i-Ten - Taking a Cold Look (1983)

Obscure plaat. Niet te vinden op cd en op vinyl.
Hierbij dan wel het originele : Alone (van Heart), met een lekker gitaarsolo van Steve Lukather.
Indien iemand de cd wil wegdoen...ik houd me aanbevolen

Wel raymond, je informatie is wel erg achterhaald. Dit plaatje bestaat weldegelijk op cd. De originele epic/cbs versie heb ik namelijk zelf (uit 83?). Het inmiddels overleden usa label Rewind heeft het in 2000 opnieuw uitgebracht. Het engelse rockcandy records heeft een remasterde versie uitgebracht in 2009.
I-ten was indertijd het summem voor vele aor puristen en heeft veel weg van Toto en Eddie Money.
Er spelen enkele bekende aor musicanten op zoals: steve lukather, alan Pasqua (giant) en mike baird (veel gevraagd studio drummer).
Er staan enkele aardige aor songs op maar verder is m.i. wat tam.

Okay Speedy66, goed dat je ons hiervan op de hoogte houdt!

Dit is de plaat die songdoctors Kelly en Steinberg samen maakte. Zij schreven megahits voor iedereen. Een aantal van die hits staat al op deze plaat: Alone (Heart), Cold Look (Honeymoon Suite).

Deze plaat is niet zo slecht als de eindscore doet vermoeden. Sterker nog, dit is een erg goede Westcoast plaat.

Hmm, ik ben een liefhebber van het genre en was hier vroeger redelijk enthousiast over, maar nu ik hem vanavond nog eens draai, blijkt die liefde enigszins bekoeld te zijn.

Inderdaad, achter deze enige plaat van I-Ten gaat het songschrijversduo Kelly/Steinberg schuil, die korte tijd later in de jaren tachtig veel grote en kleinere hits voor anderen zouden leveren met bekende nummers als Like a virgin, Eternal Flame, True colours en So emotional. Ze schreven nog een hele trits andere songs voor artiesten als Pat Benatar, The Bangles, Cyndi Lauper, REO Speedwagon en The Pretenders (I'll stand by you, samen met Chrissie Hynde).
Heart coverde Alone van dit album en daardoor kreeg de plaat met terugwerkende kracht een soort mythische status, die naar mijn idee niet terecht is.

Toegegeven, ook hier tonen Tom Kelly en Billy Steinberg zich al competente componisten, maar het is me op dit album toch net iets teveel dertien in een dozijn. Veel midtempo-songs met van die afgebakende slaggitaarrifjes die rond deze tijd erg populair werden, en het keyboard-werk klinkt ook wel erg 1983 en dus nu behoorlijk gedateerd. Het album is opgenomen met tal van goede sessiemuzikanten, waarvan er hierboven al een paar genoemd zijn. En zeker, het (solo-)gitaarwerk is smakelijk, maar veel nummers zijn het voor mij net niet. Vooral tekstueel is het nogal clichématig, met teksten als Don't want to lose to en I can't wait till you're back in my arms again. Dat gaat na tien nummers wat tegenstaan.

Ze klinken daardoor te weinig onderscheidend van andere bands die begin jaren tachtig in hetzelfde genre opereerden, en dat waren er vele. Voldoende is het wel, maar meer dan drie sterren zitten er niet in.

Natuurlijk is deze originele versie van Alone de mindere van de Heart-cover, al is het maar omdat deze door hun eigen vocalen nogal braafjes klinkt. Maar per saldo is het op dit album het enige nummer dat in de verte naar een hit klinkt (ik weet het, achteraf is het makkelijk om dat vast te stellen ).

Topnummers op een album dat klinkt als een aor-songwriters demonstratie voor platenbonzen. Muzikaal in het straatje van Toto, Survivor, 707.

Weet je ook welke nummers van deze plaat later op beroemde platen terechtkomen?

Zo zie je maar weer, dat alleen een goede song schrijven en inspelen niet voldoende is. Soms tilt een band/artiest een nummer zo naar een hoger niveau.

Valt wel mee, hoor. Het is nu ook weer niet zo dat deze plaat een goudmijn was voor rock- en popbands die al die nummers opnamen. Uit m'n hoofd: Taking a cold look kwam later op een album van Honeymoon Suite terecht en I don't want to lose you werd later opgenomen door REO Speedwagon. Ze zijn herkenbaar gebracht als nummers van die respectievelijke bands, maar heel veel beter werden ze er ook niet van. Dat geldt natuurlijk wél voor de cover van Heart. Geproduceerd door Keith Olsen trouwens, deze plaat. Dat moet jou toch aanspreken...

Honeymoon Suite is toch best een periode (semi-)beroemd geweest? Racing After Midnight werd dubbel platinum, en hun versie van Cold Look was zelfs een single voor de Europese markt.

Maar Alone is wel het beroemdst inderdaad.

Oh jawel hoor, zeker in hun thuisland Canada. Dus ik denk dat Steinberg en Kelly niet slechter geworden zijn van die cover. Maar in Nederland - en Europa, denk ik - stellen ze qua bekendheid natuurlijk niets voor. Jij en ik kennen die band, daarmee houdt het ongeveer wel op...