Op Audacity heeft Ugly Duckling een lichte koerswijziging gemaakt, die zich vooral afspeelt op het gebied van de teksten. Want waar de focus op eerdere albums vooral lag op het op vrolijke, energieke en overtuigende wijze flowen, is de thematiek op Audacity vaak serieuzer en verantwoorder. De sound van het album is echter opgewekt als vanouds; op treurige tonen zijn de lelijke eendjes niet vaak te betrappen.
Dat betekent echter niet dat het alleen maar vrolijkheid is wat de klok slaat op Audacity. Meer dan ooit worden serieuze zaken aangesneden en rappers Andy Cooper en Dizzy Dustin vervallen met enige regelmaat in diepe overpeinzingen. Niet dat het zwaarmoedig wordt, in tegendeel, altijd is er een bijna lieflijke ondertoon, de rappers gaan dit keer gewoon dieper dan de gebruikelijke brag&boast. Op zich is het een interessante en leuke ontwikkeling dat de onverschrokken jeugdigen wat meer volwassen in hun onderwerpkeuze zijn geworden, maar de benadering van de nieuwe thema’s is niet altijd even opwindend.
Want vaak houden de fanatieke kwakers het bij simpele en laag bij de grondse filosofie, zonder opzienbarende invalshoeken ten toon te spreiden. Zo staan er op Audacity nummers over de vergankelijkheid van het leven, over heimwee naar vroeger, over mislukkelingen en over alleen zijn, zonder dat deze tracks wat toevoegen aan wat er al over deze onderwerpen gezegd is. Dat is niet per definitie erg, maar omdat de teksten – evenals de producties – altijd een vriendelijke sfeer uitdragen, komen de gedachtes niet echt over. Het is nou eenmaal niet overtuigend als iemand met een (denkbeeldige) grijns op zijn gezicht zegt dat alles verkeerd gaat.
Aan de andere kant zijn dat enthousiasme en die ongeremde vrolijkheid ook de belangrijkste charmes van Ugly Duckling. De groep straalt nou eenmaal iets kneuterigs en lieflijks uit en het zou zonde zijn als dat verloren ging. Wat dat betreft is het een geruststellende gedachte dat de DJ en producer van het gezelschap, Young Einstein, goed in vorm is op Audacity. De beats van zijn hand zijn vlot en swingend en hebben een belangrijk aandeel in het imago van het ensemble. Het is dan ook verstandig dat hij af en toe de aandacht op zichzelf mag richten, in enkele instrumentale minuten. Zo is er Einstein Do it (Night on Scratch Mountain), waar Young Einstein een geheel nummer krijgt om zijn kwaliteiten te tonen. Dat doet hij voortreffelijk, door op een swingende en meeslepende manier stemsamples, scratches en trompetgeschal en andere blazers aan elkaar te rijgen. Hetzelfde trucje mag hij een paar keer tijdens of aan het eind van een nummer toepassen.
De kwaliteiten van Young Einstein staan buiten kijf, en ook Andy Cooper en Dizzy Dustin zijn verdienstelijke artiesten, maar toch voelt Audacity raar aan. Bij de opgewekte klanken, die in contrast staan met de serieuze bedoelingen, komt dat de teksten, juist door de vlotheid waarmee alles geuit wordt, vrij simpel in elkaar zitten en evenredig oppervlakkig zijn. Echt diep wordt er niet op de zaken ingegaan, waardoor de plaat een beetje tussen de wal en het schip belandt. Serieus wordt het niet, neerslachtig evenmin, maar echt vrolijk is het dus ook weer niet.
Audacity is vooral een vreemd album. De plaat staat garant voor een flinke portie lekkere hiphop, die prima te behapstukken is. Dat Andy Cooper en Dizzy Dustin de diepte in lijken te willen gaan voelt echter raar aan en komt het album niet ten goede. Misschien was het beter geweest als beide heren zich als vanouds beperkt hadden tot leuke flowspelletjes, want voor serieuze hiphop lijkt Ugly Duckling simpelweg niet in de wieg gelegd. Op zich jammer, maar de inhoud van de teksten doet verder weinig af aan de fijne luisterervaring. Audacity hoort niet bij het beste werk van Ugly Duckling, maar het is ook bepaald geen smet op het CV van het kwieke collectief.
Bron:
Hiphopleeft