Aazhyd schreef:
Uitstekend album met zeer energieke en aanstekelijke nummers.
In zijn teksten reflecteert Ant vooral op het grote succes (When you get a number 1, the only way is down).
Laatst weer is beluisterd en wat mij hierin vooral opvalt is dat deze plaat het bipolaire gedrag van Adam Ant mooi weergeeft. De teksten zijn waarschijnlijk geschreven in de depressieve fase terwijl de muziek is opgenomen in de manische fase.
Rare gedachte misschien voor de rest heeft deze plaat zoals de meeste platen van Adam Ant de tand des tijd niet zo best doorstaan. Die blazerssectie klinkt af en toe pijnlijk vals en het drumgeluid klinkt wel erg blikkerig. Vergelijk de single versie van Goody Two Shoes maar is met de elpee versie. (oke de single is nog door Chris "Merrick" Hughes ingespeeld...maar toch).
Natuurlijk is de 4,5 vooral gebaseerd op (jeugd) sentimentele waarde. Het luistert lekker weg, nodigt uit tot meezingen. Soms zitten er in de teksten spitsvondige grappen zoals bij "Cajun Twisters", waar gerefereerd wordt aan het sprookje Roodkapje, maar soms ook tenenkrommend zoals in "Crackpot History"
Maar "Friend or Foe" is tekstueel vooral een mooi document over het verval van bijna ieder tiener pop idool waarvan de houdbaarheidsdatum nooit langer dan 2 jaar kan zijn, maar deze plaat heeft niet voor een revolutie in de popmuziek gezorgd danwel een referentiepunt in de huidige (Engelse) popmuziek.
Voor de rest is het bonusmateriaal op de remaster (2 platen voor de prijs 1) is buiten de single versie van Goody Two Shoes inderdaad niet de moeite waard