Een hele tijd geleden al heb ik in het
'Ga dat album eens reviewen'-topic de opdracht gekregen om eens een stukje te schrijven bij deze EP. Nu ben ik over het algemeen een groot liefhebber van post-rock, maar bij Mogwai heb ik zo af en toe toch nog mijn twijfels. Om een mij niet duidelijke reden heb ik er altijd een beetje moeite mee, zeker als het langer dan een half uur duurt. Bij deze EP zal dat gelukkig niet het geval zijn. Hij duurt maar een ruime twintig minuten zonder de bonusnummers, precies lang genoeg om hem tussendoor even aan te kunnen zetten.
De EP opent met
Stanley Kubrick, een nummer dat voor post-rock begrippen erg kort is. Het ligt wel zwaar op de maag, vooral door de wat scherpe randjes die er zo af en toe door doorweven zijn. Verder is het eigenlijk een typisch post-rock nummer, traag, zwaar en wars van geluid dat niet strikt noodzakelijk is.
Christmas Song is mij dan veel te luchtig, ik houd meer van de zware post-rock die door GY!BE gespeeld wordt of de triestere sound van bijvoorbeeld Stars of the Lid. Ik vind dat de kracht van dit soort muziek ligt in de emotie die overgedragen wordt via die trage opbouw, om dan wel uiteen te kunnen spatten, maar als het begin van het nummer al zo open is dan houdt het voor mij al snel op.
Gelukkig doet
Burn Girl Prom Queen wel zo'n beetje alles goed. Hij begint precies zoals ik het graag wil, zo goed als stil dus en gooit er steeds een klein stukje bovenop om dan voordat het naar zo'n befaamde climax zou gaan het nummer af te bouwen en de laatste vier minuten rustig uit te spelen. Ik vind het altijd weer mooi als een artiest iets opbouwt en wanneer je dan een climax verwacht, je teleur stelt en lekker eigenwijs het nummer klein houdt. Ook dit nummer heeft wel iets van die luchtigheid waar ik al eerder over schreef, vooral door die achtergrond waar de gitaar en drums zich op bewegen. Hier stoort het me door de manier van opbouwen veel minder en dus vind ik dit eigenlijk wel een erg sterk nummer.
Met
Rage: Man zijn we dan alweer bij het laatste nummer van deze EP aangekomen en hier komt eindelijk dat onderdeel van de post-rock naar voren dat ik zo goed kan waarderen: harde, gruizige gitaren met een sterke melodie er onder. Uiteraard zeer sterk gecomponeerd en uitgevoerd door deze pioniers kan dit wel de climax van deze EP genoemd worden. Heerlijk als afsluiter.
Al met al kan ik zeggen dat ik op zijn tijd zeker van deze EP kan genieten. Het is me zeker in eerste instantie net iets te luchtig, maar vanaf
Burn Girl Prom Queen schiet het niveau toch omhoog en weten de mannen het toch nog een goede EP te maken. Van mij vier sterren, omdat de eerste twee nummer weliswaar niet slecht zijn, maar ook niet geweldig.