Marianne Faithfull - Before the Poison (2004)

Voor de liefhebbers van PJ Harvey (verantwoordelijk voor 5 nummers) en Nick Cave (3 nummers) een must. Ook Damon Albarn is hier vertegenwoordigd.
Het nummer Crazy Love van Nick Cave vind ik werkelijk schitterend: één van de mooiste songs dit jaar. En toch en toch...........het is mij iets té nadrukkelijk PJ Harvey, té nadrukkelijk Nick Cave. En dan kan iedereen wel heel leuk zeggen dat de stem van Faithfull zo uniek is en dit project eigen maakt, maar daar kan ik niet inkomen. Ik hoor gewoon Harvey, ik hoor gewoon Cave. En dan doet het vreemd aan. Hoe dan ook zijn het wel stuk voor stuk ijzersterke songs. Misschien is het even wennen, en raak ik eenmaal gewend dan zit er misschien wel een half sterretje meer in, en met de 4 sterren die ze ondanks mijn minpuntjes nu al krijgt hoeft mevrouw Faithfull niet te mopperen lijkt mij .

En hoe klinkt het?

Heel erg mooi: absoluut een van mijn favoriete nummers.

Volgens de Volkskrant het prijsnummer van de cd .

Ik had alleen het nummer as tears go by van Marianne Faithfull. Wou is even dit album horen, maar je kan wel merken dat ze wat decennia ouder is zeg , bij enkele nummers kon ik haar stem nog herkennen. Jammer dat zelfs artiesten ouder worden . Voor de rest moet ik dit album nog even laten inwerken. Het is heel wat anders als ik mij had voorgesteld bij het zien van haar naam

Als Nick Cave-liefhebber heb ik er dus geen enkele moeite mee

Die muziek ken ik niet.. Shame on me. Mis volgens mij wel wat als ik de beoordelingen zo zie.

Welkom in de wereld genaamd MusicMeter !! Je gaat nog een hoop ontdekken "vrees" ik

Heb al veel ontdekt in deze wereld

Ik zal maar eens het beproefde zachary principe gebruiken en het album in 'real-time' beschrijven.

1. De openingstrack zet duidelijk meteen neer hoe 't hoort. geen vrolijke country deuntjes, enkel een mooie gevoelige tekst met een heerlijk ondersteunende bas. Wanneer de drums opkomen zit je al vastgekluisterd in Marianne's stem en vallen de ondersteunende instrumenten pas op bij het instrumentale gedeelte. De piano, viool e.d. zijn heerlijk onopvallend aanwezig. Heerlijk gewoon hoe ze smeekt om uitleg over de liefde. Dit nummer had van mij wel 10 minuten langer mogen duren. 4,5*

2. De opbouwende stijl van PJ Harvey is van een minder niveau dan bij de openingstrack. De samenwerking lijkt plots wat minder te lopen. Het up-tempo had van mij niet gehoeven en de achtergrond zang is een beetje kinderlijk. Ook tekstueel zal dit ook niet de wereld schokken. Merkwaardig dat dit nummer langer lijkt te duren dan de titeltrack terwijl 't toch een minuut scheelt. 2,5*

3. Goh, met Nick Cave? Dat is pas een verrassing (sarcasme mag weer uit). Heerlijk samenspel van gitaar en piano. Droevigheid is de term die dit nummer het best bestempeld. Schitterende tekst ook weer. De viool is werkelijk té schitterend gekozen. 5*

4. Als ik ergens gevoelig voor ben dan is het wel een nummer waarin alleen een gitaar, een piano een stem de dienst uitmaken. Artiesten als Acda en de Munnik en Bruce Springsteen zijn imho dan op hun best. Maar hoe hier laagje voor laagje de instrumenten worden toegevoegd is ook niet te versmaden. Al zijn de strijkinstrumenten ietwat te overheersend en gaat het nummer aan het eind ietwat over de top. 4.0*

5. Terug naar PJ Harvey met een intro die me niet zo veel doet. Zonder de gitaar had mij dit wellicht meer gedaan. De gesproken/gezongen tekst werkt me een beetje tegen. Leuk geprobeerd, maar het loopt niet. iets wat nog eens duidelijker wordt wanneer het refrein wordt ingezet wat wél heel mooi is. 3*

