Eigenlijk zou dit soort muziek helemaal mijn ding moeten zijn, jazz met electronica. En ik kan er ook heel erg van genieten, maar echt raken doet het me nooit. Zo ook Xploding Plastix; waar het openingsnummer nog een succes is, met name dankzij de vocale uithalen op het eind, weet de rest van de plaat me bijna nergens echt bij de lurven te pakken. Het blijft allemaal echt geweldige muziek, maar ik voel hier geen emotionele band mee. Conclusie: ik zal dit af en toe wel blijven draaien, maar veel verder dan achtergrondmuziek komt het niet echt.
3,5*