Op de achterzijde van het cd-boekje schrijft Ron Boots bij dit album: "Dat het leven vol surprises zit en dat het verbazingwekkend hoe alles werkt. Het is een achtbaan waar je niet uit kunt of een schip met geen land in zicht." Kortom al de nodige filosofie voordat er een noot heeft geklonken.
Gravity Pull is duidelijk een verwijzing naar de achtbaan. Die track begint dan ook met zware spannende tonen die deze attractie verbeelden. Eenmaal op gang valt het in beginsel wel mee, maar later wordt de duizeling wel hoorbaar. Het karretje gaat onderste boven door wat loopings. Ron Boots weet deze sfeer goed vast te houden. Met het geluid van snijdende wind begint Tainted Bare Skin en staat daarmee mooi symbool hoe kwetsbaar we zijn. Hierna is iets te horen wat me aan de kosmische muziek doet denken. Als daar later een zwarte bas is te horen krijg ik het gevoel of er naar iets wordt toegewerkt.. Het doet op één of andere manier aan vrijheid denken. Wel is het jammer te noemen dat er geen mooi einde aanzit.
Achouchenemojha begint uiterst duister met iets wat klinkt als een versterkte druppende kraan en ruimteschepen. Later is er ook even een Afrikaanse stam te horen op een ritme die bij dat continent niet zou misstaan. Hierdoor is het een interesante compositie te noemen. Heel in de verte begint Freezin' Heat. Na een paar minuten zoeken in een aangename "kosmische" sfeer gaat de beuk er subtiel in. Hierdoor begin ik mentaal wat te zweven, hetgeen erg aangenaam is.
Met zware bastonen begint Dewdrop Plunge het doet daar door kosmisch aan. Later zijn daar geluiden te horen die mij aan een Afrikaanse stam doen denken die bezig is met een rituele dans. Als de muziek wat wijdser begint te klinken heb ik het gevoel of ik vlieg. Wonderbaarlijk dus wat je in een douwdruppel kan zien en horen. Deja Vu is opnieuw een track die zoekend begint. Het doet me denken aan een mooi landschap. Ook hoor ik iets wat op een hartslag lijkt. De verdere sfeer lijkt afkomstig uit de woestijn. Gevoelsmatig de beste track op dit album.
En wat is dat nu zonde om zo'n mooie track te laten opvolgen door iets wat sterk op house lijkt. Het zet me wel met beide benen weer op aarde, maar Dejection's Curve had voor mij niet gehoeven. Heel jammer dus voor een verder prima album van deze sympathieke Nederlander.