Minder commercieel dan de voorganger, maar de magie van The Wishing Chair heeft het ook niet.
Hoogtepunten Please Forgive Us (uptempo folkrock), The Big Parade (slome gedragen ballad), Trouble Me (een soort van soulnummer met hele rare ge-phaze'de gitaren en drums, en zwoele achtergrondkoortjes. You Happy Puppet is een van hun betere en meer zorgeloze singles.
Headstrong had beter geklonken als de drums niet zo lelijk klonken, het gitaargeluid en de compositie mogen er wezen. De coupletten doen denken aan een trage versie van The Smiths' London, ook wel als de rocknummers van Morrissey.
Poison in the Well, The Lion's Share en Dust Bowl doen denken aan het vroege werk zoals Tension, maar dan helaas zonder dezelfde scherpte.
Hateful Hate is een ambitieus anti-koloniaal (en pro-olifanten)-manifest, maar echt prettig luistert het niet weg, en raken doet het me ook niet. In dezelfde categorie vind ik bijvoorbeeld The Smiths' Meat Is Murder beter.