Eind jaren 90 had ik dit album uit de bibliotheek geleend. Na het een paar keer beluisterd te hebben weer gauw terug gebracht, het deed me allemaal niet zo veel. Toch bleef het sterk op (synthetische) vioolpartijen leunende openingsnummer "Airspace" hangen en gretig als ik was om goede elektronische muziek te ontdekken & mede ook omdat ik ondertussen een groot Underworld fan geworden was heb ik hem toen een paar jaar later weer uit de bibliotheek geleend. Ik had echter weer dezelfde reactie als bij de eerst keer luisteren, ik vond het gewoon niet goed genoeg en het kwam verder allemaal wat rommelig over.
Vele jaren daarna wilde ik toch graag weer eens naar het openingsnummer luisteren dus ik downloadde de "NovaMute Kompilation" dubbel CD waar hij op stond. En eindelijk had ik het inzicht dat dit nummer briljant is. Het begint enigszins zeurderig, maar de vioolpartijen bouwen geleidelijk aan op naar een, voor dance begrippen, compositorisch hoogtepunt. Luister tip: speel dit nummer op een lagere snelheid af.
"Blueprints" is ook op de betreffende "NovaMute Kompilation" dubbel CD te vinden en kreeg de verdiende luisterbeurt. Het nummer heeft niet de opbouwende diepgaande structuur als "Airspace" maar leunt net als "Airspace" wel sterk op akkoorden die bij "Blueprints" wat catchier en meer geschikt voor de dance-vloer zijn. Al met al laat Darren Price met deze 2 nummers zijn kwaliteiten als producer zien.
De rest van het album "Under the Flightpath" laat een variatie aan stijlen horen. Zo hebben "Counterpoint" en "Lose no Time" een meer breakbeat achtige stijl zoals ook te horen is in wat oudere nummers van The Prodigy en "Over and Out" en "Things change" zijn rustige lounge achtig nummers. Verder is er nog het 4-to-the-floor nummer "Phizz", wat vanwege zijn eenvoud echt typisch zo'n nummer is wat ooit eens door iemand gemaakt had moeten worden.
"Long Haul 747" is weer een hoogtepunt op dit album. Het zijn eigenlijk 2 nummers achter elkaar gezet waarbij het eerste deel als hoofdthema een relatief eenvoudig gitaar motief heeft en het tweede deel draait om een diepe bass die wordt ondersteund door allerlei producers hoogstandjes waarvoor je echt een koptelefoon nodig hebt om het volledig te kunnen ervaren.
Al met al is "Under the Flightpath" een goed techno album en een verplichte luistersessie voor iedereen die geïnteresseerd is in de betere dance muziek uit de jaren 90.