Niks saai! Dit is hun beste sinds The Ugly Organ.
Normaal gesproken gaan bij mij de alarmbellen af als mensen het hebben over "een meer volwassen geluid" (kots), maar dit album swingt alle kanten uit.
Tim Kasher z'n stem vliegt nog steeds af en toe uit de bocht, maar het is nu ietsjes meer gedoseerd. Niks mis mee.
In The Now is zelfs ouderwets direct en fel, zoals het een albumopener betaamt.
From The Hips is de Art Is Hard van deze plaat... alleen dan beter. Lekker, dat cynische "Right?!" voordat het nummer in versnelling gaat.
I Couldn't Love You sluit het eerste triootje single-materiaal af.. en daarna komt Donkeys knarsend in actie. Het herhaaldelijk opnieuw opgewonden muziekdoosje werkt perfect en prachtig.
En ook Caveman is weer zo'n typische Cursive nummer waarvan de vrolijke muziek heerlijk samengaat met de sarcastische tekstuele inhoud.
We're Going To Hell is een rustpuntje. Daarna krijgen we Mama, I'm Satan dat het tempo weer omhoog schroeft, maar wel rustig opbouwt naar een onvervalst staaltje duivelsuitdrijving ("I cast you out! I curse you out! I shut you out! I'll kick you out! I'll shove you out!").
Let Me Up brengt meer typisch Cursive bombast. Ook prima.
Mama, I'm Swollen is weer een opbouwer naar een vlotte uitbarsting. Niet mijn favoriete nummer, toch goed.
En dan de afsluiter. Fantastisch. Subtiel, maar heel direct. Je weet halverwege niet of Tim lacht of huilt. Waarschijnlijk allebei.