Mary Margaret O'Hara - Miss America (1988)

Het verbaast me zeer dat deze wonderschone plaat een 'Geheimnis für Kenner' schijnt te zijn. Eerlijk gezegd heb ik haar muziek ook pas begin 2000 leren kennen, n.a.v. 'Het Laatste Oordeel' van Oor. Oor bracht destijds 3 bijlagen uit, Heren Vocaal, Dames Vocaal en Instrumentaal. Het betrof de 100 invloedrijkste muzikanten/bands in elke categorie. Mary Margaret O'Hara nam plaats 47 in bij Dames Vocaal. Om deze fantastische plaat (helaas haar enige) enigszins onder de aandacht te brengen zal ik Oor's uitleg hierbij integraal weergeven (en er daarna zelf ook wat over schrijven):

Deze Canadese zangeres heeft slechts één album op haar naam staan, maar haar reputatie onder critici en fans is legendarisch. Haar hoge stemgeleid en vocale acrobatiek zijn aanleiding geweest tot opvallende vergelijkingen, waarvan 'de vrouwelijke Tim Buckley' niet de geringste is. Zij zingt haar prettig gestoorde folkpopsongs op een wijze die de invloed van jazzzangeressen als Billie Holiday en Sarah Vaughn verraadt. Van '76 tot '83 zingt zij al in bandjes alvorens een solocontract met Virgin af te sluiten. Het door Michael Brook en haarzelf geproduceerde debuutalbum is een slopende affaire. Nadien verschijnt er alleen nog een mini kerst-cd. Zij is bovendien te horen op platen van bewonderaars als Morrissey, Vic Chestnutt, Bruce Cockburn en The Walkabouts.

Ik beveel deze plaat -wellicht ten overvloede- van harte aan. Er zit een aantal bedwelmende pareltjes op, zoals 'Help Me Lift You Up' en 'Keeping You In Mind'. Evenwel: heel de plaat is van een niveau vergeleken waarmee het leeuwendeel van op handen gedragen popmuzikanten hun schoenveters nog niet kunnen strikken. Het zit muzikaal ook zo goed in elkaar, de liedjes hadden stuk voor stuk hitjes kunnen zijn en haar zang (kwetsbaar, lijp, opwindend, ingetogen, schoonschreeuwerig): woorden schieten ECHT te kort.
En voor filmliefhebbers: Mary Margaret is de zus van de al even onbekende en ondergewaardeerde Catherine O'Hara (met ook een bijzondere stem).
Hun die na dit te hebben gelezen nieuwsgierig zijn geworden en tot aanschaf zijn overgegaan (overigens niet makkelijk aan te komen - probeer amazon of ebay), verzoek ik om terughoudend te zijn in het onder de aandacht te brengen van deze plaat. Wat komt er toch veel goede muziek uit Canada!

Overigens heb ik dit album op cd en lp. De laatste kan gratis worden opgehaald (even e-mailtje sturen, dan leg ik de plaat apart) in Rotterdam. Het eerste nummer kent wat geruis, maar kan wellicht door goed schoon te maken worden verholpen, verder o.k.

Prachtige, prachtige plaat!

deze ook gehoord een tijd terug erg mooie muziek vind ik ja. mooie stem en stemmige muziek, maar je moet er wel voor in de stemming zijn.

Nadat ik een hoop over dit album gelezen had moest het er een keer van komen het ook daadwerkelijk te beluisteren.

Ik snap de cult-status niet helemaal. Ja, een prima album, staat buiten wat er in die jaren voornamelijk verscheen (dus redelijk tijdloos), maar ik hoor nu net niet datgene wat dit album zo anders bijzonder moeten maken. Goed, ze heeft een mooie stem, maar dat hebben er meer.

Veel nummers gaan een beetje langs me heen. Daarmee is dit album verre van slecht natuurlijk. Integendeel. Het is een prima album. Misschien doet de tijd nog wonderen in positieve zin en ga onderscheid kunnen maken waardoor dit album het predikaat extra bijzonder kan krijgen. Nu blijf ik veilig op 3,5* hangen.

Gisteren las ik voor het eerst de naam van Mary Margaret O’Hara in een muziekblog en dat trok mijn aandacht. Even rondgesnuffeld op internet en huppekee, daar klonk “Miss America” al door mijn koptelefoon. “Hee, maar dit komt me heel bekend voor. Ik heb dit eerder gehoord...” dacht ik. En al peinzend kwam ik tot de conclusie dat lang geleden iemand mij deze cd moet hebben toegestuurd.

Het was in de gouden tijd van internet, toen er nog een levendige uitwisseling van muziek bestond via cd-r’s die dan in dikke enveloppen rondgestuurd werden. Elke keer als er dan zo’n pakket op mijn deurmat plofte, was ik de koning te rijk. Veelal waren het obscure live-opnames van Tim Buckley of Tim Hardin, maar een enkele keer zat er ook wel eens een cd tussen waarvan iemand vond dat ik hem beslist moest luisteren. En dat deed ik ook met “Miss America”.