6. Als ik het blind had moeten zeggen wie er meegewerkt had aan dit nummer had ik zonder meer Nick Cave gezegd. Weer die schitterende neerslachtige sfeer die iets ontastbaars schitterends heeft. Zelfs als het nummer weer de PJ Harvey stijl heeft blijft het die sfeer niet kwijtraken. Iets te wild voor dit album naar mijn smaak, maar zeker een van de sterkere tracks. Doet me in de verte aan Pearl Jam denken. 4*

7. Terug naar Nick Cave die tóch net een beetje meer die droevige sfeer neer kan zetten. Heerlijk rustig tempo wat de stem van Faithfull veel beter doet uitkomen. Weer dat heerlijke smeken om begrip, affectie, liefde. Ontroerend. 4,5*

8. Het dissonante piano deuntje moest waarschijnlijk een bepaald gevoel opwekken, maar ik was meteen een beetje uit de plaat. Zonde, want een album wat me constant bezig houdt heb ik persoonlijk 't liefst. De opbouwende toon van 't nummer is een beetje opmerklijk. Je hebt 't idee dat de plaat nog steeds aan 't beginnen is. Het komt net niet allemaal uit de verf. 3*

9. Jammer, de scheurende gitaar past totaal niet in 't beeld van het album. Weer die gesproken tekst die mij enkel doet fronsen. Wat moet ik precies hier mee? Het geschreeuw doet me werkelijk niets en het hammond mag dan lekker los gaan, het gaat nergens om. Zonde 1*

10. Het opwinden van de speeldoos en de stem doen hun uiterste best om mijn gedachte weer te grijpen, maar dat duurt eigenlijk iets te lang. Er is wel een heel aardig Amelie sfeertje in 't nummer, maar het klinkt iets te vrolijk. 3*

Mijn rekensom komt in totaal op een gemiddelde van 3,5 uit en dat is wellicht net iets te laag voor m'n gevoel, maar een 4 is weer te hoog. Zeker een alleraardigst album, maar mijn voorkeur gaat uit naar de veel rustigere tracks dan het wat meer experimentelere gedeelte. Top album van 't jaar? Neen. Een aanrader voor anderen? Zeer zeker. Ik zal zonder blikken of blozen zeggen dat het een goed album is.

Ik ben ook fan van de rustige nummers en ook bij mij zorgen de up-tempo experimenten voor een half punt minder. Alleen is het bij mij dus een 4 i.p.v 4,5.
Een nummer als Crazy Love alleen al doet zo veel goed

Prachtige donkere duettenplaat, zo moesten er méér gemaakt worden, voilà.
****

Hobbes, je bespreking staat er al een tijdje.... maar ik lees ze nu pas.
Ik kan me erg vinden in je beoordeling, song per song.
Ik kom zelf zo op 3.75 uit, maar dat lukt hier niet, dus ik heb maar naar boven afgerond.
Toch een erg genietbar album, maar de nummrs met minder bombast komen haar stem echt ten goede.

Last song is 1 van de mooiste liedjes die ooit gemaakt zijn, die Damon Albarn heeft hier zijn beste liedje ooit gemaakt.
Het 1e nummer is ook prachtig wat een opener.
PJ Harvey is 1 van mijn muzikale helden en dat hoor je hier dus ook, en dan Keef er nog bij

Prachtplaat

Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Marianne Faithfull - Before the Poison (2004)

Het werd weer eens tijd om een stukje te schrijven. Maar ja, zoveel muziek, zo weinig tijd… Sommige platen maken direct indruk en worden hoe vaker je ze draait een steeds groter deel van je leven. Zo ook ‘Before the Poison’ van Marianne Faithfull. Een bloedmooie en emotionele rollercoaster welke één van mijn favoriete albums is geworden.

Mijn eerste kennismaking met Marianne Faithfull was door Metallica’s ‘The Memory Remains’. Haar bijdrage op dat nummer? “La, da, da, da, la, da, da, da, la, da, da, da” Het ging niet om wat ze zong, maar hoé ze het zong. Wie is dit? Het is niet per se mooi maar wel fascinerend. De stem, versleten, oud, misbruikt, maar vooral ook geleefd. Toch wel nieuwsgierig geworden begon ik wat flarden van haar toen nieuwste plaat ‘Give My Love to London’ te luisteren. En hoewel het niet meteen liefde op het eerste gezicht was had de muziek wel een bepaalde aantrekkingskracht. Toen ik toch het album in zijn geheel een kans gaf viel het kwartje. Die zwaar doorrookte stem heeft een hoop te vertellen en emoties om over te brengen. ‘Give My Love to London’ was daarmee mijn instapper en is een ontzettend mooie plaat. Via de bibliotheek heb ik daarna nog een aantal albums leren kennen en deze, ‘Before the Poison’, maakte misschien wel de meeste indruk.

