Met: Chet Baker (trompet, vocalen), Dave Wheat (gitaar), Russ Savakus (bas)
Oef, nee dit vind ik echt een misstap in Baker's jaren '50 discografie, terwijl dat decennium juist favoriet is bij mij. De bezetting draagt daar mede aan bij. Een gitaar-bas begeleiding leidt tot intieme muziek waar de kwaliteit van muzikanten dus voorop zou moeten staan. En in principe is bezettingskeuze geen hele vreemde bij Chet's romantische en lyrische manier van spelen. Echter, zowel Savakus als Wheat zijn dodelijk saai. Sterker nog: dit kan iemand met een jaartje bas/gitaarles ook spelen, ze beperken zich namelijk bijna enkel tot begeleiding. En dat is jammer want een enorme gemiste kans. Had je hier Scott LaFaro en Jim Hall bij gezet dan had je een heel ander soort plaat gehad.
Een kale en saaie begeleiding dus... Diezelfde begeleiding zorgt er tevens voor dat de focus vooral op Chet zelf ligt. En Chet zingt hier veel... Héél veel. En hij speelt weinig.... Héél weinig. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen geroerd raken door zijn stem, ik kan me ook voorstellen dat sommige mensen het haten. Ik zit daar ergens tussenin, en vind het op zijn tijd erg lekker. Echter: als de nadruk zó overduidelijk ligt op de zanger, dan moet hij wel zuiver kunnen zingen. En Chet duikt er zeker hier nog wel eens naast. Zo op de voorgrond valt dat extra op en dat komt de plaat ook niet helemaal ten goede.
Een tegenvaller dus (Chet was sowieso een man van diepe dalen en hoge hoogtepunten). Voor mij nauwelijks voor te stellen dat hij het jaar hiervoor nog deze muziek eruit perste:
Chet Baker - In Paris: A Selection of the Legendary Barclay Sessions (2000)
Legendarische en sfeervolle opnames (met ook zeer weinig vocalen eerlijk gezegd). Hier staan 14 stemmen en daar maar 1, het leven is oneerlijk soms