Sonny Simmons - Staying on the Watch (1966)

Wat een geweldige saxofonist is dit. Onbegrijpelijk dat hij zo onbekend is en al zo snel in vergetelheid is geraakt. Nog vreemder is dat op John Hicks na, alle op dit album spelende muzikanten mij onbekend zijn. Simmons speelt in de traditie van Eric Dolphy maar heeft duidelijk een eigen geluid en een andere stijl. Dit is pittige freejazz die bij vlagen ook heel melancholisch is. Het bevat ook een van de eerste geslaagde integraties van Oosterse muziek zonder toeters en bellen.

Muziek die recht door de ziel gaat!

Goed een iets uitgebreider bericht.

Sonny Simmons was 1 van de saxofonisten die aan de wieg stond van de freejazz. Hij was ondermeer te horen met Prince Lasha, Jimmy Garisson en Elvin Jones en Eric Dolphy. De laatste is een belangrijke invloed op zijn spel net als Ornette Coleman.

Op deze plaat komt dat prachtig naar voren. Typische jaren '60 freejazz maar hier wordt de nadruk op zowel samenspel en melodie gelegd als op exploratie. Je mag dus gerust een hoop geknetter en vuurwerk verwachten maar er zit een duidelijke lijn in. Vaak hoor je de abstractie van Ornette Coleman en de emotie van John Coltrane. Op 'A Distant Voice' wordt tevens een ode aan de oosterse muziek gebracht, maar niet op de cliche wijze maar als echte crossover tussen oosterse muziek en jazz. Sonny Simmons zei zelf ooit dat je je instrument goed moest beheersen voordat je je in de vrijere regionen van de jazz begaf. Dat heeft zeker voor hemzelf gegolden want het is niet domweg toeteren op deze plaat. Door zijn begaafde spel zit er ook werkelijk diepgang in de muziek.

Dan zijn er nog de andere muzikanten:
Barbara Donald: trumpet
John Hicks: piano
Teddy Smith: bass
Marvin Pattillo: percussion

Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik alleen John Hicks kende. Barbara Donald is 1 van de eerste dames die ik op trompet hoor, en zeker 1 van de eerste dames die ik uit deze tijd hoor (erg gebruikelijk waren dames in jazz niet, vocalen uitgezonderd). En wat schetst mijn verbazing: een fantastische trompetiste. John Hicks doet soms een klein beetje denken aan McCoy Tyner maar is een vakman opzich. Z'n samenspel met de ritmesectie is fantastisch en bruist van de energie.

Dit is echt een onderbelichte parel uit de jaren '60.

Lekkere plaat maar voor mij niet echt een openbaring, lijkt in mijn beleving juist heel erg veel op wat Eric Dolphy een paar jaar eerder uitspookte.
Geen straf om naar te luisteren maar ook geen ontdekking van iets nieuws.

Barbara Donald springt er idd uit.

Eerste nummer vind ik echt geweldig! Mooi JAvdW.

Goeie keuze. Er zit zodanig veel structuur in zodat het zelfs voor gevoelige oortjes zoals die van mij leuk blijft.

leuke keuze, eerste nummer is prachtig zoals sommigen al aangaven...

Ik heb de plaat al anderhalve week op hoge rotatie staan vanwege de nominatie van Soledad, maar eerlijk gezegd kan ik er niet warm of koud van worden. De trompetiste is inderdaad de beste speler, de rest speelt ook allemaal prima, maar de muziek sleept me nergens mee en weet me zelden echt te boeien. Helaas, desondanks een afgemeten voldoende.

Deze plaat is blijven rondhangen tussen de mp3's op mijn telefoon, en dat heeft me van mening doen veranderen. Een mens ontdekt nog eens wat. Hoera voor de shufflefunctie.