menu

Super Furry Animals - Dark Days / Light Years (2009)

mijn stem
3,61 (38)
38 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Rough Trade

  1. Crazy Naked Girls (6:15)
  2. Mt (4:25)
  3. Moped Eyes (4:13)
  4. Inaugural Trams (5:19)

    met Nick McCarthy (Franz Ferdinand)

  5. Inconvenience (3:42)
  6. Cardiff in the Sun (8:16)
  7. The Very Best of Neil Diamond (4:14)
  8. Helium Hearts (2:50)
  9. White Socks / Flip Flops (5:09)
  10. Where Do You Wanna Go? (2:28)
  11. Lliwiau Llachar (3:12)
  12. Pric (9:52)
totale tijdsduur: 59:55
zoeken in:
avatar van Kaaasgaaf
4,0
Wel, van deze tracklist klopt dus helemaal niks.

Dit moet het zijn:

01. Crazy Naked Girls - 6:15
02. Mt - 4:25
03. Moped Eyes - 4:13
04. Inaugural Trams - 5:19 [met Nick McCarthy (Franz Ferdinand)]
05. Inconvenience - 3:42
06. Cardiff In The Sun - 8:16
07. The Very Best of Neil Diamond - 4:14
08. Helium Hearts - 2:50
09. White Socks/Flip Flops - 5:09
10. Where Do You Wanna Go? - 2:28
11. Lliwiau Llachar - 3:12
12. Pric - 9:52

Heb deze plaat al een aantal keer geprobeerd toe te voegen, weet niet waarom het steeds niet lukte. En nu staat-ie er eindelijk, klopt er geen hout van de informatie.

Ook 'vanaf 21 april te koop' is niet helemaal juist. Dit album valt namelijk al vanaf eergisteren als download te kopen via de site van de band. Blijkbaar loopt MuMe een beetje achter wat betreft de moderniteit. Vanaf 21 april is inderdaad de fysieke release te kopen, maar 16 maart is toch echt de officiele releasedatum in mijn ogen.

Ik heb dit album dus al ruim drie dagen op repeat staan. Binnenkort volgt een uitgebreide recensie, maar ik kan nu alvast zeggen dat dit een bijzonder verrassend en erg smakelijk furry-album is! Nu al een van de leukere platen van 2009. Ik begin met een 4, maar dat kan later hoger worden.

avatar van Mctijn
3,5
Deze klinkt na 1x vluchtig luisteren wel erg lekker inderdaad...
Zeker de moeite waard om eens te 'ontdekken'. Mijn oordeel volgt....

avatar van Poles Apart
3,0
Ja, klinkt goed, "Inaugural Trams" kende ik al, dat prima nummer was al gratis te downloaden van de band's site, en de rest is ook zeer behoorlijk te noemen.

En als je aan komt zetten met een songtitel als "The Very Best Of Neil Diamond", dan scoor je bij mij in ieder geval al een bonus punt.

Het is en blijft een goede band.

avatar van herman
De berichten over de niet kloppende en inmiddels verbeterde tracklist weggehaald, laten we het nu maar 's over de muziek gaan hebben.

De hoes maakt me wel erg nieuwsgierig. Ik denk dat ik deze toch wel uit ga proberen, na de laatste platen van de Super Furries te hebben overgeslagen (alles t/m Rings Around the World ken ik wel).

avatar van Kaaasgaaf
4,0
herman schreef:
De hoes maakt me wel erg nieuwsgierig. Ik denk dat ik deze toch wel uit ga proberen, na de laatste platen van de Super Furries te hebben overgeslagen (alles t/m Rings Around the World ken ik wel).

Die platen van ná Rings zijn allemaal te gek hoor!
Phantom Power is misschien wel mijn favoriete SFA-plaat.
Love Kraft is lekker episch.
Hey Venus! is een collectie perfecte popsongs.
Oh, en die tweede solo-plaat van Gruff Rhys ('Candylion') is tranentrekkend mooi.
Neon Neon ook erg leuk.

