Tom Verlaine - Cover (1984)

Geweldige gitarist, aparte breekbare zang. Je hoort de verwantschap met Patti Smith (NY post-punk). Hoekig en tegendraads. De productie had voor mij wat minder 'studio' en gepolijst mogen zijn. O Foolish Heart mmm mooi..., maar er staat meer op wat best de moeite waard is.

Wat is er leuker dan een te ontdekking doen in je eigen platenkast? Ik had deze 'Cover' van Tom Verlaine al jaren staan maar na een paar keer draaien terzijde gelegd. Hij kon voor mij bij lange na niet tippen aan zijn geweldige debuut en die van zijn Television. Na het schitterende concert van Television in het Patronaat op 16 juni 2016 -waar geen enkel respectabel medium ook maar iets over schreef- toch maar weer eens met nieuwe nieuwsgierigheid naar dit album geluisterd. Blijkt het toch om een behoorlijk goede plaat te gaan.
ohmusica zegt: en dat ben ik wel met hem eens, de innovaties in studiotechniek van de jaren tachtig zijn niet in alle opzichten een vooruitgang gebleken. Na het concert klaagde iemand voor mij in de rij voor de garderobe dat "hij veel goede nummers niet speelde in plaats van zijn kwartierlange jam en dat zijn stem te wensen overliet". Het sterkte mij in mijn inzicht dat het bewonderen van popmuziek (en eigenlijk alle kunst) ook een mentale keuze van de toeschouwer vergt. Namelijk dat je je daadwerkelijk open stelt voor wat er wel is en niet focust op wat er niet is. Ik had namelijk een heel andere ervaring van het concert. De gitaarsolo's van Verlaine wisten mij vaak tot tranen toe te roeren en raakten mij zelfs dieper dan het gitaarwerk van die andere grootmeester Richard Thompson tijdens zijn laatste Patronaatbezoek. Bij Verlaine is het niet de vanzelfsprekendheid of technische vaardigheid, maar juist zijn openlijke zoeken naar de juiste noten die de meeste emotionele impact genereert. Hij streeft daarin volledige vrijheid na, zowel van hemzelf als van de luisteraar. In die zin heeft Verlaine/Television de mindset van de Jazz zonder als Jazz te klinken. Het is eigenlijk altijd wel zo geweest dat de intensiteit van Verlaine meer in zijn gitaarspel zat dan in zijn zang. Reden waarom ik me ook niet zo stoorde aan zijn iets verminderde vocale vermogens (mag ie met zijn 67 jaren?).
Als je wat door de 'treble-ige-eighties-sound' heen luistert hoor je op dit album ook weer prima composities en gitaarwerk.

vond ik treffend van brandos
Zou ook wel op zijn stem van toepassing kunnen zijn...