Joe Henry - Shuffletown (1990)

Het eerste album van Joe Henry dat ik aanschafte op aanraden van een platenboerin met kennis van zaken. Folkjazz, zo noem ik het maar. Mooi subtiel met akoestisch instrumentarium. Cecil McBee stand-up bass, Don Cherry trompet, Charlie Giordano accordeon en orgel, Phil Kelly piano, Michael Blair vibrafoon en David Mansfield op viool en mandoline. Henry zelf speelt gitaar samen met T-Bone Burnett die bovendien het album heel warm heeft geproduceerd. Ik vind dit muziek van een tijdloze schoonheid.

Na dit pareltje blijft de kwaliteit van zijn albums, ondanks de onderlinge stijlverschillen, constant hoog tot op de dag van vandaag en heeft hij een oeuvre opgebouwd waar ik mijn pet voor afneem. Een rasmuzikant die is blijven zoeken naar nieuwe muzikale uitdagingen. Zo zijn er niet veel.

Geniale, tijdloze plaat. Vooral de sfeer en klankkleuren pakken mij iedere keer weer.

Al heel lang out-of-print, maar gisteren viste ik hem ineens uit de 2e-handsbakken bij Concerto. Prachtige plaat. Qua sound zit Joe Henry hier dichter bij het geluid van zijn recente platen. De twee platen hierna maakte hij met The Jayhawks, en dat zorgde voor een (ook mooi) alt-country sausje, met The Kindness of the World als hoogtepunt.

Als iemand nog weet hoe ik aan Short Man's Room kan komen, dan hoor ik het graag.

Blijft toch een geweldig album. Mooie traagheid en echte songs en zeker tijdloos.

Zullen we samen gaan knikkeren?

Wat is dit ongekend mooi!
In dat kleine koffertje voor dat onbewoonde eiland wurmt dit plaatje zich er moeiteloos in.

Ontbijtplaatje? Ja. Middagplaatje vanuit het hangmatje? Ja. Avondplaatje bij ondergaande zon? Ja. Nachtplaatje bij een single malt van een vat toen we nog met guldens betaalden? Ja.

Nu maar hopen dat er 220 volt is op dat eiland.

Die subtiele trompetter, ja deze komt er aan

Aangename eerste kennismaking. Prachtig ingetogen folk/country plaat die van begin tot eind weet te boeien.

De stem van Joe Henry doet me, gek genoeg (want muzikaal nauwelijks raakvlakken), hier en daar denken aan Little Steven.