Marianne Faithfull werd ontdekt bij een feestje van The Rolling Stones in 1964 door hun toenmalige manager Andrew Loog Oldham. Mick Jagger en Keith Richards schreven terwijl zij door Oldham net zo lang in een keuken opgesloten waren tot ze iets hadden haar eerste hit, ‘As Tears Go By’ (The Rolling Stones zouden enige tijd later hun eigen versie opnemen). Dit leidde tot enkele platen en singels in de jaren 60. Faithfull is zelfs te horen in de achtergrondkoortjes op ‘Yellow Submarine’ en ‘All You Need is Love’ van The Beatles. Ze krijgt een relatie met Jagger wat zorgt voor een roerige tijd. Diverse verslavingen stapelen zich op en escaleren na de relatiebreuk en wanneer ze de voogdij over haar zoon verliest onderneemt ze een zelfmoordpoging. Er volgt een tijd die wordt gedomineerd door een heroïneverslaving, het krijgen van anorexia en 2 jaar lang dakloos rondzwerven in London. Halverwege de jaren 70 pakt ze de draad weer voorzichtig op met haar stem als eeuwige herinnering aan deze heftige tijd. Echt, hoe een stem in zo’n relatief korte tijd kan veranderen is bizar. Vergelijk voor de gein eens haar versie van ‘As Tears Go By’ uit 1964 met de opnieuw opgenomen versie uit 1987. Het is een wereld van verschil. Die laatste genoemde versie is zonder enige twijfel favoriet. Haar bekendste plaat, ‘Broken English’ uit 1979, betekende haar definitieve commerciële terugkeer naar succes. Er zouden nog vele platen volgen met vele verschillende samenwerkingen, ze heeft er in het totaal zo’n 22 gemaakt.

Faithfull krijgt op ‘Before the Poison’ hulp van een aantal grote namen. Het grootste aandeel is van de Bitse singer-songwriter PJ Harvey, waarmee ze samen aan de helft van de plaat heeft gewerkt. Vervolgens verzorgt Nick Cave samen met zijn band The Bad Seeds de muziek op drie nummers en helpen Damon Albarn van Blur en Gorillaz en Jon Brion ook mee aan twee nummers (respectievelijk op ‘Last Song’ en ‘City of Quartz’). Alhoewel ik (nog) niet erg bekend ben met de carrières van alle gastartiesten, is het wel duidelijk dat zij een aanzienlijke stempel drukken op de nummers. Ze verschillen best wel van sound, maar gelukkig voelt het ondanks dat toch aan als een geheel. De plaat zou in eerste instantie ‘The Mystery of Love’ heetten en met een andere trackvolgorde uitgebracht worden. Het is over het geheel een nogal zwaarmoedige plaat met enkele lichtere momenten, iets wat de hoes met het kleurgebruik perfect uitstraalt.

Met ‘The Mystery of Love’ wordt gelukkig nog niet té donker begonnen. Het opent de plaat stemmig met Harvey’s gitaarspel. Mooi gebruik van glockenspiel en piano in het laatste deel. Op de een of andere manier roept het een herfstgevoel op. Heerlijk dromerig, laat de verkleurde bladeren maar vallen. ‘My Friends Have’ is dan weer wat meer rockgericht. Het schuurt een beetje, het is haast wat ongemakkelijk. En dát maakt het eigenlijk wel lekker. Harvey is nog wat meer aanwezig als achtergrondzangeres in de refreinen. Met ‘Crazy Love’ wordt het dan weer meer romantisch. Mooi pianowerk en zelfs ruimte voor viool (mooie solo op het einde!). Hierdoor wordt het niet té clichématig, het maakt het een stuk oprechter. Echt een prachtige ballad met Cave and The Bad Seeds.