Dan nu Dark Days/Light Years. Een zeer apart album.
Hetgeen de Furry's als geen ander kunnen: het schrijven van perfecte popsongs vol rare hoekjes, grapjes en stijlwisselingen, doen ze dit keer niet. Sterker nog, dit album bestaat nauwelijks uit memorabele melodieeen. Maar dat lijkt haast het achterliggende concept te zijn. De meeste tracks hier bestaan uit een hypnotiserende groove of een geile riff die de hele tijd doorgaan, met onzinnige teksten erover heen (die teksten zijn dan wel weer typisch Furry). Het is een erg psychedelisch album en je moet er even aan wennen, maar het staat als een huis. Erg bijzonder dat een band die al zo'n tijd bestaat en al zo verschrikkelijk veel mooie muziek in alle denkbare stijlen heeft gemaakt weer een andere kant op durft te gaan. Deze plaat klinkt typisch SFA vanwege het surrealisme en de ongein, maar muzikaal gezien is het toch echt weer iets nieuws. En het smaakt goed! Alleen het einde is een beetje flauw. Na de spannende ambient-geluiden aan het eind van Pric had nog wel iets van een climax of een verrassing mogen komen. Nu heb je het gevoel dat je door een gootsteentje wordt weggespoeld.

Binnenkort schrijf ik een uitgebreidere recensie over deze bijzondere plaat. Eerst nog een paar keer lekker luisteren!

avatar van Kaaasgaaf
4,0
P.s.: Deze plaat onderscheidt zich ook van andere Furry-albums doordat álle bandleden nummers hebben geschreven en leadvocals doen. Op vorige albums stonden altijd maar een of twee tracks die niet van Gruff waren, hier doet hij maar ongeveer de helft.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
Er zijn van die bands en artiesten waar je de hele dag naar kan luisteren zonder je een moment te vervelen. Omdat ze zo goed zijn. Of omdat je die dag helemaal in de stemming bent voor hun muziek. Wat óók kan, is dat de artiest of band in kwestie zulke uiteenlopende gevarieerde muziek heeft gemaakt, dat je door hun platen door elkaar te draaien het idee krijgt eigenlijk naar verschillende artiesten te luisteren. David Bowie bijvoorbeeld. Zet maar eens zijn meesterwerken Hunky Dory en Low achter elkaar op. Het is dat je die typerende stem erbij hoort (al is kant b van Low volledig instrumentaal), maar voor de rest zijn die twee albums muzikaal gezien bijna elkaars tegenpolen. Beck is natuurlijk ook zo'n artiest met vele muzikale identiteiten, waardoor je ook zou kunnen stellen dat hij eigenlijk géén identiteit heeft. Minder bekend dan deze twee voorbeelden is een van de leukste popbands van de afgelopen twee decennia: Super Furry Animals uit Cardiff, Wales. Zij hebben vorige week hun negende album, Dark Days/Light Years, als officiele download uitgebracht (een fysieke release volgt komende maand) en dit album klinkt weer in niets als wat zij eerder hebben gedaan.

Super Furry Animals bestaat uit verschillende artiesten die ook actief zijn in vele andere bands en projecten. Zo heeft Gruff Rhys, de leadvocalist van de meeste SFA-liedjes, twee jaar geleden onder zijn eigen naam een prachtige soloplaat uitgebracht. Candylion heet dat album en hij klinkt daarop als een moderne Nick Drake, zeer laidback en sfeervol. Vorig jaar bracht hij met hiphop-producer Boom Bip het album Stainless Style onder de naam Neon Neon uit, een plat, geil en dansbaar kauwgomballen-electropop album. De projecten van de andere SFA-heren heb ik nooit zo goed gevolgd (daar ligt nog een hele wereld voor me open), maar die schijnen zich ook te bewegen in alle gebieden tussen psychedelica en techno. Al die invloeden komen samen in het werk van de Super Furry Animals.

