Het zag er goed uit voor Bettye Jean Plummer. Na een paar singletjes op verscheidene labels, vond deze gospelzangeres in 1975 onderdak bij het befaamde Hi Records. Willie Mitchell schaarde zich achter haar en verkortte, met het oog op een grote carrière, haar naam tot Jean Plum. Datzelfde jaar nog verscheen haar op gejuich onthaalde, eerste 45-toerenplaatje
"Look at the Boy / Back to You". Jammer genoeg kwam dat gejuich enkel van critici en echte soulfans, en bleef het chartsucces uit. De opnames van wat haar eerste fullalbum had moeten worden bleven in de kast, enkel twee extra 45's werden Plum nog gegund...
Het was de B-kant van haar eerste Hi-single die mijn aandacht wist te trekken.
Back to You had al de ingrediënten die de Memphis-sound van Willie Mitchell zo aantrekkelijk maakte: stevig rollende drums, een heerlijk sputterende en soms uit de band springende piano/orgel en perfect zwevende, nooit overheersende string arrangements. Maar wat dit lied echt naar een hoger niveau tilt (het hoogste niveau!) zijn de zangpartijen van Jean Plum zelf. Ze weet hier op een ludieke manier haar frustraties van een break-up weer te geven. Haar 'ballsy' stem leent zich daar ideaal voor. Meer van dit!
Gelukkig heb ik na het horen van
Back to You geen 35 jaar moeten wachten om meer van dit te kunnen horen, zoals anderen ongetwijfeld wel. Want het was pas met deze release in 2000 dat de opnames voor haar nooit verschenen album publiek werden gemaakt. Nu heb ik me al vaker druk gemaakt over wonderschoon, door labels achtergehouden, opnamemateriaal, maar dit slaat werkelijk alles! Wat hier van Jean Plum te horen is kan moeiteloos concurreren met het werk van labelgenoten als Al Green en Ann Peebles. Het weet het bij momenten zelfs te overstijgen! Vooral de tragere nummers zijn erg overtuigend, omdat ze dankzij deze zangeres nooit zoet worden en juist een zekere attitude meekrijgen. Luister naar de ode aan haar man,
I Love Him, en huiver bij het horen van
"You don't know my man, he's out of sight" op een achtergrond van zinderende orgel. Hoor hoe ze in het ingetogen
Loneliness na
"You never saw a flower blossom" je bijna verplicht
"Now smell the fragrance, the fragrance of spring", en je dat gegarandeerd zal doen. Erken hoe ze de cover van
Today I Sing the Blues helemaal naar haar hand zet, en de oorspronkelijk zangeres compleet naar huis zingt (de zangeres luisterend naar de naam Aretha Franklin!). En zo laat geen enkel nummer hier je onberoerd, ook al is de cover van
Ma (He's Making Eyes at Me) minder sterk dan de voorgenoemde cover en is
Pour On the Loving duidelijk in een latere sessie opgenomen dan de rest. Kortom: deze muziek verdient na 35 jaar in de kast eindelijk zijn 5 sterren en een plek in m'n top 10!...
Driewerf helaas!!! Het album is nog niet afgelopen. Want Veniece besloot ook zangeres te worden. Ze heeft een leuk snoetje, maar zingen kan ze amper. En het songmateriaal is naargelang. Haar opnames zijn ook van een heel pak vroeger dan die van Plum; de Memphis-sound stond hier duidelijk nog niet op punt. Meer dan een 'aardig' kan ik er voor Veniece niet uitkrijgen. De 4,5* is enkel om Jean Plum niet tekort te doen. De 9 nummers van Veniece zijn wel net lang genoeg om te bekomen van al dat prachtigs voorheen.
Bij deze doe ik een oproep aan alle platenmaatschappijen om Jean Plum de solorelease te geven haar muziek waardig, zodat ik haar alsnog de 5 sterren en de top-10-plaats kan geven die ze verdient.