Deze man (Omid Nourizadeh) was zijn tijd in 1998 ver vooruit. Als ie het hedentendage had uitgebracht zou het nog niets aan originaliteit hebben ingeboet t.o.v. het huidige aanbod van idm, deephouse, drum & bass en zelfs nujazz want echt alles zit er in verwerkt, en het heeft geheel niet onterecht een prijs voor beste house album van dat jaar gekregen.
Superwarme house met fluweelzachte Rhodes synthsstrings en organisch in het gehoor liggende percussie , zachte basskicks of soms juist helemaal gespeend van, die je laten wegdromen in je luie stoel.
Hou je van Ruxpin, David Alvarado, John Beltran, Jazzanova, Vince Watson, Aril Brikha, Alex Cortex en dat soort muziek, dan is dit zeker een aanrader en vast een inspiratiebron voor vele producers geweest.
Het album zelf is wel moeilijk te krijgen omdat het Eye Q label al een tijdje geleden over de kop is gegaan en heruitgave op een ander label is er nooit van gekomen, jammer want het is een van de blauwdrukken van het genre.
grappig: de totaal tijd