Het woord 'eclectisch' lijkt voor het werk van deze band te zijn uitgevonden. Op debuutalbum Fuzzy Logic uit 1996 klinken ze nog enigszins als een typische britpop-band, vergelijkbaar met Blur en Pulp. Een jaar later kwam Radiator, waarop psychedelica, punk en rave elkaar afwisselden in ijzersterke songs. Op Guerilla uit 1999 nam het surrealisme de overhand en valt uit de potpourri van stijlen ironie en welgemeende pastische niet meer uit elkaar te halen. De gevoelige country van 'Fire in My Heart', de zwoele bossanova van 'Northern Lites', de duistere triphop van 'Some Things Come From Nothing' en ga zo maar door. Het is een schizofreen geheel en de totaal absurdistische teksten en het foeilelijke artwork (op dit laatste heeft de band patent) maken dit tot een totaal bizar album. De Furries komen overal mee weg, want hun muziek klinkt altijd hartstikke catchy en op een rare manier ook heel erg vanzelfsprekend. Met welke stijl ze ook experimenteren, het komt nooit geforceerd of gezocht over. Ook hun roots verloochenen ze zeker niet. Mwng uit 2000 is geheel in het Welsh gezongen. Raar taaltje is dat, met veel medeklinkers. Vijf jaar eerder debuteerde de band met de EP Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyndrobwllantysiliogogogochynygofod (In Space). Dat klinkt alsof een aap willekeurig op een toetsebord heeft zitten rammen, maar is in werkelijkheid een plaatsnaam in Wales. Raar volkje daar. Rings Around The World uit 2001 was makkelijker meezingbaar en dat album was ook mijn eerste kennismaking met de band. Net als op de twee opvolgers Phantom Power (2003) en Love Kraft (2005) tonen de Furries zich hier tovenaars in de studio en maken epische songs vol orkesten en koren, maar schuwen ook bijvoorbeeld metal en house niet. Twee jaar geleden kwam Hey Venus!, het meest simpele popalbum dat de band tot nu toe maakte. In de liedjes op dit album gebeurt nauwelijks iets vreemds, maar het zijn wel perfecte popsongs zoals The Beatles en The Beach Boys die ook schreven. En nu is daar dus Dark Days/Light Years. Na deze haastige, en wellicht onleesbare, samenvatting van het oeuvre van de band (en dan heb ik nog een heleboel EP's en shit overgeslagen, evenals de legendarische live-reputatie van de band) valt te begrijpen dat ik echt niet wist wat ik nu weer zou kunnen verwachten.

Op een of twee nummers per album na, deed Gruff Rhys altijd de leadvocals van alle Furry-liedjes en was ook de belangrijkste songschrijver van de band. Op Dark Days/Light Years horen we zijn gekke stem in slechts de helft van de tracks voorbijkomen (en dan nog vaak met een effect erover heen). De rest van de liedjes is geschreven en gezongen door de andere bandleden. Dat maakt Dark Days/Light Years al tot een ander soort album dan wat we van de band eerder gehoord hebben. Muzikaal gezien vertaalt zich dit naar een jaren zeventig jamsessie-achtig gevoel, alsof de plaat live in de studio is ingespeeld. Waar vorige SFA-albums nogal eens werden volgepropt met geluiden en instrumenten, grappen en grollen, is er juist heel veel lucht en ruimte op Dark Days/Light Years. De nummers nemen de tijd en zijn vaak slechts op een enkele riff of groove gebaseerd. Het melodieus vernuft van de band is op de achtergrond gesteld, echte popsongs zoals op Hey Venus! zijn hier nauwelijks te bekennen. Wat we ervoor terugkrijgen is een hypnotiserende combinatie van blues-rock, kraut-rock en psychedelica. Wat is gebleven is het absurdisme; de ongein zo u wilt. Zo is de titel van een liedje 'The Very Best of Neil Diamond'. Als dit nummer nu een pastiche was geweest op het werk van de bekende Amerikaanse countryzanger was het misschien flauw geweest. In plaats daarvan horen we een oosters strijdlied met tabla en strijkers, waar Gruff met vocoder overheen zingt: 'The very best of Neil Diamond sings as the bombs rain down from the crystal sky'. Dit is surrealisme van een hogere orde, je weet niet zo gauw wat je ermee aan moet, maar het overstijgt zeker de flauwigheid. Volgens mijn interpretatie gaat dit lied over Amerikaans imperialisme en de war on terror.

