Every bad boy needs a bad girl. Dat stond destijds op de promotie sticker die gepaard ging op/met dit debuutalbum van Faith Evans. Zo bad is deze Faith nooit geworden als je het mij vraagt. Foxy Brown en (liefdes) concurrente Lil’ Kim zouden eerder aanspraak maken op de titel bad girl. Met dit album stond Faith Evans aan het begin van haar carrière, het album werd grotendeels geproduceerd door Puff Daddy. Het album komt overeen met andere Puffy producties uit die tijd.
Deze plaat ademt een typische jaren ’90 sfeer uit, en doet qua geluid een beetje denken aan albums uit diezelfde tijd van de vrouw die hierop als guest feature te horen is. Dan heb ik het natuurlijk over Mary J. Blige. Het nummer ‘Fallin in love’ werd mede-geschreven door Mary, maar zelf zingt ze mee op de Rose Royce cover ‘Love don’t live here anymore’. Veel nummers op dit debuutalbum (welgeteld 10 stuks) zijn overigens door Faith Evans zelf, en de overige nummers heeft ze samen met anderen geschreven. De songteksten vallen overigens zeker niet tegen.
Het ontspannen sfeertje dat dit album met zich mee brengt is de voornaamste reden waarom het zo prettig in het gehoor ligt. De productie, de arrangementen, de songteksten… het steekt allemaal prima in elkaar. ’t Is geen meesterwerk ofzo, maar het is prima zoals het is. Samen met opvolger ‘Keep the faith’ vind ik dit de beste albums uit haar discografie.Voor eenieder die van de jaren ’90 sound houdt is dit een aanrader. Jammer alleen dat dit album in Nederland zo onbekend is.