Mooie plaat, die me wat doet denken aan Crosby & Nash's vroege liveconcerten, zoals deze:
David Crosby & Graham Nash - Another Stoney Evening (1998) Dat wil zeggen twee singer-songwriters in hun prime met enkel hun stemmen en een gitaar. Klein, intiem en breekbaar met magische momenten van close-harmony. Met name Garfunkel is fantastisch bij stem en zit soms net wat hoger in de mix dan op studio-albums het geval is.
Het is vervolgens flink schrikken als er ineens drums en een knullig garagerock-keyboardje invallen bij 'Mrs. Robinson'. Vind ik al niet zo'n geweldig nummer en maakt hier abrupt een einde aan alle schoonheid. Had die dan ten minste ná 'The Boxer' geplaatst. Hetzelfde geldt in mindere mate voor 'Why Don't You Write Me'. Als geheel was de cd veel beter geslaagd zonder die twee nummers.