Prima soulalbum met zowel flinke gospel als funk invloeden, dat indertijd volledig aan het publiek voorbij is gegaan. Niet zo raar overigens, want het materiaal is over de gehele linie (net) niet interessant genoeg om enige indruk te maken. Jammer, want het idee achter dit album is duidelijk, en er had denk ik veel meer in kunnen zitten. Toch is de de combinatie van de drie eerder genoemde genres behoorlijk verfrissend te noemen en klinkt het best aardig, daarnaast toont D.J. Rogers in ieder geval aan een prima soulzanger te zijn. Over de zanger in kwestie is overigens niet veel bekend, ondanks het feit dat hij een aantal albums heeft opgenomen. Waarschijnlijk omdat hij nooit is doorgebroken, net als veel andere soulbrothers en soulsisters die de weg naar de roem nooit vonden.