Vanaf nu begint de stemming wat om te slaan en volgen er enkele donkere emotionele songs. ‘Last Song’ is als de titel al doet vermoeden erg zwaar qua sfeer. Het nummer doet door het een beetje Arabisch aan waardoor het net wat meer drama meekrijgt. Gelukkig vliegt het niet uit de bocht, het is een erg indrukwekkend nummer geworden met een mooie tekst. ‘No Child of Mine’ begint haast angstaanjagend. De piano is subtiel aanwezig maar maakt de coupletten en bridge vrij onheilspellend. Bij de refreinen mag de opgebouwde spanning eruit. Simpel maar wel erg emotioneel en krachtig. De overgang naar het outro voelt wat abrupt, maar zodra Harvey Faithfull bijvalt op zang klopt het helemaal. Het outro is ook te horen als nummer op het PJ Harvey album ‘Uh Huh Her’ die in hetzelfde jaar is uitgebracht.

Met het titelnummer ‘Before the Poison’ wordt het weer wat steviger. Het is in de refreinen bijna grunge achtig. Muzikaal erg duister en de teksten zijn gitzwart, pure wanhoop. De overgangen tussen de eerste twee coupletten en het derde couplet en laatste refrein zorgen met die piano er op de een of andere manier voor dat de spanning ontzettend wordt opgebouwd. IJzingwekkend gewoon, prachtig gedaan door Harvey. Was ‘Crazy Love’ al een prachtig nummer van Cave, ‘There Is a Ghost’ gaat daar misschien nog wel overheen. Een vergelijkbare sound maar dan een stuk zwaarder qua stemming. Magisch en tragisch tegelijkertijd eigenlijk. Een erg ontroerend stuk met een sterke opbouw. Met ‘In the Factory’ lijkt de lucht weer voorzichtig wat op te klaren. Echt zo’n nummer dat in eerste instantie aan je voorbij trekt en zich pas na wat meer luisterbeurten voor je opent. Het begint rustig met de kalme coupletten om vervolgens in de refreinen voor even de hemel open te laten gaan. Mooi subtiel gitaarwerk van Harvey. Hoe vaker ik dit nummer hoor, des te meer het mij raakt.

Bam. In ‘Desperento’ wordt er een geluidsmuur op je afgeknald. De gitaren en violen piepen en vervormen en de orgels gieren. Een soort experiment waarbij het erop lijkt dat Faithfull een gedicht voordraagt over een jammende Cave en zijn Bad Seeds. Het is allemaal een beetje chaos, maar na een hoop zwaarmoedige nummers wel een zeer aangename chaos. Met een fijn baslijntje ook om mee te spelen. En dan zit het er bijna op, het speeldoosje wordt nog één keer opgewonden. ‘City of Quartz’ sluit de plaat op een originele en ontroerende manier af. En hoe zoet de muziek is, zo donker is de tekst. Dat zorgt voor een nogal vreemd maar fascinerend sfeertje. Faithfull zingt het zo ingetogen mogelijk. Langzaam verslapt de spanning op de veer… en stopt het speeldoosje.

Gelukkig is de volgorde van de nummers uiteindelijk aangepast want de flow is wat mij betreft perfect. Faithfull heeft een redelijk beperkt stembereik maar dat heeft ze voor deze muziek helemaal niet nodig. Ze weet met haar gehavende stem elke song met veel passie en emotie te brengen. Daarbij helpt het dat het niet allemaal doorsnee teksten zijn maar dat ze iets poëtisch over zich hebben. Pijn, verdriet, maar op momenten hoopvol. Wat ook knap is, is dat de plaat door de samenwerkingen iets eigentijds (of is het toch tijdloos?) heeft zonder dat het ten koste gaat van authenticiteit. Het is een rijk en divers geheel geworden met louter sterke nummers. De koningin van de tragiek weet zelfs laat in haar carrière nog een meesterwerk te maken. In de afgelopen 5 jaar is dit één van mijn meest dierbare albums geworden.

Marianne Faithfull is een Britse rocklegende met een lange carrière die al tientallen jaren duurt. Haar muziek en stijl zijn in de loop der tijd veranderd, en daardoor heeft ze een bijzondere plek gekregen in de geschiedenis van de rockmuziek. Haar stem, die diep en rokerig klinkt, weet emoties sterk over te brengen. Faithfull klinkt altijd echt en oprecht, en dat geeft haar muziek veel kracht.

