Alva Noto - Xerrox Vol.2 (2009)

volume 2 in de serie, die wat mij betreft veel lekkerder en prettiger klinkt als deeltje 1, zonder dit daadwerkelijk te zijn. oftewel, raster noton in optima forma.

Een Xerrox Vol.2, daar was naar uit aan het kijken. Kan het eigenlijk beter dan Vol.1? De prachtige warme klanken, het kunstig bewerkte ruis, de totale sfeer is eigenlijk niet te overtreffen, zelfs niet door Alva Noto zelf. En tja, Vol.2 is helaas minder dan Vol.1 naar mijn mening.

Het begint allemaal geweldig, Phaser en Soma zijn erg meeslepend, maar niet afwisselend genoeg. En waar Xerrox 1 je écht naar een andere wereld hielp hapert deze plaat een beetje in zijn geheel. Het loopt allemaal minder in elkaar over, het is geen geheel heb ik het idee. Maar goed, Xerrox 1 zal dan ook misschien wel voor altijd mijn favoriet blijven, deze tweede versie mag er ook wel zijn. Het is muziek van hoog niveau, met veel details en diepte. Misschien moet je het ook niet vergelijken met zijn voorganger, het is een ander geluid. Ik blijf luisteren, boeiend is hij zeker.

WOW. Ik heb hem vanavond even (hard) aangezet op de Bose speakers van mn pa, en waar normaal gesproken de lage tonen door mijn koptelefoon de rest wat overstemd, komt Xerrox 2 echt tot leven. Het blaast je echt van je bank. Grote tip, luister het dus ook gewoon in de huiskamer, voor mij een halve ster erbij.

bij zo ongeveer alle releases van raster-noton is een goede installatie een pré, aangezien er vaak geluidsgrenzen worden opgezocht.

Ha, de cd is binnen. Ik had hem blind besteld omdat ik vol1 fantastisch vond. Het eerste dat opvalt is dat het hoesje hetzelfde formaat heeft als die van vol1, ik zal kijken of ik dat hier kan corrigeren. Overigens ben ik vol lof over deze hoesjes, een stuk karton met twee gaten en wat voorvouwen erin waar je de cd als het ware invouwt, werkelijk briljant in al z'n eenvoud, alleen jammer dat ze er voor gekozen hebben om het formaat groter dan de standaardmaten te maken, het ding past bij lange na niet in een gewoon cd-rekje en ook al niet op mijn afwijkende maten-plankje en komt dus naast z'n broertje op een speciaal plekje te staan waar ook een cd van monno, H3O en 'dichters dansen niet' staan die hetzelfde probleem kennen. Nou ja het kan ook wel zo. Nu eerst maar eens luisteren.

De eerste indrukken zijn dat het toch allemaal wat minder is dan vol.1. Het klinkt wat voorspelbaarder. Begrijp me goed, als Carsten Nicolai dit niveau weet te handhaven zal ik m'n best doen om ook de volgende 3 cd's in de serie in mijn bezit te krijgen, maar vol.1 vind ik voorlopig gewoon nog een stuk beter. 4**** derhalve voorlopig.

Ambient die voor mij voelt als een frisse wind. Op de dramatische strings na klinkt het me als een combinatie tussen Shuttle 358 en Thomas Köner. De lijn van de eerste Xerrox wordt ietsjes toegankelijker voortgezet. Heel fijn ambient album weer, zonder mindere nummers.

In een gesprek met ElMeroMero op de laatste lustrummeeting over Raster Noton, vertelde ik hem dat ik hun releases vaak zo kil en koud vond. Ik zei ook dat ik dat jammer vind, omdat ik daardoor ze niet koop, terwijl ik het artwork altijd zo voortreffelijk vind, dat je elke release eigenlijk wel wilt hebben. Elmeromero was het niet met me eens en noemde Xerrox als voorbeeld van de warme Raster Noton.