Terwijl ik nu voor de tweede keer kennis maak met dezelfde muziek krijg ik visioenen van een dik pak sneeuw dat viel toen ik de muziek voor de eerste keer hoorde. Dat moet volgens het internet-archief maart 2005 geweest zijn. Mooi, hoe muziek compleet vergeten beelden en sferen kan oproepen.
Destijds heb ik de cd een kans gegeven maar uiteindelijk sprak de muziek mij niet genoeg aan. Maar ik ga het opnieuw proberen, de songs zijn bijzonder genoeg en mijn smaak is ook een beetje veranderd sinds die tijd.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Mary Margaret O'Hara - Miss America (1988) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Mary Margaret O'Hara - Miss America (1988)
Miss America van de Canadese singer-songwriter Mary Margaret O’Hara is inmiddels een vergeten cultklassieker, maar het album uit 1988 grijpt je nog altijd op meedogenloze wijze bij de strot

De Canadese muzikante Mary Margaret O’Hara maakte eigenlijk maar één echt album, maar het is een album dat de popmuziek heeft veranderd. Miss America was zijn tijd in 1988 heel ver vooruit en is tot op de dag van vandaag een blauwdruk voor albums van vrouwelijke singer-songwriters die hun songs met veel gevoel en expressie vertolken. Miss America liet in 1988 een bijzondere mix van invloeden horen, maar het waren vooral de emotievolle stem van de Canadese muzikante en de ruwe ingrediënten in haar muziek die het album zo bijzonder maakten. Een echte opvolger heeft Miss America helaas nooit gekregen, maar het enige album van Mary Margaret O’Hara mag en moet inmiddels wel een klassieker worden genoemd.

Mijn muzikale voorliefde voor vrouwelijke singer-songwriters houdt inmiddels al heel wat jaren aan, maar er zijn absoluut tijden geweest waarin ik niet of nauwelijks naar vrouwelijke muzikanten luisterde. Wanneer dat precies is veranderd weet ik niet, maar Miss America van Mary Margaret O’Hara heeft absoluut bijgedragen aan mijn huidige liefde voor vrouwelijke singer-songwriters.

Het debuutalbum van de Canadese muzikante verscheen in 1988, maar groeide met name in de jaren 90 uit tot een heus cultalbum. Miss America dankte deze status aan het feit dat de hordes vrouwelijke singer-songwriters die in de jaren 90 opdoken vrijwel zonder uitzondering het debuutalbum van Mary Margaret O’Hara noemden als belangrijkste inspiratiebron. Het feit dat Mary Margaret O’Hara na haar sensationele debuutalbum niet veel meer van zich heeft laten horen versterkte de cultstatus van en het mysterie rond het album.

De muzikante uit Toronto timmerde voor de release van Miss America al enkele jaren aan de weg in de lokale muziekscene en nam de meeste songs voor het album al in 1984 op. Toen het debuutalbum van Mary Margaret O’Hara in 1988 dan eindelijk verscheen, buitelden muziekjournalisten over elkaar heen met superlatieven, wat overigens niet zorgde voor sensationele verkoopcijfers.

Mary Margaret O’Hara dook na 1988 nog incidenteel op als gastmuzikant en op een tweetal tribute albums, maar een echte opvolger van Miss America zou er nooit komen, al maakte de Canadese muzikante in 2002 nog wel een jazzy filmsoundtrack. Miss America is inmiddels een obscuur en helaas door velen vergeten album.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf ook al heel veel jaren niet meer naar het album had geluisterd, maar direct bij eerste beluistering kwam het weer aan als de spreekwoordelijke mokerslag. Met Miss America was Mary Margaret O’Hara haar tijd heel ver vooruit. De Canadese muzikante put op haar debuutalbum uit de archieven van de Amerikaanse rootsmuziek, maar schuwt ook uitstapjes richting pop en rock niet.

Miss America is in muzikaal opzicht een veelzijdig en vaak lekker ruw album, maar Mary Margaret O’Hara maakte een onuitwisbare indruk met haar stem en voordracht. De muzikante uit Toronto beschikt over een stem waar je van moet houden, maar als je er van houdt snijdt de zang van Mary Margaret O’Hara dwars door de ziel. De Canadese muzikante doet er vervolgens nog een schepje bovenop door haar songs met veel passie en emotie te vertolken.

De karakteristieke zang voorziet de songs van de Canadese muzikante van een bijna beangstigende intensiteit, die bijna vijfendertig jaar na de release nog niets van zijn kracht en urgentie heeft verloren. Het is vooral de zang van Mary Margaret O’Hara die van Miss America zo’n bijzonder album maakt, maar ook de subtiele instrumentatie en de sterke songs dragen stevig bij aan de magie van het album. Ik hou normaal gesproken niet zo van de vocale acrobatiek waaraan Mary Margaret O’Hara zich ook schuldig maakt op haar debuutalbum, maar op Miss America komt iedere noot uit de keel van de Canadese muzikante echt keihard aan.

Miss America was in 1988 een volkomen uniek album, maar inmiddels zijn er veel meer albums die klinken als de cultklassieker uit het verre verleden. De impact van het album is, in ieder geval voor mij, echter nog altijd vele malen groter dan die van vergelijkbare albums. Miss America behoort wat mij betreft tot de kroonjuwelen van de (vrouwelijke) popmuziek. Erwin Zijleman

Maar alsnog vind ik het geen erg boeiend album. 'To Cry About' vind ik nog wel goed, maar de irritante, aanstellerige manier van zingen gaat mij bij elk nummer meer tegenstaan.