgie, in de slotsong maakt de speelsheid plaats voor de breekbaarheid/vastberadenheid van 6 Seconds, “I'm gonna make sure I'm three steps in front of it, when the beat that brought me here is over with
I'm gonna live it up and leave, gonna make sure I'm the biggest part of it, before the talk gets 'round that I'm outside of it,
I'm gonna live it up and leave”, waarna hij zijn bluesy gitaar laat wegsoleren.

Kemm:

Jammer dat het gebruik van Look Good in Leather in die reclame heb niet veel meer faam heeft opgeleverd, maar het is in elk geval mijn lijflied. Dit album moet ik maar eens opsnorren dan.

Véél te lo-fi naar mijn smaak.

Het nummer Smoke and Love is zoo heerlijk!!