menu

Klaus Schulze - La Vie Electronique 2 (2009)

mijn stem
4,00 (5)
5 stemmen

Duitsland
Electronic
Label: Revisited

  1. North of the Yukon (20:43)
  2. Nightwind (16:14)
  3. Minuet (11:38)
  4. Signs of Dawn (22:38)
  5. Study for Philip K. Dick (8:31)
  6. Das Große Identifikationsspiel (41:53)
  7. Titanensee (27:07)
  8. Electric Love-Affair (10:47)
  9. Land der Leeren Häuser (11:14)
  10. Studies for Organ, Keyboards and Drumset (14:51)
  11. Memento Mori (9:08)
  12. Blaue Stunde (37:52)
totale tijdsduur: 3:52:36
zoeken in:
avatar van Gerards Dream
4,5
Al bij het zien van de hoesfoto bekruipt me al een gevoel wat me doet denken aan de typelessen op de middelbare school. Voordat de toetsen werden beroerd was het verstandig om eerst rek- en strekoefeningen te doen waardoor het een stuk makkelijker werd de zware toetsen van de Olympia schrijfmachine te bedienen. Als de bijzondere verpakking is opengeklapt zie is Schulze zitten in een tuinstoel denkend over het leven. Daar naast is een foto te zien waar Schulze en gitaar bespeeld en tegelijk bezig is met een mengpaneel. En als ik dan vervolgens het boekje doorblader die bij deze set hoort kom ik er achter dat qua informatie aan alles is gedacht.

Ja, en dan de muziek zelf. Van Klaus Schulze is bekend dat hij niet de makkelijkste muziek maakt, maar ook altijd in de weer is met muziek vernieuwing. Met geluiden die aan krekels doen denken begint op een bed van sferische klanken gaat North of the Yukon.. Zodra dit naar de achtergrond verdwijnt waan ik me ver achter het Melkwegstelsel. Het zijn fraaie sferische klanken die de woonkamer vullen. Later in het stuk zijn daar de geluiden weer die aan krekels doen denken, waarmee North of the Yukom mooi tot een einde komt en een Schulze laat horen van midden jaren zeventig van de vorige eeuw. Door deze factoren kom ik er achter dat twintig minuten best kort kunnen zijn. Nightwind begint met het geluid wat aan dun glas doet denken. Hoge geluiden uit een orgel, daarnaast klinkt het ook statig. Als het stuk opgang is zijn daar ook subtiele klanken uit een akoestische gitaar te horen. Het roept voor mij een beeld op van alleen achter te zijn gebleven in een mooi natuurgebied in de bergen ergens in Azië. Erg sfeervol en met de ogen dicht raak ik wat in trance. Mooie rustgevende muziek en aan het eind van het stuk lijkt het wel of ik afscheid aan het nemen ben van het aardse leven. Een bijzonder gevoel bekruipt me. Het begin van Minuet is bijzonder te noemen fraaie akoestische gitaarklanken vullen de ruimte met Oosters klinkende muziek. Voor mijn gevoel ben ik dan ook in een Indische tempel beland. Naarmate het stuk vordert voel ik het laatste beetje stress uit mijn lijf stromen. Qua gevoel bevind ik me in een mooi aangelegde tuin. Signs of Dawn begint met een statig ritme wat lijkt gemaakt te zijn door glazen buizen. Daarnaast doet het ook wat denken aan een laser van een cd-speler die zijn beste tijd heeft gehad. Ondanks deze factoren is Signs of Dawn een fraaie track die mij het gevoel geeft of de zon langzaam maar zeker aan de kim verschijnt. Zodra het stuk vordert roept het een beeld op van zeemeeuwen die vliegen boven een rustig stuk stand. Het blijft gedurende het stuk vroeg in de morgen, daar doet het spannende einde geen afbreuk aan, waarin het lijkt of een of andere stam met een ritueel bezig is. Niet de makkelijkste muziek, wel erg mooi. Klanken die uit een sitar lijken te komen versterken dit beeld nog eens. Met geluiden die uit een laboratorium lijken te komen begint Study for Philip K. Dick. Vrij vlot hierna zijn krekels te horen. Daarna lijkt het even of Schulze wat zoekend is, maar dat is van korte duur. Wat hierna volgt had niet misstaan op een album uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, sfeervolle kosmisch muziek vult de kamer, alleen de geluiden van de krekels houden het aards. En met deze mooie track komt dan een einde aan de eerste cd uit deze set van drie.

