Adam Ant - Friend or Foe (1982)

Achteraf gezien natuurlijk best een lullig jaren '80 bandje, maar ik smulde er toen wel van, en als ik er zo op terug kijk dan staan er toch leuke hits op dit album (wat ik tot in den treure heb moeten horen omdat mijn zus er helemaal gek van was ). 4 Sterren: waarom ook niet ?!

Adam Ant op de top van z'n kunnen, en ook op de top van z'n roem. Een album vol fantastische nummers die ik zelfs nog beter vond klinken dan in de tijd samen met de Ants. Het is een beetje overgoten met een rock'n roll sausje. Dit swingt nog steeds de pan uit, al is het allang niet meer van deze tijd.

Eerste solo-album van mister Ant. Al is er geen spat meer over van alle latex, leer, S.M., sex, zweepjes en punk, ik moet kwijt dat dit een zeer energiek album is. Genialiteit is niet meer te vinden helaas, maar dit album is zo levendig dat als je zelfs in een dip zit en om welke reden dan ook geroepen voelt dit album op te zetten, dat je je best eens weer lekker kan gaan voelen. Dit album swingt, is vrolijk en je moet je zeker niet verbazen als met dit album geheel buiten macht je voeten beginnen te bewegen. Sappig, fris en lekker album. Best wel gedateerd, maar de energie die het heeft is voor mij tijdloos.

p.s.: zelfs het nummer 'Hello I love you', origineel van The Doors is echt zo slecht nog niet.

De originele CD heeft 12 tracks, de rest zijn bonus tracks, waarvan Coup D'Etat het interessants is.

Uitstekend album met zeer energieke en aanstekelijke nummers.
De cover van Hello I Love You is best te pruimen, maar wel het minste nummer van de CD, als je het mij vraagt.

In zijn teksten reflecteert Ant vooral op het grote succes (When you get a number 1, the only way is down).

...gek is dat. Ik heb de 3 Ants LP's en vind t schitterend, maar vind dit helemaal nix. Kan er moeilijk een vinger op leggen, misschien TE vrolijk ?...ik weet het niet. Heb m ook pas veel later aangeschaft en heb ik er minder een gevoel bij, zoals ik die wel heb bij de Ants....

Heb onlangs de cd gekocht (had eerst alleen de L.P.) vanwege de extra's die erop staan.
Die extra's hebben voor mij niet veel toe te voegen. Demo's als 'Place in the Country' waarin de basis wordt gegeven en nog alle richtingen uit kan gaan qau song, vind ik wel leuk, maar dat is het wel.
Maar ja, eindelijk heb ik dan een reden gevonden om deze ook op cd te hebben.

De single versie van Goody Two Shoes is ook erg de moeite waard. Voor de rest zijn de demo's leuk om een keer gehoord te hebben.

Laatst weer is beluisterd en wat mij hierin vooral opvalt is dat deze plaat het bipolaire gedrag van Adam Ant mooi weergeeft. De teksten zijn waarschijnlijk geschreven in de depressieve fase terwijl de muziek is opgenomen in de manische fase.
Rare gedachte misschien voor de rest heeft deze plaat zoals de meeste platen van Adam Ant de tand des tijd niet zo best doorstaan. Die blazerssectie klinkt af en toe pijnlijk vals en het drumgeluid klinkt wel erg blikkerig. Vergelijk de single versie van Goody Two Shoes maar is met de elpee versie. (oke de single is nog door Chris "Merrick" Hughes ingespeeld...maar toch).

Natuurlijk is de 4,5 vooral gebaseerd op (jeugd) sentimentele waarde. Het luistert lekker weg, nodigt uit tot meezingen. Soms zitten er in de teksten spitsvondige grappen zoals bij "Cajun Twisters", waar gerefereerd wordt aan het sprookje Roodkapje, maar soms ook tenenkrommend zoals in "Crackpot History"

Maar "Friend or Foe" is tekstueel vooral een mooi document over het verval van bijna ieder tiener pop idool waarvan de houdbaarheidsdatum nooit langer dan 2 jaar kan zijn, maar deze plaat heeft niet voor een revolutie in de popmuziek gezorgd danwel een referentiepunt in de huidige (Engelse) popmuziek.

Voor de rest is het bonusmateriaal op de remaster (2 platen voor de prijs 1) is buiten de single versie van Goody Two Shoes inderdaad niet de moeite waard

Jaaaa, vijf sterren!!!
Waarom, ik vind dit zo verdomd leuk, energiek en fris klinken.
Tijdloos....nee maar ik ga graag terug in de tijd.....
Friend Or Foe vijf sterren, kan er niks aan doen...

Ik denk met plezier aan dit album terug, dus dan kan het ook niet slecht zijn

Matig album waarvan eigenlijk alleen de singles nog de moeite waard zijn (made of money ging ook nog wel).De rest is niet veel soeps met de tenenkrommende slechte cover van Hello i love you als dieptepunt.Ik werd op een gegeven moment helemaal tureluurs van al dat getoeter.

Volgorde van goed naar slecht (originele 12 tracks):

1. Goody Two Shoes (maar de single versie is beter, m.n. de drums)
2. Friend or Foe
3. Here Comes The Grump
4. Man Called Marco
5. Cajun Twisters
6. Something Girls
7. Desperate But Not Serious
8. Place In The Country
9. Try This For Sighs
10. Crackpot History and The Right To Lie
11. Made of Money
12. Hello I Love You

Honorable Mention: Coup D'Etat. Tegelijk opgenomen met de rest, maar haalde het album niet.

Ik vind eigenlijk alleen Hello I Love You ondermaats. De rest is allemaal geweldig.