Ja, the good old days. 1996 was naar mijn mening HET jaar waarin Hiphop alles was zoals Hiphop ooit bedoeld was met albums als Outkast - Atliens, 2Pac - All Eyez on Me en natuurlijk 'At the Speed of Life'. Er is geen enkel album geweest wat mij zo in mijn hart heeft getroffen zoals dit album dat doet. Het is een aaneenschakeling van bijzonder persoonlijke en intense lyrics, waarin X alles wat hij denkt en voelt op een doeltreffende manier uit: rappen zonder de pretentie 'de man' te willen zijn of lijken. Geweld wordt niet verheerlijkt of gerechtvaardigd
(#2 ''Thinkin how you like to see the next man bleed
Tryin to glorify greed; livin life at ridiculous speed - indeed!
The main goal's to achieve, to succeed
Have it laid out for your seed
But the world gets colder every day by day
Physically, mentally gettin drained by L.A.'')
maar uitgelegd. Depressie en lusteloosheid
(#12 ''And niggas wonder why I sit up in the club and drink
Say what's up to Xzibit and I still don't speak
I'm trying to contemplate the next move to make
Gotta find some way to release this hate'')
, de liefde voor zijn zoontje
(#8 '' You are the foundation
Begining of a new generation
I remember hospital hallway pacin'
I was anxious as fuck to see your face shine
Only to find that yours looked like mine
So it's like I'm livin' twice at the exact same time
In this life you can't press stop
Then press rewind
Gotta live to the fullest never follow behind no man
Have your own plan, expand your mind'')
het gemis van zijn overleden moeder en weggelopen vader,
de pijn om zijn broer die in de cel zit (#12)
, het enthousiasme voor het rappen zelf (#3,5,10)
en dit alles en meer op een zeer overtuigende en realistische wijze. Paparazzi, At the speed of Life en Carry the Weight zijn klassiekers. In bijna alles kan ik mij identificeren, same shit different day. Mijn alltime favo album. 5/5