Het album Before the Poison, uitgebracht in 2004, neemt de luisteraar mee door verschillende gevoelens en gedachten. Op dit album werkt Faithfull samen met bekende artiesten zoals PJ Harvey en Nick Cave. Dankzij deze samenwerkingen krijgt de muziek extra lagen en kracht, en kunnen Faithfull’s veelzijdigheid en intensiteit volledig schitteren.

Het album begint met het nummer The Mystery of Love, geschreven door PJ Harvey. Dit lied gaat over de geheimzinnige aard van de liefde. Faithfull’s bijzondere stem wordt begeleid door Harvey’s gitaar, bas en synthesizer. De tekst is poëtisch en roept veel emoties op over liefde en verlies. Het is een nummer dat zowel mysterieus als melancholisch is en je echt raakt. (7,5)

Daarna volgt My Friends Have, waarin Faithfull terugkijkt op wat haar vrienden hebben bereikt en wat zij zelf niet heeft kunnen doen. PJ Harvey speelt opnieuw gitaar en synthesizer, wat het lied een rustige en nadenkende sfeer geeft. De tekst is eenvoudig, maar raakt toch diep. Het nummer past goed bij het albumthema: persoonlijke en emotionele diepgang. (7)

Een ander sterk nummer is Crazy Love, dat Faithfull samen met Nick Cave heeft geschreven. Dit lied gaat over de vaak intense en onvoorspelbare gevoelens die bij liefde horen. Faithfull’s doorleefde stem geeft het nummer extra diepte. De piano, die het lied begeleidt, versterkt het melancholische gevoel en laat zowel de mooie als de pijnlijke kanten van een liefdesrelatie horen. (8)

Last Song is een ballade gemaakt met Damon Albarn, waarbij Faithfull zelf ook wat van de tekst heeft geschreven. Het lied gaat over afscheid nemen en de vergankelijkheid van het leven. De sfeer is melancholisch en raakt je diep. Het herinnert de luisteraar aan vervlogen momenten en roept bittersweet herinneringen op. (7)

No Child of Mine, geschreven door PJ Harvey, bespreekt de moeilijkheden van ouder-kindrelaties. Faithfull’s doorleefde stem en de trieste pianobegeleiding schetsen een ontroerend beeld van teleurstellingen en onvervulde verwachtingen. Dit nummer laat zien hoe ingewikkeld en pijnlijk deze relaties soms kunnen zijn. (7,5)

Het titelnummer Before the Poison, ook door PJ Harvey geschreven, onderzoekt thema’s als verval en teleurstelling. De tekst is doordrenkt van sombere gevoelens en past goed bij de donkere sfeer van het album. Dit nummer kijkt op een scherpe manier naar de harde kanten van het leven. (8)

There Is a Ghost, geschreven door Nick Cave, gaat over verlies en herinneringen. De symboliek van een geest geeft het nummer een mysterieus karakter. Faithfull’s stem voegt diepte toe aan deze introspectieve toon, waardoor het een intrigerend deel van het album wordt. (7,5)

Het nummer In the Factory beschrijft het harde, monotone leven in een fabriek. Faithfull’s rauwe stem laat de vervreemding en eentonigheid van dit werk voelen. De muziek is minimalistisch, wat de beklemmende sfeer versterkt en de luisteraar beter laat begrijpen hoe zwaar fabrieksarbeid kan zijn. (7)

Desperanto van gaat over gevoelens van wanhoop, verlies en verlangen. De tekst beschrijft een wereld die eenzaam en koud aanvoelt, waar het moeilijk is om geluk te vinden. De muziek is donker en melancholisch, met een diepe, emotionele toon die verdriet en leegte uitstraalt. (6)

Het album eindigt met City of Quartz, een nummer over het harde, soms afstandelijke leven in de stad. De sombere sfeer en Faithfull’s emotionele zang schetsen een beeld van isolatie en eenzaamheid. De eenvoudige begeleiding benadrukt de introspectieve boodschap van het lied. (6,5)

Before the Poison is een album dat je meeneemt op een emotionele reis. Faithfull’s diepe stem en de sterke, persoonlijke teksten maken dit album bijzonder. Het laat zien dat Faithfull nog steeds relevant is en als artiest blijft groeien.

Waardering: 7,2
Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Marianne Faithfull is helaas niet meer onder ons, haar muziek gelukkig nog wel. Wát blijft dit een zielsmooie plaat!

RIP