Door ons korte gesprekje ben ik dit album gaan beluisteren. En verdomd, ik geef het meteen toe: Elmeromero heeft gelijk. Schitterende plaat

5* en zelfs een plekje op de rand van mijn Top 10, misschien slechts tijdelijk, maar voorlopig heeft het me echt in zijn greep. Wat een prachtige plaat. Beter dan Xerrox Vol.1, boeiend van begin tot eind. En nu ik het echte schijfje in handen heb is het nog mooier en warmer. Ik krijg er nog geen genoeg van.

Jeumig, wat een lovende reacties hier (en hoge cijfers!). Ik ga deze plaat direct in de wacht slepen. Xerrox Vol 1 vind ik prachtig, net alsof je in het vliegtuig zit ver boven het wolkendek.

Genoeg gezwets, ik ga luisteren.

Blijft toch enorm goed bij elke beluistering. Goede herinneringen aan het erg sterke concert van een half jaar terug helpen natuurlijk ook een beetje mee (ook al was ik toen ziek en had ik ook kippenvel op niet kippenvelmomenten). Hup, een halfje erbij naar 4,5*

Zal mogelijk als een van de moderne meesterwerken de geschiedenis in gaan,
of men vindt dat waarschijnlijk later zeker.. Zowaar een plaat die eens niet mooier per
koptelefoon is, zeer goede versterker en boxen laat het moment op 0,25-0.30 seconden bij nummer 10 je doen beven.

Xerrox 2 behelst weinig of geen emotie maar haalt iets anders in het brein naar boven.

Precisie, dynamiek en een heldere boodschap, dat is wat alle platen van Alva Noto uitdragen. Bij Xerrox gaat het om het kopiëren van samples, waarbij in iedere kopie fouten worden geïntroduceerd. Ieder stuk draait om slechts één sample waarbij de compositie altijd bestaat uit de kopieën van deze sample. De kopieën gaan een eigen weg, wijken zo af van het origineel dat ze hun eigen verhaal kunnen vertellen.

De geluidskwaliteit is van academische precisie waardoor ieder geluid meteen op z'n plek valt. Alle facetten van deze plaat dragen er zodoende toe bij om de vorm duidelijk te maken. Weinig artiesten kunnen dat zo goed als Alva Noto; ondertussen lukt het hem ook nog om je te ontroeren.

Niets dan lof voor dit werk, wat van begin tot eind boeit en ook na vele luister beurten niet gaat vervelen.

5*

Ik vind Xerrox deel 2 wel mooi en ik luister er graag naar, mara ik heb het gevoel alsof ik dit al veel vaker heb gehoord. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een "Transform" of "Insen", neigt dit toch teveel naar zoveel andere artiesten die veldopnamen en symfonische composities veranderen in gruis. Maar misschien zit ik er helemaal naast.

Ik krijg nog steeds elke keer kippenvel van de overal onderkruipende lage bas die er na vijf minuten zo nu en dan invalt bij Phaser Acat 1. Dat geeft zo'n ontzettend ruimtelijk gevoel aan het nummer.

Heb hetzelfde, dat moment... Doet me ook terugdenken aan de enorme impact die het live op mij maakte. Zo'n toon laat alles trillen. Het hele album lang wacht ik ook op zo'n zelfde moment, maar helaas. Die diepte komt niet meer terug. Hopelijk in Xerrox 3!

Dat doet me denken aan het moment dat ik het live zag, wat inderdaad memorabel was: ik stond toen in de buurt van de bar (en toch geen last van gepraat - de muziek was nogal hard), en toen die bas erin viel trilden plotseling alle glazen richting de rand van de bar en kwam al het bier eroverheen .

Mooi is dat! Live is alles toch weer anders. Dat heb ik onlangs ondervonden bij een live optreden van Monolake op het Todaysart festival. Jullie comments nopen me tot een grondige, alsook luide herluistering van dit album

Ik zat er naast.

Wat kunnen sommige electronic-artiesten toch een schitterende, diepe geluiden produceren. Dit ook weer: enorm sfeervolle maar ook boeiende ambient. Behoorlijk afwisselend ook - dat zal mede de reden zijn dat ik het van begin tot einde tof vindt, ondanks de lengte.