Na de EP enkele keren doorgeluisterd te hebben stel ik het volgende voor. We houden gewoon de EP, en nemen de tracks van het album op als "extra tracks". Want dat zijn ze toch wel heel duidelijk. Wat extra nummers erbij gegooid zodat ze genoeg hadden voor een heel album.
Ik begin daarom ook maar met een review van de EP. Ik had al wel wat van Sickboy gehoord toen ik naar deze op zoek ging, maar nooit viel alles op z'n plaats. Geen slechte artiest, maar niet iemand die echt wat kon bijbrengen (4.5*-5*) zeg maar. Met "Shake Hands ..." heeft Sickboy een EP vast die dat wel doet. Ik ben het dan ook niet eens met Goodfella als hij zegt bij End - Sound Of Disaster dat dat de nieuwe Sickboy had moeten zijn. Waar End nog deels hulde brengt, neem Sickboy gewoon alles in de zeik, en hoe. Elke sample lijkt wel ergens anders vandaan te komen, en passeert de revue meestal niet langer dan 10-15 seconden. "Shake Hands ..." is parodie, anarchie en diefstal verwikkeld tot een geniaal pakket carnavalbreakcore.
"One O Three NME" opent dit EPtje. Op zich nog een braaf trackje, met (voor mij dan) wat onbekendere samples. Herken wel enkele Chris Tucker samples, maar verder eigenlijk nog een redelijk normale track. Hier en daar ook enkele 80s snippets te herkennen, Road Runner die enkele keren voorbijkomt en lekker breakcore geratel. "The Return Of Mister Lee" sampled gulzig uit (enkele?) films, al herken ik er eerlijk gezegd niet zoveel in. Lekker gebeuk wel weer, met veel hectische en stevig bewerkte voice samples. "Fist Up In The Air" gaat lopen met een vreselijk cheesy nummer (sorry, naam is mij onbekend), maar't klinkt enorm 80s of boyband achtig. Verder in de track wordt er uit wat stevigere nummers gesampled, om daarna echt alles stevig door elkaar te haspelen. Ook te herkennen is dat overbekende sampletje uit Squarepusher - Come On My Selector. "Steal It With Style" kruipt naar de 90s, met
give it to me baby, ahah ahah en samples uit een melig hithouse nummertje (naam weer onbekend). Alle samples vakkundig de nek om gewrongen en zo gemixed dat je moeite hebt om te volgen wat er nu net voorbij kwam. Zeer coole track, die het sterkste gedeelte van de EP enkel inluid. "Bohemian Crapsody" is de eerste track die echte voluit gaat. Queen door de mangel, veel blijft er niet van over. Extreme ritmewisselingen, samples die je van links en recht rond de oren vliegen. Klassiekers verkracht, ritmische chaos en een overdosis humor. Indrukwekkend
.
De B-Kant opent even sterk als A afsloot. Bronnen wisten mij te vertellen dat deze gebaseerd is op Andrew WK - Party Hard. Zag bij dat album dat Starbright Boy dat wel een leuke track vond. Moet je deze maar eens proberen zou ik zeggen. Pitch omhoog, verhakkelde ritmes, stevige basses eronder en uhm ... gaan!
Ultieme track om tijdens één of ander fout avondje te spelen. Ook "You Make Me Sick" blijft op niveau, met een bekende
wind me up (The Prodigy ?) sample, één of ander fout mellow melodietje, een Daft Punk intermezzo en een Knifehandchop-achtige voice sample. Dit alles spat uit mekaar in een geniaal einde. Beeld jezelf een soort Scooter op 300% in, and then some. "Folk Riddim Wars" sleurt er een Middeleeuws deuntje bij. Tegelijkertijd schattig en enorm debiel, maar dat kan best op deze EP. Hier en daar ook enkele vaag herkenbare popsamples/deuntjes, maar niks dat ik zo direct kan plaatsen. "The Surprise Remedy" gaat te leen bij The Prodigy (we've got the remedy), James Brown Is Dead en een compleet overstuurde Scooter (daar lijkt het toch op) en mixed dit weer tot een chaotisch geheel, deprived van enige vorm van structuur. "Intense Demonic Attacks" is de enige track die wat steviger en harder doorbeukt, zonder een overdaad aan geleend materiaal. Verder ook wel een zeer goeie track.
Een EP die ik absoluut niks minder dan 5 kan toebedelen, al is aanraden niet zo evident. Ik ben iemand die altijd wel de humor van Rob Gee ingezien heb, zo ook het hele gabber gebeuren. Sickboy gaat veel verder, en is muzikaal ook een stuk beter, maar blijft wel uitermate debiel. Deze EP straalt een zekere levensvreugde, relativatie en frisheid uit die ik een beetje kwijt was geraakt (door het hele darkcore gebeuren denk ik). Daarom, 5* dus.
Om deze review af te maken, ook nog een woordje over de bijvoegsels op het album. Opvallend toch wel dat deze tracks eerder naar het "serieuzere" werk van Sickboy neigen, en zo nogal een vreemd contrast creeëren. "Owleygirl" is ongetwijfeld de beste van de toegevoegde tracks, maar voor wat meer uitleg wacht ik nog even tot ik het covertje gevonden heb van de Owleygirl EP. "March Of The Antifa" is een stuk kalmer, gebaseerd op een nogal vreemd orkestmelodietje. Geen al te beste track, al is ie eigenlijk wel grappig. "Tashtang" begint ook redelijk rustig, maar weet verder wel hectisch te worden. Cool trackje. "Viva El Party" hoort eigenlijk wel weer bij de EP, en leent bij oa Vive La Fête en waarschijnlijk nog een resem nummers die ik niet kan herkennen. Leuke track, maar niet het niveau van het voorgaande.
Vandaar dus dat ik gewoon 5* neerpoot voor de EP, en het album simpelweg negeer.