Het tweede plaatje uit deze set dus de cd-speler in wat begint met het zesluik Das Große Identifikationspiel wat qua titel al een schoonheidsprijs verdient. De eerste tonen van Geburt der Moderne nemen me mee naar het begin der tijden. Geluiden van vogels op een dorre vlakte die nog in ontwikkeling lijkt te zijn. Een staaltje van kosmische muziek ten top. Hetgeen heerlijk rustgevend is en de nodige vragen oproepen hoe het leven is ontstaan. De langgerekte tonen uit een orgel of synthesizer versterken dit beeld nog eens haarfijn. Haast stiekem gaat dit over in het tweede deel, Devil May Care. Dit doet de muziek uit de jaren zeventig van de vorige eeuw helemaal herleven. Het roept de oude beelden op van Klaus Schulze zittend op de grond van een podium omringt met zijn spullen. Gevoelsmatig zit ik dan ook ver in het universum en zie aldaar de tijd ontstaan. Er is eigenlijk niets duivels aan wat me dus wat aan het twijfelen brengt. Het deel Les 7 Boules de Cristal begint uiterst delicaat, want het zit erg tegen de stilte aan. Eenmaal opgang doet het mij de tijd even vergeten. Fraaie sferische klanken lijken mij te begeleiden op een wonderlijk trip door ruimte en tijd. Muziek dus die in de Middeleeuwen van de elektronische muziek is gemaakt. Die goede lijn wordt op het deel On a Marcheé sur La Lune voortgezet. Klanken die mooi passen bij een documentaire over de maan vullen de kamer. Daarnaast laat het mooi horen hoe ooit de elektronische muziek is ontstaan. Ja, en dan is daar al veel te snel het vijfde deel, Der Schrecken von Amazonas wat me een duistere wereld intrekt waar het overigens goed toeven is. De muziek bestaat uit lang gesponnen klankbogen die in het niets lijken te verdwijnen. Gaande het stuk heb ik het gevoel of mijn geest mijn lijf wil verlaten. Het laatste deel van deze zesluik, Schier Undendlich verstekt dit gevoel nog eens. Ver in de kosmos wordt ik alleen achtergelaten naar een onbekende bestemming…

Het eerste deel, Chaos, van het drieluik Titanensee, sluit bij het voorgaande goed aan. Al drijvend op een luchtbed wordt mij duidelijk gemaakt hoe onmens groot de ruimte is. Mooie sfeervolle lange tonen vullen de kamer, daarnaast roept het een beeld op van een grote lege kathedraal waar een organist “stilletjes” aan het oefenen is. Kortom: dit is Schulze op zijn best. Haast ongemerkt gaat dit over in het deel Gaia wat het voorafgaande nog eens versterkt. Iets van een maatschappij is nog lichtjaren ver weg. Verder straalt Gaia een en al rust uit. Als in nu niet zat te tikken was ik ver van hier zijn geweest. De eerste tonen van het deel Uranos versterken dit gevoel nog eens een woord als stress is in geen velden of wegen te bekennen. Het is rust wat uit de luidsprekers komt. Hiermee komt het drieluik Tiefensee erg mooi ten einde.

Na al dit fraais wordt cd 2 uit deze set waardig afgesloten met de track Electric Love-Affair. Met het nodige laag begint dit stuk het roept daarmee een gevoel op van een spannende film. Al snel zijn daar niet te plaatsen klanken te horen. Kort hierna zijn er geluiden te horen die aan de branding van de zee doen denken. Daarna volgt een statig stuk muziek zoals ik dat graag mag horen van Klaus Schulze. Al met al het is om door een ringetje te halen en wat zijn tien minuten toch kort als er zoveel schoonheid voorbij komt.