Luchtiger is de single 'Inaugural Trams', wat naar mijn idee echt niet meer is dan een heerlijk onzin-lied en waar Franz Ferinand-gitarist Nick McCarthy in het Duits op rapt. Dit liedje sluit het meest aan bij de jaren tachtig-sound van Gruff's Neon Neon-project. Het is het meest catchy liedje van Dark Days/Light Years, ook al wordt vijf minuten lang hetzelfde riedeltje herhaald en gebeurt er - op die gekke rap na - helemaal niets. Ook in opener 'Crazy Naked Girls', de meest heftige lompe rocker die de Furries ooit hebben opgenomen, ontbreekt de melodieuse hoek of verrassende stijlwisseling die je van deze band zou verwachten. Met uitzondering van de zoete popsongs 'Helium Hearts' en 'Where Do You Wanna Go?' en het heerlijk funky 'Moped Eyes' zijn eigenlijk alle nummers behoorlijk repititief. Dat maakt Dark Days/Light Years tot een SFA-album waar je even aan moet wennen, maar dat juist ijzersterk is omdat het zo op zichzelf staat en niet te vergelijken valt met de rest van hun werk. Een album waarop weinig gebeurt, maar dat toch helemaal 'klopt'. Dat klinkt misschien vaag, maar ik kan het op dit moment niet anders verwoorden.

Hoogtepunten zijn de twee lange (bijna tien minuten durende) psychedelische tracks, 'Cardiff In The Sun' en de in het Welsh gezongen afsluitende track 'Pric'. De eerste bouwt zeer langzaam op, vol vervreemdende geluiden en prachtig gitaarspel. Volgens mij is het niet vaak zonnig in Wales, maar dit is een zonovergoten lied dat je een verliefd gevoel bezorgd. En ook hier gebeurt eigenlijk nagenoeg niets, maar het werkt! Pric bestaat uit een hypnotiserende groove van oosterse instrumenten en electronica die steeds heftiger herhaald wordt en ergens naartoe lijkt toe te werken, maar dan eindigt in.... niets. Dat einde is eigenlijk wel een beetje flauw. Na de spannende ambient-geluiden aan het eind van Pric had nog wel iets van een climax of een verrassing mogen komen. Nu heb je het gevoel dat je door een gootsteentje wordt weggespoeld. Dat onbrevredigende gevoel zorgt er wel voor dat je dit album dan maar nog een keer opzet. En nog een keer. En nog een keer.

Het catchy 'White Socks/Flip Flops', het kabbelende 'Mt', het stompende 'Inconvenience' en het tropische 'Lliwiau Llachar' heb ik hier dan niet eens besproken. Dit is dan ook eigenlijk geen album waar je losse tracks van moet beoordelen, maar die je juist als geheel ervaren moet. Dark Days/Light Years is een zeer ongrijpbare plaat, waarvan ik nog steeds niet precies weet wat ik er nou van moet vinden. Ik ben niet overdonderd, niet geraakt, niet van mijn stoel gevallen, niet van mijn stoel gesprongen, maar ik beluister hem nu al bijna een week non-stop zonder enig moment van verveling. Deze plaat klinkt niet als de Super Furry Animals, maar had toch alleen door dat gekke gezelschap uit Wales gemaakt kunnen zijn. En eigenlijk klinkt geen enkel album van de Super Fury Animals als de Super Furry Animals, want elke plaat klinkt weer anders. En toch hadden ze alleen door dit gekke gezelschap uit Wales gemaakt kunnen zijn. Wat dat betreft is Dark Days/Light Years précies wat je mag verwachten.


Bron: http://kasblog.punt.nl/

tondeman
Het is weer behoorlijk eclectisch inderdaad. En ik begin nu, na een aantal draaibeurten, toch behoorlijk te smikkelen van deze nieuwe smaak in het SFA-menu. Zeer solide plaat, de faux- heavy rock van het openings nummer, het psychedelia muurtje van het slotnummer en alle gekke/mooie/rare dingen ertussen, het vormt een fijn geheel (en ontegenzeggelijk SFA ®). Bovendien een gezond soort afwisseling tussen de nummers. Qua stijl, diepgang, lol (Inaugral Trams The Very Best of Neil Diamond hahaha! - maar zo goed!) het volgt elkaar allemaal vlekkeloos op.
Het gegooi met maniertjes en foefjes (wat me op sommige platen van hen soms danig op de zenuwen kan werken, alhoewel ik onderken dat het tegelijkertijd ook prachtig kan zijn, toch de charme is van de band, enzovoort. maar goed.) is hier dusredelijk perfect gelukt.
Maak er 4.5* van. ''Cardiff in the Sun'' tot nu toe hét nummer van het jaar voor mij.

UnknownPleasure
Interessant.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
Tot mijn spijt moet ik constateren dat dit album een zogenaamde 'krimper' blijkt te zijn (het tegenovergestelde van een groeibriljantje dus). Ik merk dat ik weinig behoefte voel dit album constant te draaien en dat was bij vorige SFA-albums wel altijd het geval, zéker als ze nieuw voor mij waren. Ik verwachtte dat mijn 4 wel spoedig hoger zou worden, maar er zit helaas echt niet meer in. Overigens ook zeker niet minder, het blijven immers de Furries en dit album is natuurlijk verre van slecht. Maar de maatstaven liggen nu eenmaal belachelijk hoog bij deze band voor mij. Ze hebben het tot nu toe altijd waar weten te maken en soms zelfs te overtreffen, maar dit is gewoon een 'net iets minder' album.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
Ik ben overigens nogal verbaasd dat maar 7 mensen op dit album gestemd hebben. Ik dacht toch echt dat ze wel iets bekender waren.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
Mmm, blijkbaar hebben ze aan populariteit verloren. Deze had nog 34 stemmen.

avatar van remmer
4,0
Lekker plaatje.
Dit is eigenlijk mijn eerste kennismaking met SFA.
Knotsgekke indie en psychedelische spielereien, vreemd dat ik ze nu pas ontdek want helemaal mijn ding.

Al is dit zeker geen topplaatje, daarvoor is de muziek net iets te vluchtig.

Ik begin bij 3,5 *

elrayo
Dit album bevalt me tot nu toe erg goed! Lekker psychedelisch (wat je eigenlijk al wel aan de hoes en titels kunt zien).

Ik was vooral benieuwd naar het laatste nummer en dat nummer is naar mijn mening ook echt wel geslaagd, een 10 minuut durend nummer wat in het begin lekker rockt en later veranderd in een gaaf spacend (ambient?) nummer, in ieder geval erg gaaf!

Dit album ga ik nog veel draaien!

avatar van Facedown
Kaaasgaaf schreef:
Mmm, blijkbaar hebben ze aan populariteit verloren. Deze had nog 34 stemmen.


Ik wacht tot ik hem zie liggen in de cdwinkel Vandaag lag ie er nog niet.

shit. is het nu alweer 2 jaar later? het lijkt wel gisteren dat ik Hey Venus luisterde, en hem besloot 'eventjes' opzij te leggen. Sindsdien nooit meer geluisterd. En op zich vind ik het best leuke muziek dat SFA maakt. Ik zal toch eens meer mijn best moeten doen hier.

fastpulseboy
sjeeeeeesusss wat is " the very best of neil diamond" een briljant nummer hahaha.......die titel ook!!!! hoe vet
De rest van de plaat kan me tot dusver iets minder bekoren.

4,0
Al vaker gezegd, maar de Super Furries hebben hiermee een puike cd afgeleverd. Een cd die qua gekte wel weer wat lijkt op het debuut en op het meesterwerk Radiator. Ik ben in ieder geval blij dat ze die slome steelguitar-ballades (Run! Christian Run!, ugh!) overboord hebben gegooid. Tuurlijk, zo goed als het was zal het nooit meer worden. Maar nummers als The very best of Neil Diamond en Pric zouden op een volgende "best of" niet misstaan.

avatar van Kaaasgaaf
4,0
bulle van berkel schreef:
Ik ben in ieder geval blij dat ze die slome steelguitar-ballades (Run! Christian Run!, ugh!) overboord hebben gegooid.