En zoals het een goede tosti betaamt is het nu de beurt aan de boterhaam die deze lekkernij afmaakt voordat het warm wordt gemaakt in het daarvoor betreffende ijzer. Een titel als Land der Leeren Häuser daarentegen roept een minder appetijtelijk beeld op. Het roept voor mij een sfeer op van een zwaar verpauperde wijk op. Het stuk muziek daarentegen begint met fraai en haast klassiek bespeelde gitaar het doet daardoor wat denken aan het vroege werk van Ash Ra Tempel. En wat is dat? Hoor ik daar Schulze zingen? Ja! Het mag dan niet top zijn maar het past wonderwel bij de muziek. De verdere track is erg prettig om na te luisteren het roept een sfeer op van rond een kampvuur te zitten met een fout peukje. De elf minuten vliegen voorbij voordat ik er erg in heb. Aan het einde lijkt het wel even of Schulze van God los is. Studies for Organ Kebourds and Drumset is een track die niet had misstaan op het album Moondawn. Mooi orgel werk op een aanstekelijk ritme waarbij het lastig stil zitten. Schulze ten voeten uit. Het is dan ook veel te snel voorbij, dergelijke muziek blijft erg appetijtelijk. Je mag me er voor wakker maken bijwijze van spreken. Een tikje experimenteel begint Memento Mori, het roept een beeld op van in onderzeeër te zitten. Zodra het stuk langzaam tot leven komt krijg ik het gevoel of stukje bij beetje de mist aan optrekken is in een gebied waar het vroeger goed toeven was, maar wat er nu desolaat bij ligt. Niet de vrolijkste muziek, edoch wel met gevoel voor detail gemaakt. Aan het eind komt er wat meer leven in de brouwerij, maar de sfeer blijft desondanks grijs.

En dan is daar ineens het laatste hoofdstuk op dit album. Het is een vijfluik met de de titel Bleue Stunde. Het eerste deel, Touch of Time begint met veel ruis en niet gelijk te plaatsen klanken. Voor mij roept het een beeld op voordat de Oerknal gaat uitbarsten en het grootte aftellen is begonnen. Later in deze compositie creëert Schulze een mooi beeld van een lange reis die is afgelegd om te komen tot het leven zoals we dat nu kennen. Van het uitdijen van zonnestelsels tot het groeien van een simpele plant. Een bijzondere film komt in gedachte dus voorbij. Every Inch a King trekt die lijn bijzonder goed door. Qua muziek had het zo uit de Middeleeuwen van de elektronische muziek hebben komen. Het zit wat tegen de stilte aan waardoor het lijkt of het van ver komt, edoch wat te horen is, is een en al sfeer om alle aardse zaken te doen vergeten. Hier en daar zijn wat andere geluiden te horen, maar storen de sfeer geenszins. Kosmische muziek ten top. Deel drie, Chronique Scandaleuse, trekt de eerdere lijn mooi door. Hier heb ik eerst het idee dat een begrip als zwaartekracht nog ver weg is. Hetgeen uit de luidsprekers komt doet me denken aan ijle lucht waarin het heerlijk zweven is. Voor mijn gevoel zou het prima passen op het album Timewind om helemaal bij te komen van het muzikale geweld wat daar op is te horen. Con Amore begint met zware lome bassen die langzaam naar de achtergrond verdwijnen. Door dit effect krijg ik opnieuw het gevoel te mogen zweven naar onbekende gebieden om zodoende het hoofd op leeg te maken en te genieten van de prettige rust die uit de luidsprekers straalt. De track Last Not Least versterkt dit gevoel nog eens, prachtige statige klanken die me doen los komen van de aarde en me in gedachte meegeven wat ware schoonheid is. Zodra de cd gestopt is heb ik dan ook het gevoel alleen ergens achter te zijn gelaten.

En dan kan ik slechts tot de eindconclusie komen dat het album La Vie Electronique 2 van Klaus Schulze me erg prettig heeft bezig gehouden en me fantasie prettig aan het werk heeft gezet. Heerlijke muziek dus uit de gouden tijden van de elektronische muziek en goed dat het op cd uit is, want dit is zonde om op een plank te laten liggen om het daar vervolgens te laten wegrotten als het ware.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:51 uur

geplaatst: vandaag om 11:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.