Eén van hun állermooiste nummers!

4,0
Kaaasgaaf schreef:
(quote)


Eén van hun állermooiste nummers!


Haha, meen je dat nou? Dan bedoel je waarschijnlijk tekstueel, want ik ben het nummer nu weer eens aan het beluisteren maar het sleept zich werkelijk voort. Ach, to each his own, om het in goede Nederlands te zeggen. Jij bent dan waarschijnlijk een liefhebber van de periode van Rings tot aan de nieuwe, en dat vind ik dan weer net de minst interessante periode. Zelfs van Phantom Power was en ben ik niet ondersteboven.

Maar ik dwaal af: een return to form van de SFA. Niet alles is van topniveau (Crazy Nakes Girls is een matig en veel te lang nummer) maar de cd verdient zeker een 4!

avatar van CD-Recensies
3,5
Super Furry Animals met komische noot

Super Furry Animals (SFA) is toch al sinds begin jaren 90 bezig met aan de weg te timmeren, maar echt bekend bij een breed publiek in NL willen ze maar niet worden. Ook hun nieuwste album (Dark Days / Light Years) zal hun daar waarschijnlijk weinig bij helpen. En dat is geheel onterecht.

"The guitar is sharp, the bass is heavy and the drums are loud and clean. The tracks are instantly catchy and incredibly likeable. It’ll either have you at the first listen or it won’t have you at all".
(Bron: Comfort Comes)

De 5 uit Cardiff afkomstige mannen van SFA zetten een lekker indierock geluid neer met hier en daar een psychedelisch experiment (waaronder de hoes) en een komische noot. Zo kwamen ze met hun EP Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch (In Space) in het Guinness Book of Records met de langste albumtitel. Ook grappig (?) is het nummer The Very Best of Neil Diamond wat qua muziek nooit uit de koker van Neil had kunnen komen.

De bandnaam is afkomstig van een bedrukt T-shirt ontworpen door de zus van leadzanger Gruff Rhys. SFA heeft zich naar eigen zeggen laten inspireren door Blur, Elvis Costello en de jazztrompettist Wynton Marsalis (?).

Apart zijn met name de nummers Inaugural Trams (met Duitse zinnetjes uitgesproken door Franz Ferdinand’s Nick McCarthy) en het in Welsh gezongen Liviau Llacher. Moped Eyes en Mt. zijn daarentegen lekker in het gehoor liggende nummers die ingezet kunnen worden voor een eerste kennismaking met de band.

De Welsh boys Gruff, Huw, Guto, Cian en Dafydd hebben een leuk album gemaakt waar ik met plezier naar luister. Of het beter of slechter is dan de 8 voorgangers kan ik niet zeggen, omdat ik dit werk niet ken met uitzondering van het nummer Juxtaposed with U (2002). De muziek is hier en daar wat ontoegankelijk (zoals in het begin van het album al duidelijk wordt) en dat maakt het voor mij extra aangenaam om er van alles in te ontdekken, maar daarmee blijft een echte doorbraak in NL waarschijnlijk uit.

Tekst is afkomstig van mijn blog: cd-recensies.nieuwslog.nl

OOOOO
fastpulseboy schreef:
sjeeeeeesusss wat is " the very best of neil diamond" een briljant nummer hahaha.......die titel ook!!!! hoe vet
De rest van de plaat kan me tot dusver iets minder bekoren.


Toch een erg mooie plaat! Ook de rest is zeer de moeite waard, in tegenstelling van wat ik in 2009 dacht. Ik luister em regelmatig, en misschien vind ik deze na Radiator wel de beste super furries plaat!

Gast
geplaatst: vandaag om 07:56 uur

geplaatst: vandaag om 07:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.